ΠΡΟΦΙΛ

Αναμφίβολα η Ιουλίτα Ηλιοπούλου ανήκει στις σημαντικότερες φωνές της σύγχρονης ελληνικής Ποίησης. Στέκεται με σεβασμό απέναντι στις λέξεις χρησιμοποιώντας τες ως μέσο έκφρασης συναισθημάτων, ιδεών αλλά και βαθύτερων νοημάτων σχετικά με την ανθρώπινη ύπαρξη. Την ποίησή της χαρακτηρίζει μια στάση ισορροπίας αναφορικά με τον λυρισμό, τον ρεαλισμό καθώς και τη χρήση συμβόλων. Χρώμα, μουσική, όνειρο αναδύονται από τα σαράντα οκτώ ποιήματα της τελευταίας συλλογής της, «Το Ψηφιδωτό της Νύχτας», από τις εκδόσεις “Ύψιλον”, αλλά και αισθήματα απώλειας, απουσίας, αναζήτησης. Σημείο αναφοράς της, θεματικός άξονας, η νύχτα με τις πολλές φωνές της, με την κυριολεκτική, αλλά και μεταφορική σημασία της.
Γεννήθηκε στην Αθήνα. Σπούδασε Βυζαντινή και Νεοελληνική Φιλολογία στη Φιλοσοφική Σχολή του Πανεπιστημίου Αθηνών και θέατρο στη Δραματική Σχολή του Ωδείου Αθηνών. Γράφει ποίηση, δοκίμια και παραμύθια. Εμφανίστηκε στα ελληνικά γράμματα το 1987 με την ποιητική της συλλογή «Καλούς ενιαυτούς Μάρκο» Ακολούθησαν τα ποιητικά της έργα «Δίγαμμα» (1992), «Ευχήν Οδυσσεί» (1997), «Από το ένα στο δύο» (2000), «11 τόποι για 1 καλοκαίρι» (2006), δύο παιδικά παραμύθια: «Τι ζητάει ο Ζήνων;» το οποίο τιμήθηκε με το Κρατικό Βραβείο Παιδικού Βιβλίου το 2004 και «Η Πράσινη Σκουφίτσα» (2008), καθώς και η μετάφραση στο έργο του P. E. Shelley «Υπεράσπιση της ποίησης» όλα από τις εκδόσεις ύψιλον/βιβλία. Το 2008 εκδόθηκε από τις εκδόσεις Ίκαρος το δοκίμιο της με τίτλο: «Η κούκλα» Το 2000 έγραψε το λιμπρέτο στην όπερα του Γιώργου Κουρουπού «Το καράβι του έλατου», ενώ το 2002 το ποιητικό κείμενο στη λυρική τραγωδία «Ιοκάστη», επίσης του ίδιου συνθέτη, το οποίο παρουσιάστηκε στο θέατρο του Ευρωπαϊκού Κέντρου Δελφών. Τα παραμύθια της «Τι ζητάει ο Ζήνων» και «Η Πράσινη Σκουφίτσα», σε μουσική Άλκη Μπαλτά και Γιώργου Κουρουπού, αντίστοιχα, παρουσιάστηκαν στην Αθήνα και αλλού. Το 2012 εκδόθηκαν τα έργα της «Το σπίτι» και «Άλλο και τούτο» από τις εκδόσεις Ύψιλον για να ακολουθήσουν από τις ίδιες εκδόσεις τα έργα «Αναζητώντας τη δέκατη τέταρτη ομορφιά. Δοκίμια για τον Οδυσσέα Ελύτη»,«Τίμος ο Αθηναίος» και «Ιοκάστη». Το παραμύθι της «Μα πότε θα φτάσει αυτός ο Μάγος;» από τις εκδόσεις Ίκαρος κυκλοφόρησε το 2017 και σημείωσε μεγάλη επιτυχία. Παράλληλα με την ποίηση γράφει δοκίμια, μελετά το έργο του Οδυσσέα Ελύτη και έχει πραγματοποιήσει πολλές ομιλίες γι’ αυτό. Επίσης, επιμελείται εκδόσεις βιβλίων. Επί δεκατρία χρόνια συνεργάστηκε με την Ορχήστρα των Χρωμάτων και το Ίδρυμα Μελίνα Μερκούρη στη δημιουργία προγραμμάτων λόγου και μουσικής. Με τον Σπύρο Σακκά και τον Γιώργο Κουρουπό έχουν παρουσιάσει πολλά μουσικά προγράμματα βασισμένα στην ποίηση. Ένα από αυτά, αφιερωμένο στην ποίηση του Ελύτη, κυκλοφόρησε σε CD-βιβλίο με τίτλο «Με το λύχνο του άστρου» από τις εκδόσεις εκδ. Ύψιλον/βιβλία. Μελετά, προωθεί, με αφοσίωση και σεμνότητα, το έργο του Οδυσσέα Ελύτη. Μετά τον θάνατο του ποιητή έχει αφιερωθεί στην προάσπιση και διατήρηση του έργου του. Έχει δηλώσει ωστόσο πως: «Δεν έχει ανάγκη της δικής μου υπεράσπισης ένα έργο που έχει επιτύχει η διαφάνεια να είναι πνευματική αξία, και οι λέξεις να μπορούν να απομακρύνονται από τη χρησιμοθηρική τους σημασία και από την τρέχουσα κακοποίηση και να γίνονται σύμβολα πανανθρώπινων αξιών». Βέβαια δεν διστάζει να διευκρινίζει τις παρανοήσεις αλλά και να ξεκαθαρίζει τα πράγματα σε κάθε προσπάθεια εκμετάλλευσης του ονόματος του ποιητή και του έργου του.
Στην συνέντευξη που μας παραχώρησε μιλήσαμε για το τελευταίο βιβλίο της, τις απόψεις της για την ποίηση και την ποιητική καθώς και τα άμεσα και μελλοντικά σχέδιά της. Την ευχαριστούμε και της ευχόμαστε “καλή επιτυχία” σε όλα.

                                                                ΑΝΦΑΣ

Λ.Ζ. Κυρία Ηλιοπούλου, σας ευχαριστώ κατ’ αρχάς για την αποδοχή της πρόσκλησής μου εδώ, στο «Περί ου», και την ελευθερία που μού παραχωρήσατε να “ρωτήσω ό,τι νομίζω πως θα έπρεπε”. Είστε πάντα ανοιχτή στα “καλέσματα” να καταθέσετε τις απόψεις και τις εμπειρίες σας;

Ι.Η. Δεν νομίζω πως μπορεί να γίνει κανένας διάλογος υπό όρους.
Η ελευθερία είναι προϋπόθεση της τέχνης αλλά και της επικοινωνίας.

ΤΕΤ- Α’ – ΤΕΤ

Λ.Ζ. Ποιήτρια, συγγραφέας παιδικών βιβλίων, αφηγήτρια, ασχολείσθε με τη μελέτη του έργου Ελλήνων ποιητών, δοκιμιογράφος και βέβαια υπεύθυνη για τη μελέτη, διάδοση και έκδοση του έργου του Οδυσσέα Ελύτη. Όλα αυτά απαιτούν χρόνο. Η Ιουλίτα Ηλιοπούλου πώς καταφέρνει να ανταπεξέρχεται σε όλα αυτά; Νιώθετε ποτέ πως ο χρόνος σας “κυνηγά”;

Ι.Η. Όλους μάς κυνηγά ο χρόνος, όπως λέτε. Κάθε άνθρωπος μοιάζει με έναν κηπουρό που ποτίζει όλες τις γλάστρες του .Ο κήπος είναι ένας βέβαια. Οι δραστηριότητες, πολλές ή λίγες του καθενός, συνιστούν και την ιδιαιτερότητα του, προσδιορίζουν την ταυτότητα του, τον τρόπο που δρα και λειτουργεί.

Λ.Ζ. Έχετε εκδώσει από το 1987 έως σήμερα οκτώ ποιητικές συλλογές, συν το υπόλοιπο βέβαια έργο σας. Υπάρχουν διαφοροποιήσεις στη γραφή σας; Πειραματισμοί με τη γλώσσα, τις τεχνικές, την θέαση των πραγμάτων ακόμα;

Ι.Η. Στα κείμενα αποτυπώνεται πάντα το τώρα αλλά και το συμπυκνωμένο παρελθόν μας, όπως λειτουργεί πια ως κατασταλαγμένη γνώση, αλλά και ως διαμορφούμενη νέα οπτική. Μένουμε ίδιοι μέσα σε μια διαρκή αλλαγή της οποίας είμαστε όχι μόνον δέκτες αλλά και φορείς. Πως αλλιώς; Το να διατηρείς τις αξίες σου δεν σημαίνει πως δεν εξελίσσεσαι. Με ενδιαφέρει η ανανέωση, ο πειραματισμός, ο διαφορετικός τρόπος, όχι ως αυτοσκοπός, αλλά ως μία οδός που θα οδηγήσει σε άλλο γνωστικό και ψυχικό τόπο. Η γλώσσα από μόνη της άλλωστε αποτελεί το πεδίο για ένα συνεχές και πολύτροπο «πείραμα».

Λ.Ζ. Η πρόσφατη ποιητική συλλογή σας, από τις εκδόσεις Ύψιλον, έχει τίτλο «Το Ψηφιδωτό της Νύχτας», από το ομώνυμο ποίημα της συλλογής. Τι είναι αυτό που κάνει τη “νύχτα” τόσο καθοριστική;

Ι.Η. Η πολλαπλή της σημασία. Χρησιμοποιώ την λέξη νύχτα με την κυριολεκτική και την μεταφορική της σημασία. Νύχτα είναι βέβαια το βράδυ, αλλά και η διάψευση, η κυριαρχία του άδικου, το τέλος του αιώνα, ο φόβος, η ακύρωση των ονείρων. Είναι οι σκιές, αλλά και τ’ άστρα. Νύχτα είναι το σκοτάδι μ’ άλλα λόγια ένας καμβάς που πάνω του μπορεί να κεντηθεί το ψηφιδωτό των λέξεων, των εικόνων, των αισθήσεων.

Λ.Ζ. Υπάρχουν πολλά που θέλω να ρωτήσω σχετικά με “Το Ψηφιδωτό”. Διαβάζοντάς το, όχι μία φορά, με κατέκλυσαν όχι μόνο συναισθήματα αλλά και προβληματισμοί. Υπάρχουν λέξεις- έννοιες, όπως το παιδί- τα παιδιά, η απουσία ή και απώλεια, οι ήχοι που δηλώνουν ζωή σε σπίτια ερειπωμένα, η θάλασσα που παίρνει διαστάσεις πότε ύπαρξης ζωής και πότε γίνεται δηλωτική της απουσίας και της απώλειας. Είναι θέματα που “βασανίζουν” τη σκέψη σας ως απόρροια μόνο προσωπικών εμπειριών; Υπάρχει εκείνο το ανατριχιαστικό “Μαμά μου!” , στο ποίημα “’Ονειρα” ή το “Κοριτσάκι μου” στο αντίστοιχο ποίημα…

Ι.Η. Μπορεί βέβαια να υπάρχει μια εκκίνηση βιωματική ,που είτε είναι εμπειρία, είτε γνώση, είτε επιθυμία, είτε ανάγνωση προσωπική φαινομένων ή γεγονότων .Όμως στην συγγραφική πορεία μεταλλάσσεται ,μεταπλάθεται έτσι που σχεδόν να μην είναι ορατή αυτή η αφορμή, αλλά να πλησιάζει περισσότερο στην ιδέα ,στη αίσθηση ,στην ίδια την σκέψη πάνω στο θέμα που πραγματώνει το ποίημα. Δεν με ενδιαφέρει να αφηγηθώ ένα συγκεκριμένο αίσθημα, πόσο μάλλον μια συγκεκριμένη μνήμη ή και επιθυμία, αλλά να αφήσω τη γλώσσα να γίνει αυτή αίσθημα, αίσθηση, πόθος, μ’ άλλα λόγια ζωή.
Λ.Ζ. Μια από τις κυρίαρχες έννοιες των ποιημάτων είναι ο “έρωτας”. Παλιός, παιδεμένος από τον χρόνο- άλλη κυρίαρχη έννοια-βιαστικά γραμμένος, που δεν τελειώνει… Ποιος ο ρόλος του Έρωτα; Ποια η σημασία του; Αρχετυπικός ως αντίδοτο στην απώλεια- Θάνατο;

Ι.Η. Δεν θέλω να παρέμβω στη δική σας προσέγγιση. Όμως ο έρωτας είναι το κινούν αίτιο. Δεν ξέρω εάν είναι όπως λέτε παιδεμένος απ΄τον χρόνο ή νέος, ή και αθώος τόσο που παιδεύεται απ΄τους ανθρώπους.
Όπως και να είναι ο έρωτας είναι το παντοτινό, το απαιτητικό Τώρα. Είναι όπως γράφω στο Ψηφιδωτό : “Οι λέξεις που σου στέλνω και μου τις επιστρέφεις μελωδία”.
Λ.Ζ. Οι φιλοσοφικές αναφορές (Αριστοτέλης, Ηράκλειτος), οι υπαινιγμοί που παραπέμπουν σε “Ομηρικά” πρόσωπα- “Σύνευνη κάποτε/Ώπως ἐκείνη πού ὕφαινε/…” στο ποίημα “Γάμος”- ίσως και μια ιδιότυπη “μεταφυσική”- “ένας άγνωστος, πλην θεός που σωπαίνει”- πόσο χαρακτηρίζουν γενικότερα την ποιητική τέχνη σας;

Ι.Η. Μα δεν χρησιμοποιώ Ομηρικά πρόσωπα. Εδώ μόνο ένας στίχος απ΄την Οδύσσεια περνά και τίποτε άλλο. Δεν ξέρω τι εννοείτε ως ιδιότυπη μεταφυσική. Η γλώσσα, ο χρόνος, οι αισθήσεις, τ’ αποτυπώματα του ανθρώπου στην ύλη, η επιθυμία, ο βαθύς έρωτας για τον άλλο-μια υπαρξιακή διαδικασία που κάνει το ερώμενο πρόσωπο, τον ίδιο τον έρωτα, να εκμαιεύει τις πολλές δυνατότητες της ζωής- μια προσεκτική και συχνά λυρική θέαση είναι κάποια χαρακτηριστικά σημεία, είναι έννοιες και τρόποι σκέψης και έκφρασης μέσα στην δουλειά μου.

Λ.Ζ. Γράφετε «Μιας γλώσσας άλλης που δεν έχει αλφάβητο/ Χρήστης…» στο ποίημα “Ξένος”, μετά το δ’, τη “Δικαιοσύνη”, ακολουθεί το ε’ “Εικοστός πρώτος αιώνας” στο οποίο γράφετε «Καταμετρά- καταπέλτης- τους υπεράριθμους επιβάτες/ Μίας λέμβου άυλης που στάλθηκε να διασώσει/ Σημειώνει τις βεβαιωθείσες απώλειες- για λόγους στατιστικής μόνον-…». Μιλά ο ποιητής μια γλώσσα “άλλη” προερχόμενη ίσως από την ένθεη φύση του, αν λάβουμε υπόψη τόσο τον πλατωνικό Ίωνα όσο και άλλους ποιητές που θέλουν τον ποιητή ένα “διάμεσο” μεταξύ ουρανού και γης; Συνακόλουθα, ο ποιητής είναι ένα “όν πολιτικό” με θέση και άποψη για όσα συμβαίνουν γύρω του;

Ι.Η. Στο συγκεκριμένο ποίημα ο Ξένος, που αναφέρατε, δεν είναι ο ποιητής, αλλά ο ξένος απ’ τον εαυτό του που μιλά μιαν άλλη γλώσσα. Ο ποιητής μιλά και οφείλει να μιλά με ουσιαστικό, πλήρη και διεισδυτικό τρόπο την γλώσσα του καιρού και του τόπου του, χωρίς να προδίδει τον εαυτό του. Που θα πει, να οπλίζεται με τον πλούτο των πολλών στρωμάτων της γλώσσας ,να «κατοικεί» μέσα στην γλώσσα του, να δημιουργεί την δική του ποιητική γραμματική για να μιλήσει κατευθείαν στον αναγνώστη του, χωρίς την παρεμβολή άλλου παρά μόνο της ευαισθησίας του. Δεν λειτουργεί κανένας δημιουργός ως διάμεσος. Αυτή είναι μια ρομαντική αντίληψη που μόνον την αλληγορία της μπορούμε να κρατήσουμε. Εάν υπάρχει διάμεσος μεταξύ ουρανού και γης όπως λέτε, ε τότε και σπάνια, κάποτε μπορεί να είναι μόνον ο έρωτας- που δημιουργεί αυτήν την υπέρβαση.
Εάν είναι ο ποιητής πολιτικό όν, με ρωτάτε; Πώς αλλιώς; Κάθε σκεπτόμενος άνθρωπος είναι . Πολιτικό όν ,όχι βέβαια κομματικό.

Λ.Ζ. Σε κάποια σημεία αναφέρονται οι Σπέτσες, στο ποίημα ISOLA DI SPETZIE αλλά και στο τελευταίο ποίημα “ΩΣΑΝ ΑΡΧΗ”. Παράλληλα, οι νησιωτικές εικόνες, τα μέρη του νησιού, η αίσθηση της απουσίας, το “δεντρολίβανο άναυδο” που αναπέμπει “παλιάς εκκλησίας θυμίαμα”, παραπέμπουν στο ένα από τα σημαντικά μέρη για τον Οδυσσέα Ελύτη, εκεί όπου “ένιωθε ν’ ανακατεύεται το θυμάρι με το λιβάνι”. Οι Σπέτσες σηματοδοτούν ένα ταξίδι επαφής με τον ποιητή ή αποτελούν κάτι εντελώς προσωπικό;

Ι.Η. Οι Σπέτσες είναι μία απολύτως προσωπική αναφορά. Πηγαίνω πολλά χρόνια. Είναι ένα νησί που αγαπώ ιδιαίτερα. Όπως είναι για κάποιον το χωριό του ,όπου πηγαίνει εκεί κι έρχεται σε επαφή με την φύση, με την σιωπή και βρίσκει χώρο για τις σκέψεις του, έτσι είναι για μένα μια ολιγοήμερη παραμονή μου στο νησί. Επαφή με τον εαυτό μου.

Λ.Ζ. Αναφέρθηκα στον Ελύτη. Έχετε νιώσει ποτέ ότι οι άνθρωποι σάς βάζουν ετικέτες παραθεωρώντας, ενδεχομένως, την δική σας ανεξάρτητη ποιητική πορεία;

Ι.Η. Οι περισσότεροι άνθρωποι αγαπούν τις ετικέτες, τις κατηγοριοποιήσεις.
Είναι δικό τους εντέλει πρόβλημα. Εγώ προσπαθώ να κάνω την δουλειά μου.

Λ.Ζ. Είστε “θεματοφύλακας”, με μια έννοια, μιας μεγάλης κληρονομιάς του Ελληνισμού. Έχετε την ευθύνη για το έργο του Οδυσσέα Ελύτη. Σας “βαραίνει” αυτό;

Ι.Η. Ευθύνη ναι, βάρος όχι, όταν μάλιστα η αγάπη και το μεγάλο ενδιαφέρον είναι η βάση σε αυτήν την διαχείριση. Αγαπώ, μελετώ και θαυμάζω πάντα το έργο του Οδυσσέα Ελύτη και προσπαθώ να το διαχειρίζομαι με βάση τις δικές του αισθητικές και ηθικές αρχές.

Λ.Ζ. Λέτε σε μια συνέντευξη “Αλίμονό μου αν έβλεπε πώς έχει καταντήσει το διαμέρισμά μου, πνιγμένο σε τόνους χαρτιού”. Ποιο γνώρισμα ή γνωρίσματα του Ελύτη διακρίνουμε σ’ αυτή τη φράση; Ήταν πράγματι τόσο λιτός όσο και όταν εξέδωσε το “ Άξιον Εστί”, όπως ο ίδιος μεταφέρει λέγοντας πως τον ένοιαζε να μπορεί να φάει και να ασχολείται μόνο με τη συγγραφή;

Ι.Η. Ο Ελύτης αγαπούσε την τάξη. Πετούσε ότι δεν του ήταν άμεσα χρήσιμο προκειμένου να διατηρεί τακτικό και άνετο το περιβάλλον του. Είναι γνωστό πόσο λιτά ζούσε, όπως έγραφε κάπου –θα μπορούσε να έχει ισχύ και εδώ- « Είμαι του ολίγου και του ακριβούς, δεν υπήρξα ποτέ του τρίτου προσώπου.»Το να είσαι πειθαρχημένος σ΄ένα πρόγραμμα, αφοσιωμένος στην δουλειά σου δεν σημαίνει πως δεν νοιάζεσαι για τις πολλές εκφάνσεις της ζωής. Τον ενδιέφερε η πολιτική πραγματικότητα, η τέχνη, ήταν κοντά στους φίλους του, σε ανθρώπους που αγαπούσε. Έδινε χρόνο και έγνοια.

Λ.Ζ. Θέλω να σας ρωτήσω πολλά ακόμα αλλά δεν λέγονται όλα σε μια συνέντευξη. Επιτρέψτε μου δύο – τρία πράγματα ακόμα. Κυρία Ηλιοπούλου, ποιητής “γεννιέσαι ή γίνεσαι”; Ποιο είναι το προσωπικό ίσως κριτήριο για κάποιον να “κινηθεί ποιητικά”, να γράψει;

Ι.Η. Σίγουρα κάποιοι άνθρωποι από παιδιά είναι πιο ευαίσθητοι δέκτες των γύρω πολλαπλών ερεθισμάτων και για κάποιους είναι φυσική ανάγκη, αβίαστη και ασυνειδητοποίητη καν κίνηση η καλλιτεχνική έκφραση. Άλλωστε « όλο μόχθους και όμως ποιητικά κατοικεί ο άνθρωπος πάνω στην γη ετούτη » κατά πως έγραφε ο Φρίντριχ Χαίλντερλιν. Θεωρώ ότι η ποιητική λειτουργία είναι μία, αλλάζει μόνον ο τρόπος έκφρασης – εάν δηλαδή χρησιμοποιεί κάποιος τον γλωσσικό κώδικα ή αυτόν των χρωμάτων ή τους μουσικούς φθόγγους και τις κλίμακες. Όσο και εάν υπάρχει έφεση, κλίση ή ταλέντο- ας μην φοβόμαστε την λέξη- χρειάζεται πάντα η άσκηση, η καλλιέργεια, η δουλειά.

Λ.Ζ. Ποια στοιχεία θέτουν σε λειτουργία τους δικούς σας μηχανισμούς έμπνευσης; Ποιος ο ρόλος της γλώσσας, η σημασία της, αλλά και της “Ελληνικότητας” στη γραφή σας;

Ι.Η. Η γλώσσα προσδιορίζει και την ιθαγένεια της γραφής. Μέσα στη γλώσσα σκεφτόμαστε, μέσα στη γλώσσα χτίζουμε τις εικόνες που αυτή-η γλώσσα- μπορεί να φέρει. Η λέξη μπορεί να συμπυκνώνει βαθιές μνήμες απ’ την πολυετή χρήση της, αλλά και να αποτυπώνει σαν για πρώτη φορά το ειδικό βάρος των αισθημάτων μας, όσα η διαίσθηση ή η γνώση κομίζει. Η λέξη είναι έννοια αλλά και αίσθηση. Μ΄άλλα λόγια η γλώσσα αποτελεί την αρχή και το τέλος της ποιητικής γραφής.

Λ.Ζ. «Που πια κανένας δεν πενθεί τ’ αηδόνια κι όλοι γράφουν ποιήματα», αγαπημένη συλλογή για μένα, αγαπημένος στίχος. Γιατί γράφουμε ποίηση σήμερα, κυρία Ηλιοπούλου;

Ι.Η. Γράφουμε ποίηση σήμερα όπως και πάντα. Το γιατί αυτό έχει να κάνει με την ανάγκη, την πρόθεση του κάθε γράφοντος αδιακρίτως εποχής .Μάλιστα κατά τον Ενγκάρ Μορέν « Σε μια υπερπεζολογική εποχή χρειάζεται υπερποίηση».

Λ.Ζ.Είναι η ποίηση “δικαίωμα” ως πραγμάτωση ή ερμηνεία μόνο των ειδημόνων;

Ι.Η. Η τέχνη, η ποίηση εν προκειμένω απευθύνεται σε κάθε αναγνώστη, είτε είναι εγγράμματος είτε όχι. Δεν υπάρχουν, με την στενή έννοια, ειδήμονες. Ο φιλόλογος, αν και καλά κατηρτισμένος, δεν είναι κατ’ ανάγκην ο ιδανικός αποδέκτης. -Δεν ξέρω καν εάν υπάρχει  «τύπος» ιδανικού αποδέκτη, υπάρχουν όμως κάποιες ιδανικές στιγμές προσέγγισης- . Κάθε άνθρωπος μπορεί να νιώσει, να αισθανθεί, διαισθητικά να προσλάβει κάτι που μοιάζει ερμητικό εάν το προσεγγίσει χωρίς προκατάληψη, την κατάλληλη στιγμή.

Λ.Ζ. Πριν κλείσουμε να σας ρωτήσω για τα σχέδιά σας σχετικά με τις παραστάσεις που κάνετε με τον Γιώργο Κουρουπό και αν ετοιμάζετε κάτι καινούργιο είτε προσωπικό είτε σε σχέση με το έργο του Ελύτη.

Ι.Η. Θα αναφέρω ενδεικτικά μόνον ότι : Στις 14 Μαρτίου στο Ίδρυμα Θεοχαράκη παρουσιάζουμε μαζί με τον Τίτο Γουβέλη και την Μάιρα Μηλολιδάκη ένα πρόγραμμα μουσικής και ποίησης με τίτλο «Δέκα και μία Νύχτες» ποιήματα (Σολωμός, Σεφέρης, Εμπειρίκος, Ελύτης, Ρίτσος και άλλοι) μελοποιημένα από τον Γιώργο Κουρουπό. Και στις 20 Μαρτίου παρουσιάζουμε ένα άλλο πρόγραμμα, Ελληνοκυπριακό αυτό, αφιέρωμα στην Ποίηση στο Σπίτι της Κύπρου. Ετοιμάσαμε –ο Γιώργος Κουρουπός έγραψε την μουσική κι εγώ το λιμπρέτο- και θα παιχτεί τον Ιανουάριο του 2020 στην Λυρική, μία όπερα με τον τίτλο « Πίσω απ΄τον Τοίχο» βασισμένη σε μια νουβέλα του Στέφαν Σβάιχ .Παράλληλα δουλεύω σε νέα ποιήματα, δοκίμια και παραμύθια. Σχεδιάζονται, επίσης, ένα συνέδριο για τον Οδυσσέα Ελύτη και εκδηλώσεις αφιερωμένες στο έργο του, έχοντας ως τυπική αφορμή τα σαράντα χρόνια από την βράβευσή του με το Νόμπελ Λογοτεχνίας. Αυτά όμως είναι καλύτερα να τα ανακοινώσω μαζί με τους φορείς με τους οποίους τα συνδιοργανώνουμε .

Είναι αλήθεια πως μιλώντας με την Ιουλίτα Ηλιοπούλου θες να ρωτήσεις πολλά πράγματα. Για το δικό της έργο, για τις αρχές ποιητικής του Ελύτη, για τα παιδικά βιβλία της, για τους ποιητές με τους οποίους έχει ασχοληθεί… Για τόσα πολλά. Ευχαριστώ ξανά την κυρία Ηλιοπούλου για την ανταπόκριση στην επικοινωνία μας, για την ευγένεια και βέβαια για τον χρόνο της να απαντήσει στις ερωτήσεις μου.