Λάμπει τ’ ολόλευκο φεγγάρι

μέσα στα δέντρα τα πυκνά,

σε κάθε τρυφερό κλωνάρι

και μια φωνούλα αρχινά

κάτω από τη φυλλωσιά…

‘Ω, αγάπη μου γλυκιά.

Βαθύς καθρέφτης, μιαν ιτιά,

η λιμνούλα ζωγραφίζει.

Στα κλαδιά της ο αγέρας

πονεμένα μουρμουρίζει

και πληθαίνουν οι λυγμοί…

Να, του ονείρου η στιγμή.

Πόση απλώθηκε γαλήνη

Τόσο γλυκιά, τόσο απαλή,

κατηφορίζοντας κι εκείνη

για νά ‘μπει μέσα στην ψυχή

απ’ ένα αστέρι, που ιριδίζει…

Να μια στιγμή που τόσο αξίζει.