“ΟΛΟΝ ΤΗΣ ΦΘΟΡΑΣ ΥΠΑΡΞΑΝΤΑ…ΑΥΘΙΣ ΑΝΑΠΛΑΤΤΕΙ Ο ΣΟΦΟΣ ΔΗΜΙΟΥΡΓΟΣ”

Α΄Ωδή του Κανόνος των Χριστουγέννων

   Αυτές τις μέρες γεννιέται ο Χριστός, η σωτηρία όλων των ανθρώπων και αναρωτιέμαι τι θα μπορούσα να γράψω για να εκδηλώσω τη χαρά όλων μας για το γεγονός. Συνήθως γράφονται θαυμάσια κείμενα που όμως – συγχωρείστε με – αποτελούν απλές ιδεοληψίες ή προσπάθειες  μίμησης  πατερικών ή σύγχρονων θεολογικών κειμένων.

   Ψάχνοντας να βρω κάτι να γράψω, διάβασα την παραπάνω ωδή του κανόνα των Χριστουγέννων που λέει: «Ρεύσαντα εκ παραβάσεως Θεού τον κατ’ εικόνα γενόμενον, όλον της φθοράς υπάρξαντα, κρείττονος επταικότα θείας ζωής, αύθις αναπλάττει ο σοφός Δημιουργός, ότι δεδόξασται» δηλαδή για να το εννοήσουμε καλύτερα: « Αυτόν που διαλύθηκε με την παράβαση της εντολής του Θεού, δημιουργημένο κατά την εικόνα του, που βυθίστηκε η ύπαρξή του στη φθορά, και με το πταίσμα αυτό έχασε την καλύτερη θεία ζωή, από την αρχή ξαναπλάθει ο σοφός Δημιουργός , ας είναι δοξασμένος».

   Βαθιά θεολογικός ο ύμνος, που όμως είναι δύσκολο να κατανοηθεί έτσι απλά όταν ακούγεται με τη μελωδία του, όσο καλή και έντεχνη και να είναι. Εδώ πρέπει να σταματήσω; Ωστόσο αναρωτήθηκα πως μπορώ να  κατανοήσω αυτές τις λέξεις και να τις φέρω στο σήμερα. Έχουν οι στίχοι αυτοί να μου πουν κάτι,  να πουν στον οποιοδήποτε θα με ρωτούσε να του εξηγήσω το μυστήριο της θείας Σαρκώσεως με βάση αυτόν τον ύμνο. Γνωρίζω τι θα μου έλεγε: δεν σε καταλαβαίνω, πες μου πως ξαναπλάθει ο σοφός σου Δημιουργός αυτούς που βούλιαξαν μεσα στη φθορά;

   Οι φτωχές θεολογικές μου γνώσεις δεν θα μπορούσαν να με βοηθήσουν να εξηγήσω αυτό που εγώ ίσως προσπαθώ να καταλάβω και να βιώσω. Το Άγιο Πνεύμα και πάλι έκανε την παρέμβασή Του στον ανύποπτο χρόνο, στον οποίο πάντα ελπίζω. Περπατούσα στο δρόμο, έκανα και προσπάθεια προσευχής παρατηρώντας ταυτόχρονα πρόσωπα με μάσκες. Ξαφνικά η ματιά μου έπεσε σ’ ένα νέο παληκάρι που με κοίταζε κι αυτό έντονα, με κάρφωνε όπως θα λέγαμε στην κοινή διάλεκτο. Τον προσπέρασα και μετά από πέντε μέτρα γύρισα και τον ξανακοίταξα θέλοντας να βεβαιωθώ ότι πιθανόν να τον γνώριζα. Το ίδιο ακριβώς έκανε κι εκείνος. Πλησιάσαμε ο ένας τον άλλον και μου μίλησε «πάτερ τι κάνετε;» «Βγάλε, σε παρακαλώ ,τη μάσκα σου να δω ποιος είσαι» . Πραγματικά έβγαλε τη μάσκα , τον κοίταξα πολύ καλά , έννοιωσα ότι τον γνώριζα μα αυτός με τον οποίο τον ταυτοποιούσα δεν ήταν ακριβώς αυτός ο ίδιος. « Καταλαβαίνω ότι δεν με γνωρίσατε» Μιλώντας μου κατάλαβα πως ήταν αυτός , ο Αποστόλης, ο ναρκομανής. Εδώ και δύο χρόνια περνούσε τακτικά από το δρόμο του σπιτιού μου. Μου ζητούσε χρήματα. Έδινε την εντύπωση περισσότερο πως ήταν αυτοπαραιτημένος. Βρώμικος, ατημέλητος κι όταν με έβλεπε μου έλεγε για τη μοναξιά του. Σιγά σιγά καταλάβαινα ότι δεν ήταν άστεγος, αλλά ναρκομανής. Τώρα έβλεπα έναν άλλο Αποστόλη. Ήταν καθαρός, χαρούμενος και μου είπε ότι κατάφερε και ξέφυγε από τη «σκιά του θανάτου» που τον απειλούσε. Μου εξέφρασε τη χαρά του που με συναντούσε, συστήνοντάς με στον αδελφό του που με το χαμόγελο του μου επιβεβαίωνε το «θαύμα» στη ζωή του αδελφού του.

   Μα έτσι μπορώ να κάνω Χριστούγεννα. Κατάλαβα, ότι ο Κύριος δίνει σε όποιον θέλει και το επιζητεί την «ανάπλασιν». Είναι η «ανάπλασις» του Αποστόλη κι ας μη το γνωρίζει. Με όσα έθιμα «ευσεβή» και «χριστιανικά» και αν προσπαθώ να επενδύσω τις μέρες αυτές και να φορτίσω με ένα σωρό ιδεοληψίες τις «αγιες μέρες» δεν θα καταλάβω τίποτα , αν δεν μπορέσει να με συγκλονίσει η μικρή – μεγάλη ιστορία του Αποστόλη.