Εκλεκτικές συγγένειες
Όλοι οι μεγάλοι ποιητές κάτι κυνηγούν!
Έτσι λεν οι εμβριθείς μελετητές τους.
Κ’ έχουν δίκιο!
Σα διαβάσεις τις λαμπρές,
τις γενναίες τους δημιουργίες,
εύκολα θα το καταλάβεις.
Θα τους δεις να ξεπηδούν
απ’ τις σκονισμένες σελίδες
με τρανούς πυρσούς στα χέρια·
να σχίζουν το σκοτάδι και το ψύχος
με φλόγες τρομερές·
να κυνηγούν,
ακατάπαυτα,
κάτι άλλο,
κάτι άγνωστο!..
Ωστόσο, όλ’ αυτά,
το σκότος,
η φωτιά,
το κυνήγι –
και στη δική μου ποίηση υπάρχουν!
(Με μιαν ασήμαντη διαφορά μονάχα.)
Γι’ αυτό, σαν με διαβάσεις,
θα δεις κάποια μορφή
να ξεπηδά απ’ το βιβλίο
και να τρέχει γοργά.
Μόνο που,
τούτη η μορφή,
θάναι μ’ άδεια χέρια·
και πυρφόρος,
θάναι το άγνωστο
που την κυνηγά…
Στα όνειρα
Τουλάχιστον,
όταν σ’ ονειρεύομαι,
και σε βλέπω
πάλι
σε κάποιο δρόμο
ή κάποιο λεωφορείο αστικό,
δε σκύβεις το κεφάλι
ούτε γυρνάς απότομα την πλάτη.
Τουλάχιστον,
όταν σ’ ονειρεύομαι,
μπορείς ακόμη και με κοιτάς
δίχως τύψεις…