Δύο χρόνια μετά μπορούμε να ελπίζουμε στην Ανάσταση; Οι πλέον καλόπιστοι είχαν πιστέψει τότε στην αναγκαιότητα των – προσωρινών – μέτρων  καραντίνας, οι πλέον δύσπιστοι στις διάφορες θεωρίες συνωμοσίας, οι πλέον ευάλωτοι στον εμβολιασμό και οι πλέον… ανυπότακτοι ότι ζούμε σε μία κατάσταση πολιορκίας, όπως το πράγμα είχε θέσει ο Giorgio Agamben. Θυμίζω εδώ το κείμενό μου Ο Χριστός ανασταίνεται στις καρδιές μας που είχε δημοσιευτεί στο Αντίφωνο τον Απρίλιο του 2020 (https://antifono.gr/author/thiikou/) συνοψίζοντας την ως άνω προβληματική. Ναι, δύο χρόνια μετά νομίζω έχουμε όλοι βγάλει τα συμπεράσματά μας… Ηχηρή λοιπόν ήταν η πρόσφατη άρνηση της γερμανικής βουλής στον υποχρεωτικό εμβολιασμό για τους άνω των 60 (πρόταση ενός νομοσχεδίου που προέβλεπε υποχρεωτικό εμβολιασμό όλων των ενηλίκων), ενώ απομένει σε εμάς να δούμε τι θα γίνει με την προσφυγή στο ΣτΕ σχετικά με τα πρόστιμα των 100 ευρώ καθώς βέβαια και με τους υγειονομικούς σε αναστολή, ιδιαίτερα δε εκείνους εκ των οποίων συνεχίζουν την απεργία πείνας… Ναι, έχουμε δει σε όλο τον κόσμο ξεκάθαρη πια την απειλή κατά της δημοκρατίας και των ανθρωπίνων δικαιωμάτων καθώς και την επιχειρούμενη διάρρηξη του κοινωνικού ιστού στο όνομα της διαχείρισης της πανδημίας.  Οι  πρόσφατες εφιαλτικές εικόνες από τη Σανγκάη έρχονται να επαληθεύσουν και αυτές του λόγου το αληθές…

Μία δεύτερη ανάγνωση όμως μετά την κοινωνική θα αποκαλύψει βαθύτερο το πρόβλημα που ταλανίζει τον σύγχρονο άνθρωπο: τη μη αποδοχή του θανάτου. Έτσι διαβάσαμε τελευταία (στο Έθνος, 8/12/2021) την είδηση για την κάψουλα, ένα φέρετρο με παράθυρα, μια νέα μέθοδο υποβοηθούμενης αυτοκτονίας στην Ελβετία, έναντι αδρότατης αμοιβής φυσικά, γαι βαριά ασθενείς που επιθυμούν να επισπεύσουν το τέλος της ζωής τους […] Θέλουμε […] να επιτρέψουμε στο άτομο τη δύναμη να ελέγχει τη μέθοδο αυτόνομα. Το άτομο;  Ο έλεγχος;; Η δύναμη; Η αυτονομία; Μας θυμιζουν οι όροι αυτοί έναν κακώς εννοούμενο νιτσεϊσμό; Και από εκεί, από τον υπεράθρωπο, τον μετάνθρωπο που ευαγγελίζεται η σημερινή ψηφιακή συνθήκη;  Το δημοσίευμα προσθέτει ακόμη: H κάψουλα δίνει επιλογές […] μπορεί να μεταφερθεί οπουδήποτε […] σε ένα ειδυλλιακό υπαίθριο περιβάλλον… Οι επιλογές; Το ειδυλλιακό περιβάλλον; Εδώ και αιώνες το περιβάλλον αυτό έχει ονομαστεί  από την πατερική θεολογία ησυχία και εδράζεται στην καρδιά του ανθρώπου –χωρίς καθόλου αυτό βέβαια να σχετικοποιεί τη σημασία των αγώνων για κοινωνική δικαιοσύνη. Ο άνθρωπος έχει την επιλογές είτε να το επιδιώξει είτε να αφεθεί στη μαύρη τρύπα του μηδενός. Ο θάνατος έχει παραχωρηθεί από τον Θεό ίνα μη το κακόν αθάνατον γένηται ενώ η λειτουργική πράξη της Εκκλησίας μας εύχεται ακόμη να είναι χριστιανά τα τέλη της ζωής ημών, ανώδυνα, ανεπαίσχυντα, ειρηνικά.  Υπάρχει κανείς που θα δυσκολευόταν να αναγνωρίσει σήμερα αυτή τη βασική ανθρώπινη μεταπτωτική συνθήκη; Την οικονομική κρίση διαδέχθηκε η πανδημία και αυτήν ο πόλεμος…

Το μέγα σκάνδαλο όμως είναι η Ανάσταση – που φέτος μάς πληροφορούν πως θα εορταστεί κανονικά καθώς τα περιοριστικά μέτρα μάς δίνουν πλέον ραντεβού… από Σεπτέμβρη. Διότι για να υπάρξει η Ανάσταση θα πρέπει να έχει προηγηθεί ο θάνατος. Και του θανάτου θα πρέπει να έχει προηγηθεί η ζωή. Αλλά ο άνθρωπος αρνείται. Να γεράσει. Να αρρωστήσει. Να πονέσει. Να ρισκάρει. Να αγαπήσει και να αγαπηθεί. Με δύο λόγια δηλαδή να ζήσει και να πεθάνει.  Προς μια μεταζωή και έναν μεταθάνατο λοιπόν, αν μου επιτρέπονται οι νεολογισμοί, καθώς ο φόβος του θανάτου οδηγεί τον άνθρωπο στην άρνηση της ζωής ενώ αναμνηστικές δόσεις τον βοηθούν μάλλον να το ξεχνά και να μπορεί να συνεχίζει…