Σάββατο των ψυχών / χωρίς το σώμα σου, μητέρα / Τετάρτη δίχως τέφρα / τίτλος χωρίς κείμενο / Σάββατο δίχως σίγμα / άβατη ψυχή
Είχαμε μαζευτεί στο μικρό παρεκκλήσιο της Αγίας Δυνάμεως, στην οδό Μητροπόλεως, που εορτάζει στο Γενέσιο της Θεοτόκου, ημέρα των γενεθλίων της μητέρας μου, λίγες ψυχές εκείνο το πρωί. Με το πρόσφορο, το χαρτάκι με τα ονόματα, το κόλλυβο. Γρήγορα κύλησε ο όρθρος, και η θεία λειτουργία μας οδήγησε στο μνημόσυνο. Μάς μοίρασαν από ένα κερί το οποίο ανάψαμε ο ένας από τον άλλον. Κρατούσαμε τώρα μία ψυχή στα χέρια μας, τις ψυχές των κεκοιμημένων. Άλλες φορές κρατάμε τις ψυχές των ζώντων και δεν ξέρουμε τι να τις κάνουμε.
Πρώτο μεγάλο ψυχοσάββατο, αυτό της τελικής κρίσεως. Τα ονόματα που μνημόνευε ο ιερέας χάνονταν μεσα στην ψαλμωδία, κι ύστερα παλι αναδύονταν μέσα από τις παύσεις της φωνής που μελωδούσε. Ονόματα που σταθερά επαναλαμβάνονταν ή ακούγονταν για πρώτη φορά, κάποιο από αυτά και το δικό μας αγαπημένο όνομα… Αικατερίνης, Μαρίας και πάλι Αικατερίνης, Ακύλα, Δημητρίου, Ευριπίδη, Αικατερίνης… Ποίηση και μουσική συναγωνίζονταν για το ποια θα επικρατήσει. Αγωνιζόμουν να πω, να θυμηθώ, όλα τα ονόματα, να μνημονεύσω, να μην ξεχάσω, και μαζί με το όνομά τους αναδύονταν οι μορφές όλες εκείνες των αγαπημένων προσώπων. Η φωνή του ιερέα και η φωνή του ψάλτη κάποτε συμφιλιώθηκαν μέσα μας σε ήρεμη αποδοχή, το παρελθόν με το παρόν, ο άλλος κόσμος με τον τωρινό, οι ζωντανοί με τους κεκοιμημένους, η στρατευόμενη εκκλησία με τη θριαμβεύουσα. Ο ιερέας γύρισε από το αναλόγιο και μας κοίταξε: και ων έκαστος κατά διάνοιαν έχει, πρόσθεσε, μνησθείη Κύριος ο Θεός εν τη βασιλεία αυτού πάντοτε.
Τι άλλο κρατά για πάντα; Με μια διάνοια χειμώνα-καλοκαίρι; Πόσο κρατά η ευτυχία; Όσο ο έρωτας; Και αυτός πάλι πόσο κρατά; Κρατά για πάντα, όπως ο έρωτας για τον Θεό, η δίψα για την αιωνιότητα; Η κόλαση είναι οι άλλοι, έλεγε ο μεγαλύτερος θεολόγος, όπως χαρακτηρίστηκε, του εικοστού αιώνα. Αλλά και ο παράδεισος, παρέλειψε να προσθέσει. Η παραβολή της τελικής κρίσεως το λέει καθαρά. Κόλαση και παράδεισος είναι ό,τι ζούμε εδώ και τώρα. Είναι η σχέση μας με τους άλλους, η σχέση μας με τον ίδιο τον Χριστό. Κανείς να μην πάει στην κόλαση, τα τελευταία λόγια που ακούσαμε, κανείς. Όλοι μαζί, σωσμένοι και σωτήρες, σε μία κοινωνία, ανθρώπινη και θεία, όπου βασιλεύει το μοίρασμα, του αντιδώρου της αγάπης.
Νόμιζα θα προλάβω να τη δω, μου έγραψε καθώς το ίδιο απόγευμα ακούσαμε την αγγελία του θανάτου της ποιήτριας Κικής Δημουλά, της είχα μεγάλη αγάπη. Είχε προηγηθεί εκείνος της αγαπημένης μας Κατερίνας Αγγελάκη-Ρουκ. Τι να του πω τώρα; Αχ, να προλάβουμε, ψυχή μου, να ιδωθούμε…
H Σάρα Θηλυκού γεννήθηκε στη Θεσσαλονίκη, όπου σπούδασε θεολογία, θέατρο (Σχολή Καλών Τεχνών ΑΠΘ) και μουσική (Ωδείο Βορείου Ελλάδος). Έχει κάνει μεταπτυχιακές σπουδές και έχει παρακολουθήσει σεμινάρια στην Ουτρέχτη (De Uithof Universiteit) και το Παρίσι (Institut Catholique). Είναι διδάκτωρ θεολογίας ΑΠΘ.
Συνεργάτης του περιοδικού Νέα Πορεία από το 1988, του ένθετου “Αναγνώσεις” της εφημερίδας Η Αυγή της Κυριακής και μέλος της συντακτικής ομάδας του περιοδικού Poeticanet, έχει δημοσιεύσει κριτικές, δοκίμια, μεταφράσεις και ποιήματα στην Ελλάδα και το εξωτερικό (“Τhe Culturium”, “Ambrozijn”, “World Poetry Movement” κ.α.). Το 2017 συμμετείχε στο πρώτο International Cavafy Summer School του Ιδρύματος Ωνάση και εξέδωσε την πρώτη της ποιητική συλλογή (“O κόσμος σε τρεις πράξεις”). Ποιήματά της έχουν μεταφραστεί σε oκτώ γλώσσες ενώ κυκλοφορούν στα ιαπωνικά-αγγλικά: Sarah Thilykou-Maki Starfield, “Duet of Islands”, Japan Universal Poets Association, Kyoto 2018.
Εργάστηκε ως μουσικός και ηθοποιός. Από το 2009 υπηρετεί στη δευτεροβάθμια εκπαίδευση. Ζει στην Αθήνα.
