ΘΑΥΜΑΤΑ

Η βλάστηση του ακάλυπτου, ο αβοήθητος ταχυδακτυλουργός, ένα ψεύδος περιδινούμενο που λέει την αλήθεια. Το βάθος πάντα άβατο και φυσικά αμέριμνο όσο η λίμνη ατάραχη θα συγκρατεί τις Κυριακές τα πέλματα των ανάπηρων, μέρα που επιτρέπονται βόλτες με παγοπέδιλα να χαραχτεί με ασφάλεια το διάφανο του τρόμου. Έτσι, για μια ελάχιστη στιγμή Γεννησαρέτ μετονομάζεται ο γκρεμός κι ό,τι κρατιέται ανάλαφρα απ’ το στηθαίο του βλέμματος μόνο την ενοχή κατακρημνίζει.

ΑΓΓΕΛΟΣ

Ακροβατεί στα σίδερα του κρεβατιού και στη βιβλιοθήκη. Κρατά αλφαβητάρι αριθμών και συλλαβίζει νότες. Με μυρίζει. Ανακατώνει τα μπαχαρικά μες στο ντουλάπι -λιβάνι και θυμίαμα άφαντα απ’ το σπίτι-, η μνήμη του μικρή, ζητά να του το επαναλάβεις, μικρό παιδί που κρύβεται αν φανερωθώ, μετράει ως τα εκατό και ασώματο στο στήθος μου κρυώνει. Πεινώ, μου λέει, κι όταν υπνοβατώ ζητωκραυγάζει.

ΠΙΣΤΗ

Ότι το έγκλημα θα αθωώσει για μια στιγμή τον δράστη του, πως η βαρύτητα μιας βλεφαρίδας κι ενός δαφνόφυλλου το σύρσιμο θ’ ανασηκώσουν κύματα και τα θεμέλια μιας πόλης σκοτεινής στο διάφανο θα τα μετατοπίσουν, ότι η γλώσσα την καλοσύνη των φτερών θα εγκαινιάσει κι οι μονομάχοι νηφάλιοι και πρωινοί με τα πνιγμένα βρέφη αγκαλιά απ’ την ασάλευτη σκιά μες στο ναό μιας τάξης σχολικής θα προχωρήσουν.

ΜΟΙΡΑΖΟΜΑΙ

Μου αρέσει, του είπα, να παρακολουθώ τις παρελάσεις. Έχει μια αδράνεια καθησυχαστική όλο αυτό το λίκνισμα της συμμετρίας που κυριολεκτικά με υπνωτίζει. Μπορώ χωρίς προσπάθεια πολλή να μετακινηθώ απ’ τα φωνήεντα του παραγγέλματος στην απροσδόκητη κατηφοριά μιας πόλης ασιατικής και να εντοπίσω σε ένα δωμάτιο βορινό εκείνο το μοναδικό μοιρολόι που λίγο αν παρεκτραπεί μπορεί μεμιάς να θρυμματίσει σε χίλια μικρά αναφιλητά τον πολυέλαιο μιας εκκλησίας πριν τη γαμήλια τελετή.

ΚΟΡΗ
στην Άντζελα

Η δωρεά της αιχμαλωσίας έχει ένα θάρρος συνεπαρμένο απ’ την απανεμιά, μια άνευ όρων παράδοση στον όλεθρο του ονόματος, γλώσσα του μεσημεριού στην ανατολική κουζίνα ή αλλιώς η ψαλμωδία του τσιγαρισμένου κρεμμυδιού πριν χτυπηθεί το αυγολέμονο της μαγειρίτσας. Να φέρουμε ως το σπίτι μας το Φως, να σε κρατώ… Το μπράτσο σου κατάγεται από τον ουρανό και στα κλαδιά του ξεφαντώνουν τα αποδημητικά. Προσηλωμένα στη λατρεία σου αλλάζουν ξαφνικά προορισμό, ανασυντάσσονται, πιάνουν φιλίες με τους ιθαγενείς, θα μείνουμε εδώ αποφασίζουν, με λίγα επιρρήματα και δίχως λεπτοδείκτες, θα μάθουμε μες στις σχισμάδες των χεριών την εύφορη μεταφυσική του μέλλοντος αιώνος.

Η Ευτυχία -Αλεξάνδρα Λουκίδου γεννήθηκε στο Μόναχο, κατάγεται από την Κωνσταντινούπολη και ζει στη Θεσσαλονίκη, όπου σπούδασε στη Φιλοσοφική σχολή του Α.Π.Θ. Διδάσκει δημιουργική γραφή στη Θεσσαλονίκη και στην Κύπρο. Παράλληλα με την ποίηση ασχολείται με το δοκίμιο, με δημοσιεύσεις σε διάφορα λογοτεχνικά περιοδικά και συλλογικούς τόμους. Έχει εκδώσει εφτά ποιητικές συλλογές:
Λυπημένες μαργαρίτες (εκδ. Εγνατία, 1986)
Το τρίπτυχο του φέγγους (1993)
Εν τη ρύμη του νόστου (εκδ. Αρμός, 1999)
Ν’ ανθίζουμε ως το τίποτα (εκδ. Καστανιώτη, 2004)
Όροφος μείον ένα (εκδ. Καστανιώτη, 2008, β΄ έκδ. 2009)
Το επιδόρπιο (εκδ. Κέδρος, 2012, γ΄ έκδ. 2013). Το επιδόρπιο ήταν υποψήφιο για το Κρατικό Βραβείο
Αφόρετα θαύματα (εκδ. Κέδρος, 2017)
Έχει επίσης εκδώσει τα μελετήματα:
Εν αναμονή (Συμμετοχή στον συλλογικό τόμο «Ακροατής Οριζόντων Προσεγγίσεις στην ποίηση του Ορέστη Αλεξάκη»), εκδ. Γαβριηλίδης 2004.
Συρραπτική του Προσώπου – Επίσκεψη στην ποίηση του Ορέστη Αλεξάκη (εκδ. Νέος Αστρολάβος / Ευθύνη, 2012).
Πέραν της γραφής – Δοκίμια για την ποίηση (εκδ. Κέδρος, 2015).
Ποιήματά της έχουν μεταφραστεί στα αγγλικά, γαλλικά, γερμανικά, ιταλικά, ισπανικά, αλβανικά, βουλγαρικά και περιέχονται σε ελληνικές και ξένες ανθολογίες.
Είναι μέλος της Εταιρείας Συγγραφέων, της Εταιρείας Λογοτεχνών Θεσσαλονίκης, όπου διετέλεσε Γεν. Γραμματέας, και του Κύκλου Ποιητών.