Οδυσσέας
Αναχωρητής, ταξιδευτής, φυγόκεντρος. Αντικείμενο προσμονής ή και διεκδίκησης. Το άπιαστο και το φευγαλέο. Αλλά και Οδυσσέας, τρόπον τινά. Που αναγκάζεται να φύγει. Με μνήμες που ματώνουν. Με αποφάσεις δύσκολες. Αλλά και με ανάγκη προσαρμογής. Με ρίζες που τραβιούνται βίαια, για να μεταφερθούν σε άλλον προορισμό. Με λέξεις βουβές. Λέξεις που αρθρώνονται. Λέξεις που ουρλιάζουν.

                                           «…αντικείμενο προσμονής ή και διεκδίκησης…»

Γυναίκα
Πολύσημη λέξη. Με όλες τις ιδιότητες και τις εικόνες που τη συνοδεύουν. Σαν ένα παζλ που αλλάζει κάθε φορά σύνθεση. Κομματάκι κομματάκι στήνεται το νέο πρόσωπο. Με τη σκιά του παλιού ή χωρίς αυτήν. Γυναίκα πειθήνια, αέρινη, καλλωπισμένη, και διεκδικητική και επαναστατημένη και ματωμένη. Γυναίκα μητέρα, τρυφερή, προστατευτική, αναγκεμένη, που κουνάει τον ομφάλιο λώρο μαντίλι αποχωρισμού.

                                            «Δύο γυναικείες μορφές», πίνακας του Σάββα Χαρατσίδη
«…Κομματάκι κομματάκι στήνεται το νέο πρόσωπο. Με τη σκιά του παλιού…»

Αφή
Μία από τις αισθήσεις. Ίσως η πιο σημαντική, για μένα. Διερευνητική, ανιχνευτική. Ψαύει, δίνει και εισπράττει μηνύματα. Απαιτητική, συχνά διεισδυτική, αμυντική ή επιθετική, ερωτική ή και υπέρτατη έκφραση φροντίδας και αγάπης. «Εποχή αφής», έγραψα, και επιφάνειες αφής για μηνύματα απεγνωσμένα, και τα δάχτυλα στα μαλλιά, στα μάγουλα, στα χείλη, η αγωνιώδης αναζήτηση της αγάπης, πάντα.

                                                                    «No Title Known» by Igor Rutte

                      «…τα δάχτυλα στα μαλλιά, στα μάγουλα, στα χείλη, η αγωνιώδης αναζήτηση της αγάπης,…»

Ζωές
Ζωές, στον πληθυντικό. Ζωές των άλλων που τέμνονται με τη δική μας. Ομόκεντροι κύκλοι και κοινοί τόποι. Μνήμες, εικόνες, εμπειρίες παραπλήσιες. Αλλά και που δεν τέμνονται. Και που δεν θέλουμε να τέμνονται. Ζωές χαμένες, χωρίς σκοπό. Και ζωές δύσκολες, τραγικές, που και να τις κοιτάξεις δεν αντέχεις. Από την άλλη μεριά, οι ζωές του ίδιου ατόμου. Οι περσόνες που είμαστε. Οι φανεροί και μυστικοί μας ρόλοι.

                                   by Gustav Klimt…
                                                        «…Ομόκεντροι κύκλοι και κοινοί τόποι…»

Σιωπή
Το σήμα με το δάχτυλο στο στόμα. Και ο παρατεταμένος συριστικός ήχος σσσσς. Η σιωπή που βαραίνει τη μοναξιά μας την ώρα του δειλινού. Η σιωπή του τηλεφώνου και των μηνυμάτων. Η ένοχη σιωπή που καλύπτει γεγονότα και πράξεις. Η δύσκολη σιωπή, για να μην πληγωθούν οι αγαπημένοι. Η κατανυκτική σιωπή μπροστά στο μεγαλειώδες. Και η εκκωφαντική σιωπή την ώρα της δημιουργίας.