Έκθεμα

Απότμημα καρδιάς που τραγουδούσε την άνοιξη στον λάκκο των λεόντων
συγχώρεσε σε όλους τα πάντα
πίστεψε στα θαύματα
ξαναγεννήθηκε ακούγοντας το πρώτο «γιατί» ενός παιδιού
βούτηξε σε βυθούς αγωνίας για να σώσει από βέβαιο πνιγμό τις αλήθειες
άνοιξε μονοπάτια στα βλέμματα συμπόνοιας
έχτισε περιστεριώνες σώζοντας άδολες ψυχές απ’ τις ριπές του βοριά.

Ο βοριάς, βέβαια, έχει ανοιχτούς λογαριασμούς με τον ήλιο απ’ τον καιρό του Αισώπου.
Αιώνες τώρα σφόδρα επιτιθέμενος παλεύει να ξαναγράψει το παραμύθι με άλλο τέλος…

Απότμημα καρδιάς που θρυμματίστηκε από βοριάδες που συλλέγουν θραύσματα ζωής
και σε γυάλες ερμητικά κλεισμένες αναπαύονται
λάφυρα σε προθήκες της «τιμής του τετιμημένου…».

Μικρές ανακωχές

Η πληγή μου είναι πια μια τρύπα στο ρούχο μου.
Φωλιάζει στις πτυχώσεις
φαίνεται μόνο σε κάποιες κινήσεις
και μόνο στα δικά μου μάτια

Δεν ξέρω πώς γίνεται μια τρύπα
μάλλον κουράζεται το ύφασμα να είναι τέλειο.
Οποιαδήποτε απόπειρα κάλυψης
θα μοιάζει ψεύτικη, σαν εκείνες τις ζωγραφιές του δρόμου 

που καμώνονται την « Έναστρη Νύχτα» του van Gogh.
Να πετάξω το ρούχο; Ούτε λόγος.
Δε θέλω να αποχωριστώ την τρύπα.
Θα κάνω μαζί της μικρές ανακωχές.