Αυτό το μεσημέρι το σκάνε νωρίς απ’ το σχολείο. Γραμμή για το νταμάρι της Αγίας Παρασκευής.
Παραβιάζουν τη μικρή αποθηκούλα. Σουφρώνουν ένα κουτί δυναμίτες, είκοσι πόντους ο καθένας. Όλο το απόγευμα κάνουν δοκιμές στο χωράφι πίσω απ’ τον κινηματογράφο. 
 Θέλουν να ρίξουν ένα μασούρι – τρεις δυναμίτες και το καψούλι στη μέση. Την ώρα που θα σκάσει, θα ακολουθήσει η έκρηξη. Δεν πρέπει να τους καταλάβουν όμως.

Δεν ξέρουν τι σημαίνει στρατιωτικός νόμος, αυστηρή απαγόρευση δηλαδή.

  Να μην υπάρξει ούτε υποψία από αυτοσχέδια εκρηκτικά το βράδυ της Ανάστασης όπως συνηθιζόταν.
Δυο τσογλάνια είναι, δεκατεσσάρων και δεκάξι. Είναι όμως μαστοράντζες στα εκρηκτικά. Δεν είναι τα παιδιά του παπά της ενορίας. Ο ένας έχει και σουγιά μεσ΄ στην κωλότσεπη.  Πάντα τέτοια μέρα έριχναν δυναμιτάκια σε κάποιο γιούρτι, γιατί δεν τους αφήνουν φέτος;

***

Το βράδυ μετά τη λειτουργία βγαίνει ο κόσμος απ’ το ναό να περπατήσουν ως τη μεγάλη πλατεία για το “Χριστός Ανέστη.”
 Ολάκερο χωριό – δυο χέρια που κρατάνε μια λαμπάδα με κατάνυξη. Η νύχτα ήρεμη.
Ρυάκι οι φλογίτσες μπρος στην εκκλησιά.
Τα δύο τσογλάνια ξεκόβουν απ’ το πλήθος. Ρίχνουνε τρεχαλητό για το χωράφι. Έχουν αφήσει μισό μέτρο φυτίλι να εξέχει απ’ τα μασούρια.  Για να φτάσει η φωτιά στο καψούλι- το ‘χουν υπολογίσει- θέλει πέντε περίπου λεπτά. Το ανάβουν στα γρήγορα. Ύστερα, τρέχουν με τις λαμπάδες στην πλατεία. Παίρνουν τις θέσεις τους. Μπροστά – μπροστά,  σαν κύριοι.

 ***

 Δύο δυνατές εκρήξεις – τινάζεται ο  ιερέας την ώρα που διαβάζει το Ευαγγέλιο της Ανάστασης. Πέφτει σιωπή, το πλήθος – ένα σάστισμα. Ύστερα το σούσουρο.

 Μετά την πρώτη έκπληξη κάποιος σηκώνει τη λαμπάδα του ψηλά σε ένα μπράβο. Με μιας οι άλλοι τον μιμούνται. Ένα ζήτω όλες οι λαμπάδες, ηχηρό.

Οι χωροφύλακες ψάχνουν όλο το βράδυ. Δεν βρίσκουν τίποτα.

Κανείς -ποτέ- δεν έμαθε ποιοί το ‘καναν.

Είναι Πάσχα του 1967.