Σοφία είναι το όνομα μου. Είμαι δεκατριών χρόνων. Έχω μεγάλη οικογένεια, μπαμπά, μαμά, έντεκα αδελφές, η μία δίδυμη μαζί μου και έναν αδελφό και τους αγαπώ όλους πολύ.
Έχω μεγάλη φαντασία λέει η μαμά.
Το βράδυ στον ύπνο μου, τους φαντάζομαι όλους ρολόγια. Ίσως γιατί ο μπαμπάς μου, έχει μαγαζί απ΄αυτά στο χωριό μας. Τις αδελφές μου τις βλέπω, τις μικρές σαν πολύχρωμα ρολόγια παιδικά, τις μεγαλύτερες σαν φινετσάτα κομψά, ενώ τον μοναδικό αδελφό μου τον Απόστολο σαν ένα νεανικό ρολόι με σιδερένιο μπρασελέ. Την μητέρα μου, ένα ρολόι λεπτεπίλεπτο, που χαλάει εύκολα, οι δείκτες αργοί και φοβισμένοι. Ο πατέρας όμως είναι το πιο ακριβό καλοκουρδισμένο ρολόι, που δεν χάνει κανένα χτύπο.
Όλα ήταν τέλεια, ως την μέρα που χάθηκε. Η μαμά έστειλε την αδελφούλα μου την Νάνσυ να τον ψάξει, στο μαγαζί. Όταν εκείνη έφτασε, η πόρτα ήταν ανοιχτή, ο μπαμπάς άφαντος, ενώ τα αμέτρητα ρολόγια του έδειχναν δώδεκα η ώρα ακριβώς, αλλά ήταν όλα σταματημένα.
Ο πατέρας τον τελευταίο καιρό, ήταν πολύ ανήσυχος. Κάτι δεν πήγαινε καλά, μάλλον με την δουλειά του. Έφευγε στο δάσος για πολλές ώρες και γυρνούσε με μια αγκαλιά ρολογιές ή αλλιώς λουλούδια του πάθους ή αλλιώς πασιφλόρες.
Μια μέρα η δίδυμη μου η Μαρία πήγε στο μαγαζί και τον βρήκε να φτιάχνει το ρολόι της νέας ασφαλίστριας της περιοχής, της κυρίας Φλώρας, ήταν και εκείνη εκεί, κάτι όμως δεν άρεσε στην Μαρία και δεν ξαναπάτησε στο μαγαζί. Δεν την πίεσα να μου πει, γιατί κλαίει εύκολα. Αναγκάστηκα να πηγαίνω μόνη μου, όταν ήθελα να δω τον μπαμπά και να παίξω με τα πολύτιμα ρολόγια του.
Λείπει ένα μήνα ο πατέρας. Άκουσα κάτι ψίθυρους από την μαμά και τις μεγάλες αδελφές μου, ότι φταίνε τα λουλούδια του πάθους, αυτά τον ξελόγιασαν.
Η αλήθεια είναι ότι είναι πανέμορφα, αλλά οι δείχτες τους σταματημένοι, μοιάζουν όμως σαν να είναι έτοιμα για μια καινούρια αρχή.
Ίσως ο πατέρας κουράστηκε, από τους πολλούς συγχρονισμένους , σταθερούς χτύπους του και θέλησε να σταματήσει για λίγο, να ξεκουραστεί.
Η Σοφία έχει κάτι το μυστηριακά γοητευτικό στη γραφή της.