Λέει ο Ευριπίδης: « Όταν ο Θεός εις το σώμα εισέλθει πολύς,

το γαρ βακχεύσιμον και το μανιώδες, μαντικήν πολλήν έχει ».

Ξέρεις εσύ κανέναν, να βγαίνει αχάραγος, από την ηδονή και τον τρόμο ;

Οι λέξεις δεν είναι πάντα χαρούμενες,
οι άνθρωποι εξορίζουν το φρικώδες και τερατώδες των λέξεων
και όταν εμφανίζονται φίδια και φαντάσματα
και ακούγονται τα ηχητικά τους εκτρώματα,
τότε ανακαλύπτουν ότι χρειάζονται λέξεις
οφιοκτόνες, δριμυσθενείς και συγκεραύνιες.

Τόξο είναι η γλώσσα και οι λέξεις τα βέλη της.
Ποιός βάζει στη φαρέτρα του οξύκροτες και ατίθασες λέξεις,
ποιός αντέχει την ηδονή και τη δύναμη
των γενναίων και ασυμφιλίωτων λέξεων ;
Όταν λάμπουν γίνεσαι ασπιδοφόρος,
όταν εκπυρσοκροτούν σε ελευθερώνουν,
είσαι με έναν παράξενο τρόπο μυστηριακός,
σου αποκαλύπτονται τα πράγματα.
Ποιός θέλει να αποκαλυφθεί και να ελευθερωθεί;