Ξεχειμωνιάζοντας

Είναι ο καιρός της ευκολίας, να κάνεις τίποτα δεν έχεις.

Στροβίλισα τον εξολκέα της μαμής,

Έχω το μέλι μου,

Έξι γυάλες από δαύτο,

Έξι γατίσια μάτια στο κελάρι,

Ξεχειμωνιάζω σε δίχως άνοιγμα σκοτάδι

Μες στην καρδιά του σπιτιού

Πλάι στην ταγκή μαρμελάδα του προηγούμενου νοικάρη

και στης χρυσόσκονης τ’ άδεια μπουκάλια –

Από το τζιν του κύριου Τάδε.

Αυτό είναι το δωμάτιο όπου δεν έχω ξαναμπεί

Αυτό είναι το δωμάτιο όπου, μέσα του, ποτέ ανάσα να πάρω δεν μπορούσα.

Το μαύρο εκεί μέσα, μια αρμαθιά, σαν νυχτερίδες,

Ίχνος φωτός

Μόνο ο δαυλός και το δικό του σβήσιμο.

Κινέζικο κίτρινο σε αντικείμενα φριχτά –

Μαύρη ηλιθιότητα. Σήψη.

Κτήση.

Εκείνοι είναι που με κατέχουν.

Ούτε σκληροί ούτε αδιάφοροι,

Μόνο αδαείς.

Είναι η εποχή αυτή που τις μέλισσες προσμένεις– τις μέλισσες

Τόσο αργές που δεν τις ξέρω καν,

Σαν τους στρατιώτες παρατάσσονται

Στον τενεκέ με το σιρόπι

Το μέλι που εγώ πήρα για να αναπληρώσουν.

Οι Τέιτ και Λάιλ τις συντηρούν,

Το επεξεργασμένο χιόνι.

Από τους Τέιτ και Λάιλ είναι που θρέφονται, όχι απ’ τα λουλούδια.

Εκείνες το δέχονται. Το κρύο κατακάθεται.

Τώρα σ’ ένα κουβάρι κουλουριάζονται,

Μαύρες

Κόντρα στο απέραντο λευκό.

Το χιόνι χαμογελάει πάλλευκο.

Ξεχειλίζει, έξω χύνεται, μίλια πολύτιμης πορσελάνης,

Πάνω σ’ αυτό, τις μέρες τις ζεστές,

Μπορούν εκείνες μονάχα τους νεκρούς τους να μεταφέρουν.

Οι μέλισσες γυναίκες είναι όλες,

Υπηρέτριες, και η ψηλόλιγνη κυρά-βασίλισσα.

Τους άντρες όλους τούς έχουνε ξεφορτωθεί,

Τους τραχιούς, αδέξιους, σκουντούφληδες, τους βάρβαρους.

Για τις γυναίκες ειν’ ο χειμώνας –

Η γυναίκα, ασάλευτη με το πλεκτό της,

Πλάι στην κούνια από ισπανική καρυδιά,

Το σώμα της βολβός στο κρύο, τελείως αποσβολωμένο για σκέψεις. 

Θα επιζήσει το μελίσσι άραγε, θα καταφέρουν

οι γλαδιόλες τη φωτιά τους να φυλάξουν

Στο χρόνο τον επόμενο να εισέλθουν;

Τι γεύση θα ’χουν των Χριστουγέννων τα ρόδα;

Οι μέλισσες πετούν. Την άνοιξη γεύονται.

Μπαλόνια

Από τα Χριστούγεννα μαζί μας ζούνε,

Άδολα και καθάρια,

Ζώα-ψυχής ωοειδή,

Μισό του χώρου καταλαμβάνουν,

Στο μετάξι πάνω καθώς τρίβονται και κινούνται

Ρεύματα αέρα αόρατα,

Στριγγλίζουν και πετιούνται

Σαν δέχονται επίθεση, κι έπειτα τρέχουν να ξεκουραστούν, ριγώντας ανεπαίσθητα.

Κίτρινη γατοκεφαλή, γαλάζιο ψάρι –

Με τι παράξενα φεγγάρια συγκατοικούμε

 Αντί για έπιπλα άψυχα!

Στρώματα αχυρένια, τοίχους λευκούς

Οι ταξιδιάρικες αυτές

Οι μπάλες αέρα αόρατου, κόκκινες, πράσινες,

Απολαυστικές

Καρδιόσχημες επιθυμίες, ελεύθερες

Ευλογίες παγωνιών

Χώμα παλιό μ’ ένα φτερό

Χτυπημένο με μέταλλα μαζί των αστεριών

Ο μικρός σου

Αδελφός το μπαλόνι του

Κάνει σαν γάτα να σκληρίζει.

Να βλέπει μοιάζει

Έναν κόσμο ροζ αλλόκοτο που ίσως στην αντικρινή πλευρά του φάει,

Δαγκώνει,

Κι έπειτα αποσύρεται

Κάθεται αναπαυτικά, κανάτι φαρδύ

Κόσμο καθάριο σαν νερό και συλλογίζεται.

Μια ίνα

κόκκινη μες στη μικρή του την παλάμη.