–  Άαααλλος με τη βάρκα μας! τσίριζε χαριτωμένα η Αλίκη Βουγιουκλάκη στη Μανταλένα.

–  Σκάσε πια, μωρή! Αμάν με αυτές τις επαναλήψεις! σκέφτηκαν με τα χρόνια πολλοί. Αλλά δεν μίλησαν. Ποιος να τα βάλει με μια Σταρ; Και αείμνηστη;

Νάτη πάλι, η άτιμη η Μνήμη…

Πόσα συνθετικά και πόσες παράγωγες  λέξεις έχει πια, έτσι ώστε να την έχουμε διαρκώς στο στόμα μας (την Μνήμη, όχι την Αλίκη –τη δουλειά της έκανε η μακαρίτισσα και την έκανε και καλά) :

Μνήμη = Θύμηση

Μνημονικό = Η ικανότητα του να θυμάμαι

Μνημονεύω = Ανακαλώ στη μνήμη

Μνήμα, Μνημούρι = Τάφος

Μνημείο = Τιμητική ανάμνηση κάποιου προσώπου ή γεγονότος, σε μορφή έργου τέχνης, κτιρίου, ντοκουμέντου κλπ.

Μνημειώδες = Τεράστιο μνημείο ή κάτι που έχει αφήσει εποχή ή κάτι υπερβολικό (πχ. μνημειώδες ψέμα)

Μνημόσυνο = Συγκέντρωση ή δέηση στη μνήμη κάποιου προσώπου ή γεγονότος.

Μνημόνιο = Έγγραφο για να θυμόμαστε τι δώσαμε, τι πήραμε, γενικώς τι συμφωνήσαμε.

Μνήσθητι = Θυμήσου (εξ ου και το Μνήσθητί μου = Θυμήσου με, όπως λέμε καμιά φορά “Λυπήσου με” )

Ας περάσουμε πεταχτά κι από τις σύνθετες λέξεις, ειδάλλως θα ξημερωθούμε:

Αείμνηστη = Αξέχαστη, πχ. η Αλίκη ή μια συμφωνία ή μια προδοσία ή μια επιτυχία ή μια ήττα.

Μνησίκακος = Αυτός που δεν ξεχνά το κακό που του έχει γίνει και ζητά εκδίκηση. Το αντίθετο της Συγχώρεσης.

Ανάμνηση = Το αντίθετο της Αμνησίας.

Συμπέρασμα:

Πώς περνά έτσι γρήγορα ο καιρός!

Πώς σκίζεται έτσι γρήγορα μια σελίδα!

Πώς καίγεται έτσι γρήγορα η ελπίδα!

Πώς ξεφτυλίζονται έτσι αδιάκοπα οι ποιητές!

Πώς δυσφημίζονται έτσι απερίσκεπτα τα νησιά , καλοκαιριάτικα!

–  Πώς;

–  Ρωτήστε το Καστελόριζο κι από τις 21 Αυγούστου 2018 την Ιθάκη.

ΥΓ Πλην όμως είχε πει και κάτι άλλο ο Καβάφης, το οποίο παραδόξως (;) δεν έλαβε ποτέ κανείς υπόψη του:

Η πόλις θα σε ακολουθεί.

Και τούτο δεν είναι απειλή. Είναι Υπενθύμιση. Προς πάσα κατεύθυνση. Ας το θυμίζουμε κι ας πέφτει χάμω. Πού θα πάει, κάποια στιγμή θα μνημονεύσουμε εκείνο το -ανύπαρκτο- παρελθόν, κι ίσως συνέλθουμε.