Συγκλονισμένοι παρακολουθούμε από τις οθόνες μας, μικρές ή μεγάλες, την φριχτή δολοφονία της 21χρονης Ελένης Τοπαλούδη, φοιτήτριας στη Ρόδο, την άμεση εξιχνίαση της υπόθεσης και τα σχόλια που συνοδεύουν την αποτρόπαια ετούτη πράξη.

Ο τίτλος του παρόντος κειμένου θα μπορούσε να ήταν κάτι σαν «Απίστευτο!».

Έλα όμως που ένας τέτοιος τίτλος δεν θα μπορούσε πλέον να γίνει πιστευτός, σε όσους τουλάχιστον έχουν μια –περιορισμένη έστω- εικόνα για την κατάσταση που επικρατεί γύρω μας.

Γιατί ποιο είναι πλέον το απίστευτο;

Ότι  ένα νέο κορίτσι έχασε τη ζωή του επειδή δεν «τους έκατσε;»

Ότι δυο νέοι δεν έχουν μάθει, ας πούμε, α) στο «όχι» β) τη διαχείριση θυμού γ) τη διαχείριση κρίσεων δ) ότι οι γυναίκες είναι ίσες τους ε) ότι η μαμά τους ή ο μπαμπάς τους δεν μπορούν να τους ξελασπώσουν σε αυτή την περίπτωση, και πάει λέγοντας;

Ότι όταν αναφέρεται ο ένας ως «Αλβανός» και ο άλλος ως «γόνος πλούσιας οικογένειας», αμέσως αμέσως τα κατεστημένα στερεότυπα παίρνουν το πάνω χέρι εμποδίζοντας με αυτόν τον τρόπο μια καθαρή ματιά, τρέφοντας το μίσος και διαιωνίζοντας μια κατάσταση; (τίγκα στις ξυλοδαρμένες και τις κακοποιημένες είμαστε ως χώρα…πωπωωωωω Αλβανοί και «γόνοι» -την τύφλα και την παρωπίδα μας μέσα…)

Ότι η μακαρίτισσα (το πουλάκι μου…) χαρακτηρίστηκε «ήσυχο κορίτσι», άρα «δεν τα ‘θελε», άρα άμα δεν ήταν ήσυχη και «τα ήθελε» και την «έψαχνε», τότε θα μπορούσανε με την ησυχία τους να την υποχρεώσουν να κάνει τα πάντα, να τη βιάσουν, να την τραυματίσουν, να την πετάξουν ζωντανή από τον γκρεμό και  να την πνίξουν;

Ότι ακούγεται ως επιχείρημα (και όχι μόνο τώρα, μα όλο και συχνότερα) το ότι ο ένας εκ των κατηγορουμένων «όταν έπαιρνε εκείνα τα χάπια από το γυμναστήριο, έχανε τα μυαλά του»; (αλλά ως συνήθως κανείς δεν κάνει τίποτα γι’ αυτό, γιατί είναι κι εδώ πολλά τα λεφτά; )

Άπειρα τα θέματα που ξεπηδούν από τέτοιες αποτρόπαιες πράξεις κι από τόσες ποικίλες (έως και αποτρόπαιες επίσης) αντιδράσεις

Αγαπητοί,

Δεν φαντάζεστε τι ακούν, πχ,  τα αυτιά των φιλολόγων της Α΄Λυκείου, οι οποίοι καλούνται να διδάξουν στο πρώτο τετράμηνο την ενότητα «ΤΑ ΦΥΛΑ ΣΤΗ ΛΟΓΟΤΕΧΝΙΑ» διερευνώντας (όσοι το κάνουν) τη θέση των δύο φύλων μέσα στο χρόνο, την εξέλιξη του …φαινομένου και τις διαφορές που υπάρχουν στην εποχή μας.

«Η φόνισσα» του Παπαδιαμάντη ζει και βασιλεύει, όπως και το περιβάλλον που τη γέννησε, τη μεγάλωσε, τη μόρφωσε και την έβγαλε στην κυκλοφορία.

Το παράδειγμα που προηγήθηκε ίσως φαντάζει πολύ κατώτερο του φριχτού συμβάντος, του στυγερού αυτού εγκλήματος και γενικότερα των παραπάνω περιστάσεων και καταστάσεων, μα από τα μικρά δημιουργούνται τα μεγάλα. Πάντα. Και ξεκινώντας από τα μικρά μπορούμε σιγά σιγά να βάζουμε πιο δυνατά θεμέλια προσδοκώντας σε ένα πιο γερό οικοδόμημα. Κι ας χάσουμε λίγη από την …ψυχαγωγία της μεσημερινής ή βραδυνής μας τηλεθέασης ή του αδιάκοπου σκρολαρίσματός μας.

Είτε φορά στριγκάκι, είτε «τη βράκα της γιαγιάς μας», το κορίτσι είναι αυτό που πρέπει να πάει να πλύνει κάνα πιάτο ή να ανοίγει τα πόδια μόνον κι όποτε της λένε ή να μεγαλώσει κοριτσάκια κατ’ εικόνα και καθ’ ομοίωσή του ή να μεγαλώσει  Άντρες με το Α κεφαλαίο, ακόμα κι αν αυτό μπορεί μελλοντικά να βγάλει κάποιον γιο με μη σώας τας φρένας ή Ανίκανο, Ακαμάτη, Αχάριστο, Άπονο, ΄Αβουλο και άλλα πολλά. Άντρας να ‘ναι, με μπόλικα μούσκουλα και κοιλιακούς, και ο προορισμός ετελείωσε. Κι ας είναι κι από αναβολικά. Κι ας βγει και διεστραμμένος. Ή μπούλης.

Ο ρατσισμός, ο σεξισμός και η ταξική προέλευση ζουν και βασιλεύουν και τον κόσμο κυριεύουν, ακόμα και σε όσους αγνοούν την κυριολεξία των παραπάνω όρων. Ή πριν ακόμα (ξανα)ανακαλυφθεί ο κάθε όρος –ώστε να γίνει μια μόδα-τσίχλα χωρίς ουσία και νόημα, όπως πχ, ο σεξισμός (…)