Χαίρετε!

Χαίρετε;

Το να είσαι «εντός εκτός και επί τα αυτά», μη νομίζετε, δεν είναι καθόλου εύκολο. Σα να είσαι γυναίκα και να πρέπει να διαθέτεις μια Μέριλ Στριπ μέσα σου, μια Μαίρη Αρώνη, μια Σιμόν ντε Μπωβουάρ, μια Άννα μην Κλαις, μια Τζούλια Αλεξανδράτου, μια Υπατία, μια Πολυάνα, μια Μάτα Χάρι, μια Μαίρη Παναγιωταρά, μια Ρόζα Ιμβριώτη, μια Τίνα Τέρνερ, μια Γεωργία Βασιλειάδου, μια Τσαβέλα Βάργκας, μια Τόνυ Μόρισον, μια Πόπη Τσαπανίδου, μια Δανάη Στρατηγοπούλου, μια Μαρί Κιουρί και να μην λησμονήσω μια Βέφα Αλεξιάδου. Και όλες οι παραπάνω για αρχή, για τα βασικά, και στις σωστές αναλογίες.
Άντε μετά να πιάσει σε σένα η «Δίαιτα του Αστροναύτη» -αδύνατον!

Αρχικά διότι η δίαιτα δεν είναι της Αστροναύτισσας…έχετε ακούσει ξανά αυτή τη λέξη; Μπααα! Σάματις έχετε ξανακούσει τη λέξη Εφευρέτρια; Ξαναμπάαα…

Όλα γύρω σε πιέζουν, σου λένε «διαλέξτε επιτέλους, καλέ: εντός θέτε, εκτός θέτε, πού στο …καλό θέτε; Διαλέξτε και κατσικωθείτε και ασχοληθείτε με αυτό και περικαλούμε μην ενοχλείτε και πάψτε να μας χαλάτε την πιάτσα».
Εντάξει, ένα δίκιο το έχουν, εξάλλου το λέει και το άσμα: «Δυο πόρτες έχει η ζωή, άνοιξα μια και μπήκα».

Υπάρχει όμως και ο αντίλογος, αδέρφια, και τούτο οφείλουμε να το λάβουμε σοβαρά υπόψη: «Μεσ’ στη ζωή δρόμοι ανοίγονται σωρό κι όποιον γουστάρεις τον τραβάς κι όπου σε βγάλει».

Εδώ ακριβώς είναι που εμφανίζονται τα «Επί τα αυτά»:

Θες δε θες, είτε εντός είσαι, είτε εκτός είσαι, στα επί τα αυτά θα κολυμπήσεις. Ή θα πετάξεις, θα συρθείς, θα τρέξεις και άλλα ρήματα κίνησης.

Τουλάχιστον θα έχεις όμως την ικανοποίηση ότι δεν σε ρούφηξε όλο αυτό, ότι το πάλεψες, ότι έχεις ένα δικαίωμα επιλογής, βρε αδερφέ.

Και στο σημείο αυτό κάνει την εμφάνισή του το χιούμορ. Το χιούμορ που αποτελεί μια από τις τεχνικές άσκησης αυτού ακριβώς του δικαιώματος επιλογής. Είναι κάτι σαν σθεναρή χαμογελαστή αντίσταση απέναντι στα ψυχοφάρμακα (στις τόσες πολλές φορές που τούτα ούτε χρειάζονται ούτε βοηθούν επί της ουσίας) αλλά και απέναντι στην Ψυχοχειρουργική την οποία αυτά υποκατέστησαν, έτσι ώστε η κοινωνική παρέμβαση στον εγκέφαλό σου να εξακολουθεί να γίνεται ευρέως μεν, να είναι όμως περισσότερο ύπουλη και καθώς πρέπει -δε. Δηλαδή να κλείνει στόματα χωρίς να αφήνει σημάδια.

Να τολμούσαμε λοιπόν άραγε να υποστηρίξουμε πως το χιούμορ είναι ένας μη καθώς πρέπει τρόπος εγκατάστασης και διαμονής στο «επί τα αυτά», αλλά και μια μορφή αντίστασης σε κάθε μορφής δίλημμα, είτε αυτό είναι εντός, είτε εκτός;

Στο «Να ζει κανείς ή να μη ζει;» σαιξπηρικά, αλλά και στο «Να μιλήσω ή να σκάσω;», λαϊκά;

Η απάντηση εξαρτάται σε μεγάλο βαθμό και από τις προθέσεις του καθενός. Όπως και από τον τρόπο με τον οποίο εκφράζει και χρησιμοποιεί τις προθέσεις του ανάμεσα σε όλα τα άλλα.

Από πολύ μικρή ηλικία ερχόμαστε σε επαφή με τις προθέσεις μας, μα τις μαθαίνουμε επίσημα γύρω στην 4^η με 5^η Δημοτικού, παλιότερα σαν ποιηματάκι κιόλας και με βαριά τιμωρία σε περίπτωση αδιαβασιάς:

«Εν Εις Εξ Ανά Κατά Διά Μετά Παρά Περί Αντί Αμφί Από Υπό Υπέρ».

Εφόσον το επιθυμούμε μπορούμε ακόμα και να παίξουμε μαζί τους, αν φυσικά δεν παίζουμε τις Κουμπάρες με τους ανθρώπους, κάνα Candy Crash στο κινητό ή με κάνα Fidget Spinner για να απασχολούμε τα χέρια μας.

Στο παιχνίδι με τις προθέσεις μας ο νικητής είναι πάντα αμφιλεγόμενος από κάποιους, όπως εξάλλου συμβαίνει διαχρονικά με όλους τους νικητές (να, δεν είδατε τι έγινε με την ψηφοφορία στο Survivor;)  Και ποτέ ο νικητής δεν τα παίρνει όλα, όπως λανθασμένα ισχυριζόταν με τραγουδιστό πόνο η προαναφερθείσα Μέριλ σκαρφαλώνοντας με το φουλάρι να ανεμίζει σε κάποια ειδυλλιακά κατσάβραχα της πατρίδας μας.

Ποιος νικά τελικά; Αυτός που επι-μένει, αυτός που υπο-μένει, αυτός που παρα-μένει, αυτός που προσ-μένει; Και τι θα πει «νικά»; Ποιος και πώς θα κρίνει και θα απο-υπο-κατα-επι-παρα-δεχτεί την ορθότητα και την αλήθεια ενός διλήμματος; Είτε είναι εντός, είτε είναι εκτός, είτε είναι επί τα αυτά, είτε είναι αλλού γι’ αλλού.

Ορίστε, πάλι ένα τραγούδι μάς δείχνει το δρόμο: «Άλλος για Χίο τράβηξε κι άλλος για Μυτιλήνη». Σύμφωνοι μα -και καλά να περάσουνε εκεί οι άνθρωποι- υπάρχουνε κι άλλα νησιά, φιλαράκι! Άσε που τώρα με την Κρίση πολλοί περισσότεροι εξ ημών δεν έχουμε την δυνατότητα να σαλπάρουμε, οπότε μπορούμε άνετα να στείλουμε τα χαιρετίσματά μας λοιπόν στην εξουσία πηγαίνοντας οδικώς, πχ, σε άλλη γη κι άλλα μέρη, που κανέναν δεν ξέρουμε και κανείς δεν μας ξέρει.

Σίγουρα το καθετί έχει τα υπέρ του, έχει και τα κατά του. Και κάθε παράθυρο έχει άλλη θέα. Να, σαν τους γάμους, πχ., για να δώσω ένα τυχαίο μα καθημερινό παράδειγμα. Προσοχή, σε καμιά περίπτωση δεν ασπαζόμαστε την αντίληψη «αλλού τρως και πίνεις κι αλλού πας και το δίνεις»!

Απλά -και εφόσον δηλώσαμε εξαρχής πως η Δίαιτα του Αστροναύτη δεν μας ταιριάζει- χαμογελάμε και τσιμπολογάμε φροντίζοντας με αγάπη την εσωτερική και την εξωτερική σιλουέτα μας και χορταίνουμε κατά βούληση, έντιμα και με δικά μας έξοδα δώθες και κείθες, ανάλογα με το θέμα, τα πρόσωπα, τον τόπο, το χρόνο, τη στιγμή, το μενού, τις προθέσεις, το σκοπό, το όνειρο που είδαμε χτες το βράδυ και άλλα.

Και το δίνουμε –το κείμενό μας, ας πούμε- μόνον εκεί που πιστεύουμε με ευγνωμοσύνη κι ελπίδα πως, ναι ρε, τελικά κανείς δεν μένει μόνος σ’ αυτή την πλάση. Είδες; Είναι κι άλλοι που δεν μπορούν παρά να ζουν έτσι, εντός εκτός και επί τα αυτά. Και εναλλάξ.