Πολλοί, θεωρητικοί και μη, αποκαλούν τους σημερινούς ανθρώπους άνω των 40κάτι ετών «ψηφιακούς μετανάστες». Με την έννοια πως δεν γεννήθηκαν, μεγάλωσαν και εκπαιδεύτηκαν μέσα σε ένα ψηφιακό περιβάλλον», μα σε ένα …σκέτο περιβάλλον.

Οπότε λοιπόν, εμείς οι «ψηφιακοί μετανάστες», προκειμένου να ανταποκριθούμε στις προκλήσεις της εποχής, ανάλογα με την κοινωνικογεωγραφική μας κατάσταση, εδώ και κάποια χρόνια να προσπαθούμε ή επιδιώκουμε να προσαρμοστούμε στα νέα δεδομένα, να μάθουμε την Πληροφορική σαν μια νέα ξένη γλώσσα, απαραίτητη για να επιβιώσουμε στα νέα χώματα που πατάμε.

Μπορεί όλοι εμείς εδώ οι ακόμα ζωντανοί να μην ζήσαμε τον πόλεμο, τον εμφύλιο, την Χούντα  και άλλες καταστροφές, έχουμε ήδη όμως όλοι βιώσει μια μεγάλη δεκαετή οικονομική Κρίση, με μικρά, μεγάλα ή ολέθρια αποτελέσματα στις ζωές μας. Δεν προλάβαμε να συνέλθουμε από αυτήν και μας ήρθε καπάκι αυτό που ζούμε από τις αρχές του 2020. Το οποίο συνεχίζεται, εξελίσσεται και ήρθε για να μείνει.

Κι ίσως ήρθε πια η στιγμή να συνειδητοποιήσουμε πως είμαστε οι τελευταίοι μιας ολόκληρης ανθρώπινης Εποχής έχοντας ήδη υποδεχτεί τους πρώτους εκπροσώπους της επόμενης ανθρώπινης Εποχής: Τα σημερινά βρέφη, νήπια και μικρά παιδάκια.

Τα παιδάκια που θα μεγαλώσουν και θα επανδρώσουν (και επιγυναικώσουν (…) ) το νέο παγκόσμιο πολιτικό καθεστώς, το οποίο αργά, όλο και πιο γρήγορα, μα σταθερά, κτίζεται.

Είμαστε οι τελευταίοι που θα διατηρήσουμε πολλές από τις συνήθειες του παρελθόντος, οι οποίες σιγά σιγά θα εξελιχθούν σε αμυδρές αποσπασματικές αναμνήσεις για τους σημερινούς μικρούς, μέχρι να γίνουμε η Ιστορία που θα μαθαίνουν μελλοντικά, όσοι τουλάχιστον θα έχουν πρόσβαση σε κείνη την Ιστορία που δεν θα έχει γραφτεί από τους νικητές.

Θα τσακώνονται κάποτε τα ολογράμματα των χρηστών σε ένα ανώτερο Διαδίκτυο για το εάν όταν συναντιόμασταν κι αγκαλιαζόμασταν φτύναμε ο ένας τον άλλον, γλειφόμαστε ή απλά φιλιόμαστε. Η χειραψία θα είναι μελλοντικά ένα σύμβολο επανάστασης, ίσως, ή μια αντικοινωνική παραβατική συμπεριφορά που θα επιφέρει συστάσεις ή ποινή.

Προσωπικά δεν πιστεύω πως ο ρους των γεγονότων μπορεί πλέον να αποτραπεί, μα ταπεινά εύχομαι να μπορέσουμε να μεταφυτεύσουμε στη νέα γενιά όοοοσο περισσότερη αγκαλιά, χάδια, μυρωδιές, φύση, αναμνήσεις με κόσμο, με χαρά, με κίνηση, με όσο απαραχώρητη ελευθερία σκέψης, κρίσης κι έκφρασης μπορούμε.

Όχι τίποτ’ άλλο, μα έτσι, να ΄ναι όσο πιο βαθιά γίνεται η ρίζα που ξεριζώνεται!

Μπας και στο τέλος δεν μπορέσει να ξεριζωθεί ολότελα.

Λέμε τώρα…