Την προσοχή σας, παρακαλώ!

Μήπως έχετε κι εσείς προσέξει πως τις τελευταίες μέρες οι πυλωτές και τα υπόγεια γκαράζ παίρνουν ζωή μετά τα μεσάνυχτα στην πόλη;

Όχι, δεν πρόκειται περί παράνομων συναντήσεων παράνομων ζευγαριών. Αυτά τα αήθη και παράνομα (τςτςτς) γίνονται με Β6 (…σωματική άσκηση) ή με Β2  (…προμήθεια απαραίτητων αγαθών)

Τα γκαράζ παίρνουν φωτιά από τις παράνομες μετατροπές των ΙΧ ενόψει Πάσχα και παράνομης εξόδου εις τας εξοχάς.

Όλη η φαντασία και η ευρηματικότητά μας ξοδεύεται στο πώς θα καμουφλαριστεί η σούβλα, οι σουβλίτσες και οι σάκοι με τα κάρβουνα –καλά ρε παιδιά, και κάρβουνα;

Και νά τα «να την βάλουμε εκεί και να κάτσουν πίσω τα παιδιά» και τα «σιγά μην σουβλιστούνε κιόλας τα παιδιά μέχρι να φτάσουμε στη μάνα σου, τον Κούλη μου μέσα» και τα «Ναι, ο Κούλης σου ‘φταιξε,πότε ξανάδαμε Κράτος τα τελευταία χρόνια;» και τα «Ένας Βαρουφάκης μας χρειαζότανε» και τα «Εδώ πάνε να μας τσιπάρουν όλους κι εσείς συνεχίζετε να ασχολείστε με μαλακίες» και τα «Μπορεί και να είναι το τελευταίο Πάσχα που βλέπουμε το φως του ήλιου, τουλάχιστον να το ευχαριστηθούμε» και τα λοιπά γνωστά και άγνωστα, γιατί δεν μπορούμε να στήσουμε αυτί και σε όλα τα γκαράζ και τις πυλωτές…

Κατά τα άλλα οι υπόλοιποι μένουμε σπίτι, μένουμε δυνατοί ή έτσι δείχνουμε ή έτσι πρέπει να δείχνουμε και προσπαθούμε να βάλουμε σε μια σειρά διάφορα πράγματα και σοβαρές εκκρεμότητες. Όπως το πότε και με ποια αφορμή θα βγούμε στο μπαλκόνι.

Μέχρι τώρα βγαίνουμε στο μπαλκόνι και χειροκροτάμε όποιον είναι στη λίστα της ημέρας. Το Μεγάλο Σάββατο όμως βγαίνουμε στα μπαλκόνια στις 12, αλλά δεν χειροκροτάμε, κρατάμε λαμπάδες, αναμμένες από το Φως που θα το διανέμουν ντελίβερι ΟΥΚάδες από ελικόπτερα με διόπτρες νυχτερινής όρασης. Και μετά μπαίνουμε γρήηηγορα μέσα για να χειροκροτήσουμε, γιατί θα αρχίζει η συναυλία του Αντωνάκη (εεεεε όχι και ποιου Αντωνάκη! ), την οποία θα παρακολουθήσουμε  τρώγοντας μαγειρίτσα, αβγά και πέντε έξι δεκάδες ελαφριά μπινελίκια. Και ανήμερα το Πάσχα πάλι χειροκροτάμε αλλά από το κρεβάτι, άντε από τον καναπέ, γιατί πώς να χωνευτεί η μαγειρίτσα χωρίς να έχεις κάνει ένα βήμα όλη μέρα, όλη την εβδομάδα, όλο το μήνα, όλο το χρόνο, όλη σου τη ζωή…

Τέλος πάντων, μπορεί προς το μεσημέρι ή το δείλι μερικοί να τα καταφέρουν και να συρθούν μέχρι το μπαλκόνι για να χειροκροτήσουν κάποιον από τη γειτονιά που θα εκτελεί χρέη DJ, παίρνοντας το αίμα του πίσω για όλα εκείνα τα χρόνια στο Λύκειο που σε καμιά δεν άρεσε το πρόγραμμα που έφτιαχνε για τα πάρτι κι έτσι  αναγκάστηκε να γίνει τελικά τραπεζοϋπάλληλος, ενώ είναι σίγουρος πως το Studio54 της Ν. Υόρκης είχε χάσει τον καλύτερο DJ που θα τολμούσε να ονειρευτεί. Δεν πειράζει, όμως, κάθε εμπόδιο για καλό, για σκέψου να ήτανε τώρα στη Ν. Υόρκη, με Τραμπ πρόεδρο και τις νεκροφόρες να παρελαύνουν στις λεωφόρους του Μανχάταν;

Για να επιστρέψουμε στα δικά μας τώρα, στα μπαλκόνια μας, οι γειτόνισσες  όλες θα κουνιούνται και θα φωνάζουν «Όοοοπα!» και όλες θα σχολιάζουν ενδιάμεσα πόσους πόντους ρίζα διαθέτει η καθεμιά γύρω τριγύρω ή πώς γίνεται η τάδε εκεί απέναντι στον 5^ο να είναι με φρέσκο κούρεμα (εμ, δεν υπάρχει και κάνας τετραψήφιος να παίρνουμε να καρφώνουμε και τέτοια…). Κάποιοι άντρες όλως τυχαίως θα είναι με κολλητά αμάνικα για να τονιστούν οι τονισμένοι μύες από τα βαράκια στα οποία επιδίδονται νυχθημερόν μπροστά στα λάπτοπ, και κάποιοι όχι, γιατί μέχρι να εμφανιστούν τα πρώτα αποτελέσματα από τις ασκήσεις με βαράκια, θα έχει νεκρώσει ο πλανήτης, αν όχι από αυτόν το ιό, από τον επόμενο σίγουρα. Όλοι όμως θα είναι με παντόφλα. Και όλοι θα ανακαλύψουμε πόσο ευκολότερο είναι να κάνεις κουτσομπολιό από το μπαλκόνι, γιατί δεν ακούγεσαι και δεν παίρνουν χαμπάρι την κάθε γκριμάτσα σου!

Κατά τα άλλα, απορώ γιατί τόσος ντόρος!

Στην τελική, για σκεφτείτε το λίγο σοφότερα:

Μένουμε σπίτι χωρίς σόι, πεθερές, καβγάδες, τα «κάνε πιο κει, δεν χωράει να κάτσει η Μαριγούλα», τα «πάλι χώρισες;», τα «σιγά μην είναι δικιά της η τυροκαφτερή, Σκλαβενίτης μου μυρίζει», τα «ναι μωρέ, πολύ βαριά η ανεργία 12 χρόνια τώρα, ματιαγμένη θα  είσαι», «ποια πασχαλιά του φτωχού, ρε μαλάκα, που οι κάλτσες σου κοστίζουν όσο ένα βδομαδιάτικο”, και άλλα τέτοια οικογενειακά, εθνικά και πατριωτικά και δεν νομίζω και παγκόσμια γιατί αλλού δεν είναι τόσο δεμένες οι οικογένειες!

Και παρόλο που φέτος το Πάσχα είμαστε πάρα πολύ στενοχωρημένοι που δεν μπορούμε να πάμε στο χωριό, εάν σε μια βιντεοκλήση κάποιος μας υπενθυμίσει πως ποτέ δεν περνούσαμε Πάσχα στο χωριό, είτε γιατί δεν έχουμε χωριό, είτε γιατί ποτές δεν είχαμε περισευούμενα για να τα ξοδέψουμε σε Πάσχα στο χωριό, ε τότε του θυμώνουμε πολύ, μην σας πω και πως μπορεί να τον μπλοκάρουμε αυτόν τον τύπο και για ένα διάστημα από το Φέισμπουκ!

Μας στέρησαν που μας στέρησαν την ελευθερία να βγαίνουμε όποτε θέλουμε, ποτέ δεν θα μας φρενάρουν και την ελευθερία να ζούμε στον κόσμο μας –ορίστε μας!

Το κακό των ημερών είναι πως σταματάνε τις αποστολές τα διάφορα ντελίβερι, οπότε τζάμπα θα πάει η αγορά του καινούργιου κραγιόν «για να υποδεχτείς τον ντελιβερά», διαφημιστικό σλόγκαν που λάνσαρε η YSL και που σύσσωμες εφοδιαστήκαμε πριν το καταγγείλουμε για σεξισμό και το αποσύρουν (θα εξαντλήθηκε μάλλον).

Οπότε, συμπέρασμα, σφίγγουμε τα δόντια, αδέρφια, και υποκλινόμαστε στο ιό. Γιατί συνήθως ξεχνάμε τον Υιό…τουλάχιστον μέχρι να κλείσουν τα μαγαζιά.

Καλό Πάσχα και Ανάσταση στη Ζωή και την Ελπίδα ότι δεν θα πεθάνουμε όλοι ήδη πεθαμένοι, αδέρφια.

Θα φανεί στο χειροκρότημα.

ΥΓ

Και, καλά ρε φίλε, εσύ πας που πας στο χωριό…τη σούβλα τι την θέλεις;

Εσένα περιμένουν; Δεν έχουν δικιά τους εκεί πέρα; Ή μήπως –και ως συνήθως- απλά εσύ την έχεις μεγαλύτερη; (τη σούβλα)