ΝΕΚΥΙΑ

Αυτή η νέκυια ποτέ δεν γίνεται σωστά εδώ κάτω

γιατί δεν έχουμε καιρό.

Μένουν μονάχες κάτι νυχτερίδες ντροπαλές,

πιασμένες στα τοιχώματα της σήραγγας,

ψυχές της μάνας μας,

και περιμένουν όπως τότε στα μπαλκόνια˙

εκπέμπουνε σε μυστικές ραδιοσυχνότητες

εκείνη την ψιλή φωνή που επαναλαμβάνει:

Να πάρεις τη ζακέτα σου

γιατί έχει κρυώσει πια ο καιρός,

το ᾿πε και το δελτίο.

Κανείς δεν τις ακούει,

όλοι τρέχουμε.

Μόνο καμιά φορά κοντοστεκόμαστε αναίτια˙

είναι γιατί φυσάει η αύρα των ψυχών

και ακουμπά στον ώμο μας

σαν χάδι ανεπαίσθητο

ένα πλεκτό σαλάκι για το κρύο.

(Από τη συλλογή: Το μετρό, Κέδρος)