ΕΠΙΤΥΜΒΙΟ ΓΙΑ ΤΗ ΓΑΤΑ ΚΑΝΕΛΛΑ

Ἐπιτύμβιο γιὰ ζῶα δὲν ἔχω ἕως σήμερα γράψει˙

—ἡ ποιήτρια δὲν εἶμαι τῆς Τεγέας ἡ  Ἀνύτη

νὰ θρηνῶ, ὅπως πρέπει, τῆς φύσης τὰ πλάσματα—

ὅμως μέσα μου νιώθω βαθιά  πὼς ὀφείλω

ἐλεγεία πικρὴ στὴν Κανέλλα ποὺ χάθηκε χθὲς

 ἀπὸ ρόδ’ ἁμαξιοῦ χτυπημένη.

Ἕνα θρῆνο θὰ πῶ γιὰ τὴ γάτα

 ποὺ ὀμόρφαινε τὴν ἀσχήμια τοῦ δρόμου μας

μὲ τὸ σπάνιο χρῶμα

—τὸ ζηλεῦαν γειτόνισσες—

καφετὶ  μὲ ἀνταύγιες χρυσὲς

καὶ λευκὸ στὸν λαιμὸ περιδέραιο.

—καὶ στὰ μάτια τὰ πράσινα μιὰ διαρκὴ ἀπορία.

Εἶχε κέφια ὁ  Θεὸς  σὰν τὴν ἔπλασε

 γιατὶ ἦταν ἡ πιὸ ὄμορφη γάτα τοῦ κόσμου.

Τώρα εἶναι θαμμένη στὸ ἄδειο οἰκόπεδο.

Ἴσως ὅμως τὶς νύχτες νὰ ἀνεβαίνει στὸν φράχτη ψηλὰ

νὰ ἐποπεύει τὸν χῶρο περήφανη

—σὰν σφίγγα ἀρχαία τῶν τάφων

ἀπ’ τὸν θάνατο ἀνέγγιχτη

μυστικὰ νὰ φρουρεῖ τὸ παλιὸ αἴνιγμά της.

12/12/2021