Τὴ θυμᾶστε καθόλου τὴ χάρτινη εἰκόνα

στοῦ σχολείου τὸν πέτρινο τοῖχο;

τὸ φεσάκι τὸ κόκκινο,

τὰ μαλλιὰ τὰ λυμένα στοὺς ὤμους,

τὰ γαλήνια ὁλόμαυρα μάτια ἁγίου

ποὺ μὲ θλίψη κοιτοῦν στὴν ψυχή μας;

Σὰν φαγιοὺμ νεκρικὸ τὸ πορτραῖτο του.

Τί πανέμορφος ἄνδρας,

ὁ Σουλιώτης ποὺ πάλευε μὲ σπαθὶ καὶ μὲ λέξεις.

Ἀπὸ ὅλους ἐγὼ τοῦ Ἀγώνα τοὺς ἥρωες

ξεχωρίζω τὸν Μάρκο.

Στὰ φθαρμένα ὁδωνύμια,

στὶς γερμένες ταμπέλες,

στὰ μισόσβηστα γράμματα

 τῆς ὁδοῦ Μάρκου Μπότσαρη,

ἡ Ἱστορία πασχίζει γιὰ μνήμη.

Δὲν ὑπάρχουνε ὅμως

μετερίζια καὶ ντάπιες στὴν ἄσφαλτο

καὶ κανεὶς δὲν θυμᾶται τὸν Μπότσαρη,

σὰν διαβαίνει τὸν δρόμο

μὲ τὶς ἄδειες καρέκλες τῶν κλειστῶν καφενείων.

Στὰ τραγούδια μονάχα πλανιέται ἀκόμα ἡ σκιά του·

ἕνας θρῆνος μεγάλος κηδεύει συνέχεια τὸν Μάρκο,

μιὰ ὠδὴ τὸν πενθεῖ σὰν τὸν Ἕκτορα, γιὸ τοῦ Πριάμου

 κι ἡ πατρίδα εἶν᾿ ἀνήμπορη

 νὰ χωρέσει τοὺς μύθους της.