Εκεί που πηγαίνουμε για να ανακουφιστούμε λίγο από τη ζέστη, να μην καίμε για λίγο το κλιματιστικό και ξεραίνεται το δέρμα μας και ξεροβήχουμε, 
για να φάμε νάτσος με τσένταρ λιωμένο και να πιούμε κρύα λεμονίτα ή μπυρίτσα,
για να δούμε σε μεγάλη οθόνη τις ίδιες διαφημίσεις που βλέπουμε και στη μικρή οθόνη, για μπύρες (που λέγαμε πριν) και για αυτοκίνητα ή για νεολαίους της εποχής, οι οποίοι δεν κυνηγιούνται πια στην αμμουδιά το ηλιοβασίλεμα μα κάνουν παρκούρ από αερογέφυρα σε πολυκατοικία κι από πεζοδρόμιο σε χαντάκια κι από πάρκο σε σκουριασμένες σκαλωσιές εγκαταλελειμμένου εργοστασίου και στο τέλος φιλιούνται ατσαλάκωτοι κάτω από ένα φανάρι πολυσύχναστης διασταύρωσης, αλλά δεν θυμάμαι να σας πω τι διαφήμιζαν τελικά,
για να δοκιμάσουμε το νέο μας αντικουνουπικό σπρέι εξωτερικού χώρου,
για να ενημερωθούμε για τα γκομενικά ή συζυγικά ή επαγγελματικά όλων των διπλανών, πισινών και μπροστινών μας,
για να ακούσουμε κάθε λογής ήχους κλήσεις κινητών (μπορείς να το κάνεις και παιχνίδι: κλείνεις τα μάτια και προσπαθείς να ταιριάξεις τον ήχο με τον κάτοχο κινητού),
για να μνημονεύσουμε το Λουκιανό Κηλαηδόνη και να αναρωτηθούμε αν αυτά τα χρόνια που περνάμε είναι τελικά τα καλύτερά μας,
για να δούμε τα «Προσεχώς» ώστε να μάθουμε τι δεν πρόκειται να πάμε να δούμε προσεχώς ή ποια ταινία πάει σίγουρα για Όσκαρ ή να γίνουμε αθέλητα αυτήκοοι μάρτυρες κάποιας από τις τριγύρω που αναρωτιέται μεγαλόφωνα «μα πόσοι πια την πηδάνε αυτήνα και παίζει παντού;» και της απαντά ο συνοδός της επίσης μεγαλόφωνα «ας είχες τέτοια κωλάρα κι εσύ και θα σου ‘λεγα σε πόσες ταινίες θα ‘παιζες» και κείνη δεν σηκώνεται πάραυτα να φύγει (η από τις τριγύρω, όχι η πρωταγωνίστρια) μα σκέφτεται να αρχίσει γυμναστήριο από Δευτέρας ή για να διαπιστώσουμε το πόσο γέρασε ο τάδε πρωταγωνιστής και να τσακωθούμε -μέχρι το επόμενο «Προσεχώς»- για το αν ο χρόνος είναι πανδαμάτωρ ή άτιμος (ή άτιμος πανδαμάτωρ),
για να περιμένουμε με ανυπομονησία το διάλειμμα για να πάμε στην τουαλέτα, στην οποία οι μισοί δεν φτάνουμε ποτέ τελικά γιατί όλοι περιμένουμε το διάλειμμα για τον ίδιο λόγο, οπότε το Σεπτέμβρη που παίρνουμε τα αποτελέσματα της καλλιέργειας ούρων δεν είμαστε σίγουροι εάν η ουρολοίμωξή μας οφείλεται σε ακάθαρτη τουαλέτα, σε μολυσμένη θάλασσα ή σε επιβάρυνση των νεφρών από κατακράτηση ούρων και
για να σχολιάσουμε κουνώντας το κεφάλι με σημασία όσους δεν πετούν στον κάδο φεύγοντας τα άδεια ποτηροπιατοχαρτομπουκαλάκια τους (διαφωνώντας κάθετα εάν για τούτο φταίει η μάνα τους, τα σχολεία, η κυβέρνηση ή η τρόικα) και την ταινία.
Α ναι μωρέ, παραλίγο να το ξεχάσω:
Στα θερινά τα σινεμά βλέπουμε και ταινία!
Την οποία ταινία σκεφτόμαστε κατόπιν, την συγκρίνουμε με την κριτική που είχαμε διαβάσει γι’ αυτήν και ώρες ώρες αναρωτιόμαστε αν τελικά η λέξη «κριτικός» είναι επάγγελμα ή ορθογραφικό λάθος –να, σαν να λέμε «Κεφαλωνήτης».