– Μανούλα, γιατί ο Βασίλης είναι Άγριος; αναρωτήθηκε με απορία η 3χρονη και κάτι μικρούλα, που μόλις είχε υπαγορεύσει το γράμμα της προς τον …Βασίλη, ζητώντας του “Άγριέ μου Βασίλη, θα ήθελα Χρυσά γονβάκια, σε παρακαλώ”.

– Δεν είναι άγριος, καλέ- Άγιος είναι! εξανέστη ο 5χρονος και κάτι αδερφός της, ο οποίος είχε μόλις τελειώσει την εικονογράφηση του δικού του γράμματος -εκείνος είχε ζητήσει ένα κάστρο με …καταπέλχτη.

– Δηλαδή; απόρησε η μικρούλα.

– Ε… να… (περίμενα να δω τι θα βρει να πει), μας αγαπάει όλους και δεν φωνάζει που όλοι του ζητάνε μαζεμένα πράματα κι αυτός τα φέρνει! απεφάνθη με το δίκιο να τον πνίγει μπαίνοντας στη θέση του Άη.

– Και άγριος είναι!.. κατέληξε η αδερφή του μετά από ώριμη σκέψη. Μάλλον στεναχωριέται που φοράει τα ίδια ρούχα συνέχεια…ο καημένος ο Βασίλης!

– (ο μικρός, κλονισμένος) Ε, γι’ αυτό κι εμείς του αφήνουμε γάλα και μπισκότα, για να ηρεμήσει. Μανούλα, πες της να τελειώνει, θα κλείσει το ταχυδρομείο!

– Ναι, και θα του αρέσει πολύ που βγαίνουμε στο μπαλκόνι και του φωνάζουμε «Ευχαριστώωωωωω», συνέχισε αμέριμνη τους συλλογισμούς της εκείνη. Μανούλα, εκείνου ποιος του φέρνει δώρο; Οι τάρανδοι;

– Οι τάρανδοι δουλεύουνε, σιγά που θα του φέρουν και δώρο! Αυτός πρέπει να τους πάρει δώρο! Μαμά, αυτός δεν πρέπει; Ή δεν δουλεύουνε;

– Ε τότε ποιος του φέρνει δώρο; Αυτός φέρνει σε όλους. Τα μπισκότα είναι το δώρο του; Γι’ αυτό είναι χοντρός;

– Ο παππούς είπε πως είναι χοντρός για να αντέχει το κρύο στο έλκηθρο.

– Ααα, γι’ αυτό κατεβαίνει από την καμινάδα…για να ζεσταθεί!

– Όπου (τονισμένο) υπάρχει καμινάδα, αυτός ξέρει από πού θα περάσει! απάντησε υπεύθυνα και έντονα, ανακουφισμένος με την ίδια του την απάντηση (την περυσινή χρονιά είχε ανεβάσει 39 πυρετό με την απορία του πώς θα έρθει ο Άη Βασίλης αφού δεν έχουμε τζάκι και, μετά, πώς θα χωρέσει να περάσει από τις σωλήνες του καλοριφέρ χωρίς να πονέσει…)

– Μαμά, θα βρει χρυσά γονβάκια; (αχ τι τράβηξε τότε για να βρει εκείνα τα χρυσά «μπαλετάκια», σε τόσο μικρό νούμερο!)

– Μαμά, θα κλείσει το ταχυδρομείο! (εντάξει, το προλάβαμε τελικά)

Κάθε χρόνο τέτοιες μέρες σκέφτομαι τον παραπάνω διάλογο. Κι άλλους παρόμοιους ή διαφορετικούς, κατοπινούς. Όλο και κάτι νέο ανακαλύπτω σε αυτούς.

Και, κοίτα να δεις, ναι, ακόμα λαμβάνω γράμματα (μέχρι και μέιλ έχω λάβει) γι’ αυτόν, τον καλό μας το Βασίλη, τον Άγριο και τον Άγιο που δεν παραπονιέται ποτέ. Κι εγώ, δεν έπαψα ποτέ να του στέλνω. Ίσως είναι που μας ωθεί να σκεφτούμε τι πραγματικά θέλουμε. Και να απαντήσουμε κιόλας σε αυτή την ερώτηση… Δεν είναι και λίγο αυτό! Καθόλου λίγο δεν είναι…

Και, κοίτα να δεις πάλι, μέχρι τώρα εκείνος δεν μας έχει ξεχάσει ποτέ. Ίσως είναι επειδή πάντα του λέμε «Ευχαριστώωωωω». Δεν είναι και λίγο αυτό! Καθόλου λίγο δεν είναι…

Σαν έναν άλλο μικρούλι, όχι δικό μου αυτή τη φορά, που κάποτε, στα εφτά του χρόνια είχε συγκλονιστεί από την βιαστική και ωμή αποκάλυψη του πατέρα του:

– Τι έχεις, αγόρι μου; τον είχα ρωτήσει.

– Ο μπαμπάς μου μου είπε πως δεν υπάρχει Άγιος Βασίλης…αυτά είναι τρίχες, λέει, κι εγώ είμαι άντρας πια, απάντησε απεγνωσμένα, με κατεβασμένα τα μάτια, έτοιμος να κλάψει.

– Τι μου λες! Τον καημένο τον μπαμπά σου!...Ποιος να του είπε τέτοια πράματα; είχα ρωτήσει έκπληκτη.

Δεν ξέχασα ποτέ τη λάμψη στα μάτια του, όταν σήκωσε το κεφαλάκι του και με κοίταξε. Το είχε πιάσει τάχιστα το υπονοούμενο, ο νέος…

Την ίδια λάμψη διέκρινα στα μάτια του πριν από πολύ καιρό, όταν τον ξανασυνάντησα τυχαία στο δρόμο, άντρα πια, με ένα παιδάκι σχολικής ηλικίας από το χέρι.

– …Και, θα ήθελα να ξέρετε πως κάθε χρόνο εξακολουθώ να στέλνω το γράμμα μου στον Άγιο Βασίλη. Το κάνουμε μαζί με το γιο μου. Ευχαριστώ! είπε κλείνοντάς μου το μάτι λίγο πριν αποχωριστούμε.

ΥΓ

Με αυτές τις αναμνήσεις και σκέψεις επέλεξα να στολίσω το ΟΛΙΓΑ ΤΙΝΑ μου, για το εορταστικό τεύχος. Όταν κάτι από μόνο του λάμπει και γαληνεύει, ε, δεν χρειάζεται πάντα να ρίξουμε ένα μύθο πάνω του πριν το παρουσιάσουμε. Ούτε να του πετάξουμε μια πλάκα για να το αλαφρύνουμε ώστε να μπορέσουμε να το αντέξουμε. Το αφήνουμε να αναπνεύσει και να πετάξει ελεύθερο. Και ωραίο, λαμπερό και στολισμένο μόνο από την αλήθεια και όλη του την αγάπη.

Να, σαν τον Άη Βασίλη που ίσως κρύβεται μέσα μας. Ή σαν κι αυτόν που περιμένουμε, κι άλλοτε έρχεται κι άλλοτε όχι. Ή σαν και τους δυο… Τι να πω, μπερδεύτηκα, θα έπρεπε να ξαναγίνω παιδί για να μπορέσω να απαντήσω σε τόσο σημαντικά ερωτήματα.