Τι ευχάριστο που ήταν να του κάνει κήρυγμα η γυναίκα που αγαπούσε! Τι ευχάριστο να ταπεινώ­νεται, να υποβιβάζεται ενώπιόν της! Τι θαυμάσιο που ήταν να του δίδονται ευκαιρίες έξοχες με τον υπαινιγμό πως αν τη ζωή του καθαγίαζε κάποιο αντικείμενο, ίσως είχε παλέψει να γίνει κάτι καλύ­τερο από ένας αργόσχολος flaneur σε δρόμους εύ­κολους χωρίς συγκεκριμένους στόχους.

…

«Τι στον δαίμονα κάνω σε τούτη εδώ τη γαλέρα; Όμως είμαι μέσα και δεν μπορώ να βγω. Άρα είναι προτιμότερο να παραδοθώ στο καστανομάτικο κορίτσι, και να κάνω ό,τι εκείνη μου λέει πιστά και αφοσιωμένα. Τι υπέροχη λύση στο αί­νιγμα της ζωής η διακυβέρνηση των γυναικών! Ένας άντρας μπορεί να λιάζεται κάτω από τον ήλιο, να θρέφεται με λωτούς και να απολαμβά­νει τη φαντασίωση του “τέλειου απόβραδου”, αρκεί να του επιτρέπει η γυναίκα του! Αλλά αυτό αποκλείεται, ευλογημένη να ’ναι η παρορμητική καρδιά και ο δραστήριος νους της! Ξέρει εκείνη τι κάνει. Πού ακούστηκε μια γυναίκα να παίρνει τη ζωή όπως άλλοι την ορίζουν; Αντί να την ανέχεται απλώς σαν μια αναπόφευκτη ενόχληση, η οποία διορθώνεται μόνο με τη βραχύτητά της, εκείνη τη διανύει σαν να πρόκειται για επίδειξη, σαν να πρόκειται για σκηνική παρέλαση. Βάζει τα καλά της και χαμογελάει ναζιάρικα, όλο γαλιφιές και χαριτωμένες κινήσεις. Σπρώχνει τους γείτονες, και συνωθείται παλεύοντας για μια καλή θέση στη φρικτή πομπή. Αγκωνιάζει, μοχθεί, τσαλαπατάει και κορδώνεται, προκειμένου κάτι να απο­κομίσει από αυτήν τη δυστυχία. Ξυπνάει νωρίς και ξαγρυπνά, είναι φωνακλού και αεικίνητη, θο­ρυβώδης και ανελέητη. Σέρνει τον άντρα της στα ανώτερα αξιώματα της Βουλής των Λόρδων, τον σπρώχνει στο Κοινοβούλιο. Τον οδηγεί σε μετω­πική σύγκρουση με τον υπέροχα νωθρό μηχανισμό του κράτους, του αλλάζει τα φώτα κοπανώντας τον πάνω στους τροχούς, στις ρωγμές, στις βίδες και στις τροχαλίες του. Ώσπου κάποιος τον λυπά­ται τον ταλαίπωρο, και τον κάνει αυτό που εκείνη ήθελε εξαρχής να τον κάνει. Εκεί οφείλεται το γεγονός ότι άντρες ανίκανοι ανέρχονται συχνά σε υψηλά αξι­ώματα, παρεμβάλλοντας τον πτωχό, μπερδεμένο νου τους ανάμεσα σε όσα πρέπει να γίνουν και στους ανθρώπους που είναι σε θέση να τα θέσουν σε εφαρμογή, προκαλώντας καθολική σύγχυση στην ανίσχυρη αθωότητα μιας καταλλήλως τοπο­θετημένης ανικανότητας. Οι τετράγωνοι άντρες στις στρογγυλές τρύπες είναι αυτοί που έχουν σπρωχθεί, χωθεί εκεί από τις συζύγους τους. Ο ανατολίτης άρχων ο οποίος δήλωσε ότι κάτω από κάθε κατεργαριά κρύβεται μια γυναίκα, θα έπρεπε να το πάει λίγο παραπέρα και να δει για ποιο λόγο συμβαίνει αυτό. Συμβαίνει επειδή οι γυναίκες ποτέ δεν τεμπελιάζουν. Δεν ξέρουν τι σημαίνει να καθίσεις στην ησυχία σου. Είναι η Σεμίραμις, η Κλεοπάτρα, η Ιωάννα της Λωραίνης, η Βασίλισσα Ελισάβετ και η Αικατερίνη η Β΄ ή εφορμούν στη μάχη απεγνωσμένα, δολοφονούν και αλαλάζουν. Κι αν δεν μπορούν να συνταράξουν το σύμπαν και να παίξουν μπάλα με τα ημισφαί­ρια, δημιουργούν βουνά εχθροπραξιών και δυσα­ρέσκειας από οικιακούς λοφίσκους μυρμηγκιών. Δημιουργούν κοινωνικούς ανεμοστρόβιλους μέσα από σερβίτσια του τσαγιού. Έτσι και τολμήσεις να τους απαγορεύσεις να υπερασπιστούν την ελευθερία των εθνών, να στηλιτεύσουν τα δεινά της ανθρωπότητας, εκείνες θα στήσουν καβγά με την κυρία Τζόουνς για το σχήμα που έχει το πρέκι του τζακιού, για τον χαρακτήρα μιας μικρής καμα­ριέρας. Ο χαρακτηρισμός “ασθενές φύλο”, απο­τελεί μια απίστευτη κοροϊδία. Πρόκειται για το ισχυρότερο, το θορυβωδέστερο, το ανθεκτικότερο, το επιβλητικότερο φύλο. Επιθυμούν ελευθερία άποψης, περισσότερες επαγγελματικές επιλογές, σωστά; Ε, λοιπόν, να τους τις δώσετε, να τους δώσετε ακριβώς ό,τι ζητάνε. Αφήστε τες να γίνουν δικηγόροι, ιατροί, ιερείς, διδασκάλισσες, στρατιω­τικοί, νομοθέτες —ό,τι επιθυμούν— αρκεί να ησυ­χάσουν… αν κάτι τέτοιο είναι δυνατόν».