Σε όλη την πόλη και στο μεγαλύτερο μέρος της Ινδίας η ίδια αναδίπλωση των ανθρώπων ξεκινούσε μέσα από τα κελάρια, πάνω στους λόφους, κάτω από τα δέντρα. Ο Απρίλιος, ο προάγγελος του τρόμου, πλησίαζε. Ο ήλιος επέστρεφε στο βασίλειό του με δύναμη αλλά χωρίς ομορφιά – αυτό ήταν το δυσοίωνο χαρακτηριστικό. Αχ, αν υπήρχε ομορφιά! Τότε η σκληρότητά του θα ήταν υποφερτή. Δεν τα κατάφερνε ούτε αυτός να θριαμβεύσει μέσα από την πλημμυρίδα του φωτός. Όχι μόνο η ύλη, αλλά και η ίδια η λαμπρότητα βρισκόταν πνιγμένη μέσα στο κιτρινόλευκο ξεχείλισμά του. Ο ήλιος δεν ήταν άπιαστος Φίλος ανθρώπων, πουλιών ή άλλων ήλιων, δεν ήταν αιώνια υπόσχεση, η πανταχού παρούσα υπόνοια που στοιχειώνει τη συνείδησή μας. Ήταν απλώς ένα πλάσμα, σαν όλα τα άλλα, ολότελα εμποδισμένο από τη δόξα.
……
Μετά την αναχώρηση της κυρίας Μουρ, η ζέστη, με ξαφνικές και απότομες αλλαγές, επιτάχυνε την έφοδό της, ώσπου η ύπαρξη έπρεπε να βαστάει και το έγκλημα να τιμωρείται με το θερμόμετρο στους σαράντα βαθμούς. Οι ηλεκτρικοί ανεμιστήρες βούιζαν και έφτυναν, νερό περιέλουζε τα κιγκλιδώματα, πάγος κουδούνιζε και, πέρα απ’ αυτές τις άμυνες, ανάμεσα στον γκρίζο ουρανό και την κιτρινωπή γη, σύννεφα σκόνης κινούνταν διστακτικά. Στην Ευρώπη η ζωή οπισθοχωρεί από το κρύο, και χάρη σε αυτό εξαίσιοι μύθοι έχουν γεννηθεί μπροστά στο τζάκι – ο Μπάλντερ, η Περσεφόνη. Ωστόσο εδώ η οπισθοχώρηση γίνεται από την πηγή της ζωής, από τον δόλιο τον ήλιο χωρίς το στολίδι της ποίησης, γιατί η απογοήτευση δεν μπορεί να είναι ωραία. Οι άνθρωποι λαχταρούν την ποίηση, μολονότι δεν το ομολογούν. Επιθυμούν η χαρά να είναι γεμάτη χάρη και η θλίψη να φαίνεται ρυπαρή και η απεραντοσύνη να έχει ένα σχήμα, και η Ινδία δεν καταφέρνει να τους ικανοποιήσει. Το ετήσιο φύρδην μίγδην του Απριλίου, όταν εκνευρισμός και λαγνεία απλώνονται σαν γάγγραινα, είναι ένα από τα σχόλιά της για τις ελπίδες της ανθρωπότητας. Τα ψάρια τα καταφέρνουν καλύτερα. Τα ψάρια, όταν οι δεξαμενές τους στεγνώνουν, σπαρταρούν μέσα στη λάσπη και περιμένουν τις βροχές για να ξεκολλήσουν. Όμως οι άνθρωποι πασχίζουν να είναι αρμονικοί όλο το χρόνο, και τα αποτελέσματα είναι συχνά καταστροφικά. Η θριαμβευτική μηχανή του πολιτισμού μπορεί ξαφνικά να σκαλώσει και να ακινητοποιηθεί μετατρεπόμενη σε μια λίθινη άμαξα και, κάτι τέτοιες στιγμές, το πεπρωμένο των Άγγλων φαίνεται να μοιάζει με αυτό των προγόνων τους, που μπήκαν κι αυτοί στη χώρα με πρόθεση να την αναμορφώσουν, αλλά τελικά αφομοιώθηκαν και καλύφθηκαν από σκόνη.
(απόσπασμα από το βιβλίο που κυκλοφόρησε στην γλώσσα μας το 2007, από τις εκδόσεις Μεταίχμιο, σε μτφρ. Ε. Φ.)
