ΜΝΗΜΗ

                        Σκύβω στης Μνήμης τα νερά τα διάφανα

                  εκεί που η μορφή σου δεν μπορεί να μου ξεφύγει.

                                 Το βλέμμα σου ακτίνα λέιζερ

                            διαπερνά τη μνήμη μου και το Χρόνο

                 σε πάει γραμμή στους πρόποδες του Αιώνα

                 όπου η σιωπή και η ντροπή είναι χωρίς εσώρουχα.

                 Τα βουνά και οι λόφοι κατεβαίνουν στην πόλη .

              Βαρέθηκαν  τη μοναξιά τους  και θέλουν να ξεδώσουν. 

                       Με σταθερό και άσφαλτο χέρι χτυπούν     

                               τη θύρα του Νέου Αιώνα.

                               Η σιωπή και η ντροπή

                      γνωστές ως Δεσποινίδες της Αβινιόν  

                        είναι πάντα εκεί χωρίς εσώρουχα

                                     Κραυγή της ηδονής

                                      Τέχνη ανέσπερη.

                                                     *

              Ας ήταν πάλι ν΄άρχιζα τη ζωή μ’ αυτή την τέχνη

               και με το φως του πρωινού μέσα στα μάτια σου!

            Κι ας ήταν πάλι μια ζωή όπως αυτή στη Μνήμη μου

    λιτή και ταπεινή, χωρίς την αστική προκλητική εκείνη πολυτέλεια

                         που αποζητά στη λάμψη της

             την αλουργίδα των βυζαντινών αυτοκρατόρων

                              τ’ αρώματα του Αχαιμένη

                      και τα στιλπνά της Σικελίας δείπνα.

               Λιτή και ταπεινή όπως αυτή στη μνήμη μου.