Συχνά, όταν αναφέρομαι στις σχολικές μου ‘’ανδραγαθίες’’, παραδέχομαι, με σατανική απάθεια θα έλεγα, ότι ήμουν ολέθριος για το σχολείο. Και πράγματι ήμουν, γιατί σχεδόν πάντα οι ταραξίες μαθητές δεν έχουν καλή επίδοση στα μαθήματα. Στη δική μου περίπτωση όμως τα πράγματα ήταν τελείως αντίθετα: ήμουν πολύ καλός στα Ελληνικά, αρχαία και νέα, και διάβαζα με προσοχή τη Βίβλο κάθε βράδυ πριν κοιμηθώ. Και αυτό, αν το καλοσκεφτείτε, ήταν όπλο φοβερό για το διαβολικό πνεύμα που με κατοικούσε εκείνες τις μέρες ως μαθητή…Το περιστατικό που αφηγούμαι στη συνέχεια θα σας δώσει να καταλάβετε πόσο μεγάλος κίνδυνος ήμουν για την ειρηνική λειτουργία του σχολείου.
Ήμουν μαθητής στο θρυλικό Β΄ Γυμνάσιο Αρρένων Αθηνών, Χέυδεν και Αχαρνών γωνία, και εκείνη την εποχή το μάθημα των Θρησκευτικών γινόταν όχι μόνο με το σχολικό εγχειρίδιο, αλλά και με την Καινή Διαθήκη στο πλάι. Ένα πρωί, την ώρα των Θρησκευτικών, σήκωσα το χέρι μου και ρώτησα τον καθηγητή αν η υποκρισία και το ψέμα επιτρέπονται σε έναν καλό χριστιανό. Ο καθηγητής γέλασε ειρωνικά και μου είπε: «Και βέβαια δεν επιτρέπονται». Και εγώ τότε του απάντησα, με ύφος ευχαριστημένου ανθρώπου, γιατί έφερα τη συνομιλία μας στο θέμα που ήθελα:« Πόσο μάλλον όταν πρόκειται για κορυφαίο απόστολο της Εκκλησίας μας, τον Άγιο Παύλο». Δεν πρόλαβα να πω τίποτα περισσότερο, γιατί αμέσως ξέσπασε καταιγίδα… Ο καθηγητής, με μάτια που πέταγαν σπίθες απ’ το θυμό του, με άρπαξε απ’ το μανίκι και με έσυρε, άρον άρον, στο γραφείο του Γυμνασιάρχη, ο οποίος ήταν επίσης θεολόγος. Το ίδιο θύμωσε και εκείνος, όταν με ρώτησε αν είπα πράγματι αυτά που λέει ο καθηγητής και εγώ τα παραδέχτηκα. Πέντε μέρες αποβολή και την έκτη μέρα με τον κηδεμόνα μου, ήταν η τιμωρία μου. Ο καθηγητής των Θρησκευτικών όμως δεν ικανοποιήθηκε: η ευαγγελική του μεγαλοψυχία ήθελε να με διώξουν από το Σχολείο. Έτσι το θέμα που στην αρχή φάνηκε πως θα ’βρισκε με την τιμωρία μου λύση, τώρα γινόταν πιο σοβαρό.
Είναι αλήθεια ότι δεν περίμενα τέτοια αντίδραση, γιατί δεν φαντάστηκα ότι ο καθηγητής των Θρησκευτικών έκρυβε μέσα του τον φανατισμό ιεροεξεταστή του Μεσαίωνα. Διαφορετικά δεν θα τολμούσα να θίξω αυτό το θέμα μέσα στην τάξη, παρά την τρελή αποκοτιά που με χαρακτήριζε παιδί. Περίμενα ότι ο καθηγητής, σαν νέος άνθρωπος στην ηλικία που ήταν, θα με ρωτούσε σε ποιο βιβλίο ή σε ποια εφημερίδα ή περιοδικό διάβασα αυτή τη βλάσφημη άποψη. Αυτό που δεν έκανε όμως ο καθηγητής των θρησκευτικών, το έκανε ήρεμα και καλόπιστα ο φιλόλογος.
«Πού διάβασες αυτό που είπες στο καθηγητή;» με ρώτησε και με κοίταζε με βλέμμα σχεδόν στοργικό.
«Στις Πράξεις των Αποστόλων», του είπα.
«Στις Πράξεις των Αποστόλων!» είπε ξαφνιασμένος και έδειχνε να μην πιστεύει στ’ αφτιά του.
«Ναι, στις Πράξεις των Αποστόλων», του είπα πάλι με απόλυτη βεβαιότητα. «Εκεί ο απόστολος Ιάκωβος, ο αδελφός του Ευαγγελιστή Ιωάννη, και αρκετοί άλλοι χριστιανοί, συμβουλεύουν τον εκ Ταρσού της Κιλικίας απόστολο να μεταβεί στο Ναό της Ιερουσαλήμ για να τηρήσει όλες τις τελετές του αρχαίου νόμου, αν και είχε γίνει χριστιανός.»
Δεν ήθελε ν’ ακούσει περισσότερα και έτρεξε αμέσως να φέρει γρήγορα από τη βιβλιοθήκη του Σχολείου μια Καινή Διαθήκη σε μετάφραση Παναγιώτη Τρεμπέλα. Εκεί διαβάσαμε το χωρίο ΚΑ, 24: « Κάμε αυτό, και θα μάθουν τότε όλοι, ότι εκείνα, που έχουν πληροφορηθεί δια σε ( ότι έγινες χριστιανός ), είναι ανυπόστατα, και ότι και συ βαδίζεις και συμπεριφέρεσαι φυλάττων τον μωσαϊκόν νόμον». Και ο καθηγητής διαπίστωσε, ιδίοις όμμασι, ότι όλα αυτά δείχνουν ξεκάθαρα ότι ο Παύλος θα εψεύδετο και θα υποκρινόταν τον πιστό της Ιουδαϊκής θρησκείας, για να πιστέψουν οι Εβραίοι συμπατριώτες του ότι δεν είχε γίνει χριστιανός. Και ο Παύλος, μας βεβαιώνει ο Ευαγγελιστής Λουκάς, ακολούθησε κατά γράμμα αυτά που τον συμβούλεψαν ο απόστολος Ιάκωβος και οι άλλοι χριστιανοί : « Τότε ο Παύλος, αφού παρέλαβε την επομένην ημέραν τους τέσσαρας άνδρας, εισήλθεν εις το ιερόν και υπεβλήθη μαζί με αυτούς εις τους διατεταγμένους αγνισμούς.» ( Πράξεις Κα΄, 26 ). Αυτά διάβασε ο φιλόλογος καθηγητής και πήρε το μέρος μου, για να μη με διώξουν απ΄το Σχολείο. Και δεν με έδιωξαν. Τότε όλο το Σχολείο, που είχε πληροφορηθεί από τους μαθητές της τάξης μου αυτό που συνέβη στο μάθημα των θρησκευτικών, με ζητωκραύγαζε στην αυλή κατά τις ώρες των διαλειμμάτων. Και εγώ, αληθινό διαβολόπαιδο του Εωσφόρου, σαν άλλος Ιουλιανός, σαν άλλος Παραβάτης, εφώναζα γεμάτος οίηση και πρόκληση για τη νίκη μου: « Νενίκηκά σε, λειτουργέ του Ναζωραίου!» Και με αυτή τη φράση εννοούσα βέβαια τον καθηγητή των Θρησκευτικών. Την άλλη σχολική χρονιά, αντί για μένα, έφυγε ο καθηγητής απ’ το Σχολείο…. Δεν μας χωρούσε, βλέπετε, αυτός ο χώρος και τους δύο…. Το πνεύμα του Κακού όμως είχε νικήσει και βασίλευε.
.
Με αδυσώπητη ειλικρίνεια
Φάνης Κωστόπουλος
