Ήμουν «υπότιμος» εκπαιδευτικός,

                        αφού δεν πρόλαβα  να πάρω διδακτορικό                             

                        τότε  « που δέναν τα σκυλιά με τα    λουκάνικα»,                                              

                        όταν  με ρώτησαν,

                        με κάποιαν απόχρωση ειρωνείας βέβαια,

      ( και σπάνιοι, τουλάχιστον σήμερα, δεν είναι οι άνθρωποι αυτοί )

                        αν όλα αυτά που γράφω,

                        έχουν για στόχο την ΑΘΑΝΑΣΙΑ…

                                                     *

                       Είναι αλήθεια πως αν καλλιεργούσα,

                       όπως οι πιο πολλοί συνταξιούχοι σήμερα,

                        ένα κομμάτι γης για λαχανόκηπο,

                       δε θα τους ενοχλούσε διόλου.

                       «Σπουδαία τα λάχανα!» που λέει ο λαός…

                       Τώρα που βλέπουν έναν άνθρωπο

                      (έστω κι αν είν’ τρελός και έτσι θέλει )

                      αντίς για λάχανα όπως οι πιο πολλοί,

                      τη σκέψη του να οργώνει,

                       τους ενοχλεί.

                                                        *

                     Κατά τη γνώμη τους

                   ( και πάντα βέβαια, γι’ αυτούς, σωστή τη γνώμη τους )

                   αυτός που θέλει στο χαρτί να βάλλει

                   κάτι σαν ποίημα ή σαν διήγημα

                   ή τέλος πάντων κάτι γλαφυρό απ’ το πνεύμα του,

                   πρέπει – πάντα κατά τη γνώμη τους—

                   να είναι ποιητής ή πεζογράφος,

                   λες και αυτός που αθλείται κάθε μέρα

                   για την υγειά του και το σώμα του

                 πρέπει να είναι αθλητής καλά  και σώνει…

                 Τέλος πάντων  τους όφειλα μιαν απάντηση

               κι από ευγένεια, χωρίς αναβολή, έπρεπε να τη δώσω.

               Ό,τι απόμεινε λοιπόν   στο πικρό της ειρωνείας ποτήρι,

                           – είναι τώρα η σειρά τους,-

                                πρέπει να το πιούνε.

                                           *

               «Όχι» τους είπα

              « δε γράφω για την ΑΘΑΝΑΣΙΑ.

                Άλλωστε, ούτε την ξέρω ούτε με ξέρει…

               Γράφω

               — αν δε σας ενοχλεί αυτό —

               για τη δική μου ΕΥΘΑΝΑΣΙΑ,

               για να μη φύγω απ’ το μάταιο αυτόν κόσμο

               γεμάτος πλήξη και παίγνιο της μοναξιάς.

               Γράφω

               για να μην έρθει και με βρει ο Θάνατος

              σαν το γατί, σαν το σκυλί, σαν κάθε ζώο του πλανήτη ευλογημένο,

              μιας και ακόμα δεν ξεπούλησα από μέσα μου τον άνθρωπο.

              Γράφω

              και για έναν άλλο λόγο ακόμη :

              για να μην κάνω αυτό που τώρα κάνετε εσείς,

              που ειρωνεύεστε εκείνους που ΄χουν

              μιαν απασχόληση πνευματική,

              μόνο και μόνο επειδή

              αφήσατε ασυγχώρητα τον εαυτό σας να ‘ναι

              ΝΟΥΣ  ΑΔΡΑΝΗΣ  ΕΝ  ΣΩΜΑΤΙ  ΥΓΙΕΙ».