Γράφονται και εκδίδονται διηγήματα σε συλλογές που συχνά δεν φθάνουν στο λεγόμενο μεγάλο κοινό, αλλά οι τυχεροί, οι οποίοι τα διαβάζουν αισθάνονται χαρά και απολαμβάνουν την ανάγνωσή τους. Σε αυτά μπορούμε να κατατάξουμε τις Λεύκες που έγραψε η Βίκυ Κλεφτόγιαννη –η οποία γεννήθηκε στην Άσκρη Βοιωτίας και σπούδασε βιολογία– και έχουν ως θέμα τις γυναίκες κάθε ηλικίας και χρώματος.
Στο απολύτως κατατοπιστικό κείμενο του οπισθόφυλλου διαβάζουμε: «Συναντιούνται με το πιο σκληρό πρόσωπο της Ιστορίας, ζηλεύουν, ξεχνούν, φροντίζουν σπίτια, φροντίζουν ανθρώπους, κακοποιούνται…» Επίσης, προδίδουν και προδίδονται και κυρίως αγαπούν και αγαπιούνται. Σε τούτο το κείμενο θα αναφερθούμε σε μερικά από τα διηγήματα και θα, προσπαθήσουμε να δώσουμε μια γεύση από αυτά και από τις προθέσεις της συγγραφέως.
Το πρώτο διήγημα, το «Πλατεία Ελευθερίας», αναφέρεται στους Εβραίους της Θεσσαλονίκης και στην αποστολή τους σε στρατόπεδα εξόντωσης στη ναζιστική Γερμανία. Το δεύτερο, το «Από πέτρα», μεταφερόμαστε κάπου στην ελληνική επαρχία, όπου ο καταπιεστής σύζυγος, 6τον οποίο είχε παντρευτεί με το ζόρι, πάει μεθυσμένος στο χωράφι όπου βρίσκεται με την κόρη της. Κι αυτή τον τιμωρεί για όλα.
Στο τρίτο διήγημα, το «Στεφανία», διαβάζουμε την ιστορία μας γυναίκας που έτυχε να γεννηθεί άντρας. Το «Αμέρικα» είναι ένα από τα πιο συγκινητικά διηγήματα της συλλογής. Σε κάποιο νησί, σ’ ένα στέκι ψαράδων, ένας ναυτικός που γλίτωσε από ναυάγιο δέχεται τη φροντίδα μιας γυναίκα που σχεδόν τον ερωτεύεται. Η ζωή της σημαδεύεται από την ύπαρξή του, ενώ το ρολόι του που το κράτησε, της τον θυμίζει ισοβίως.
Στο «Himpa» μια Αφρικανίδα που φροντίζει μιαν ηλικιωμένη θυμάται με νοσταλγία την πατρίδα της. Στο «Προδοσία» βλέπουμε μια γυναίκα που έχει παντρευτεί ένα άντρα σαράντα χρόνια μεγαλύτερό της να ξεπορτίζει τη νύχτα για να συναντήσει κάποιον άλλο. Το «Κόκκινα μαλλιά» έχει μια υπόθεση συζυγοκτονίας-γυναικοκτονίας και το «Δέλτα Αξιού» την ιστορία μιας γυναίκας που έφυγε από τη Συρία για την Ελλάδα μέσω Έβρου κι έχασε το γιο της όταν βούλιαξε η βάρκα τους. Στο «Ζωή εν τάξει» μια καλή σύζυγος και συνεπής νοικοκυρά που ζει σ’ ένα σπίτι, όπου όλα βρίσκονται σε τάξη, ανεβαίνει στην ταράτσα και υποδύεται γυναικείους χαρακτήρες θεατρικών έργων: την Οφηλία, την Έντα Γκάμπλερ, την Μπλανς Ντιμπουά, την Αντιγόνη.
Μερικά διηγήματα είναι ποτισμένα με την αρμύρα της θάλασσας, έχουν νησιά, ναυτικούς, καράβια, μαστόρους. Το «Δίκταμος» έχει ένα καρνάγιο, δηλαδή ναυπηγείο. Σε αυτό μια νεαρή, η Αναστασία, ένα δραστήριο αγοροκόριτσο, προσλαμβάνεται ως αγόρι, αλλά αντιμετωπίζει τις επιφυλάξεις του πατέρα της. Το «Μαστίχα» μας μεταφέρει σ’ ένα νησί με μαστιχόδεντρα, προφανώς στη Χίο, την εποχή της Τουρκοκρατίας, όπου μια καπέλα αυτοτιμωρείται για να απαλλαγεί από την κατακραυγή της τοπικής κοινωνίας που συμπάθησε έναν αλλόθρησκο. Το «Μικρό νησί» έχει ιστορικό χαρακτήρα, σε αυτό γίνεται λόγος για μια γυναίκα στο στρατόπεδο της Μακρονήσου που βγαίνει από το κολαστήριο και νιώθει συγκίνηση που θα δει την κόρη της.
Όλα τα διηγήματα είναι ολιγοσέλιδα, λιτά, περιεκτικά, σε όλα υπάρχει η θλίψη, ο πόνος, η απώλεια, ο θυμός, η εγκαρτέρηση: η Βίκυ Κλεφτόγιαννη ξέρει να εκφράζεται χωρίς φλυαρίες και περιττολογίες, μένοντας στην ουσία των γεγονότων.
