Κάθε νέο βιβλίο του γιατρού και συγγραφέα Γεώργιου Σχορετσανίτη είναι και μια έκπληξη, κάθε καινούργιο του πόνημα μας εισάγει σ’ έναν παράξενο κόσμο, όπου μας εγκλωβίζει και δεν μπορούμε να πάρουμε ανάσα μέχρι να βγούμε. Το δοκίμιο Η Αντζελίνα Ουέλντ Γκρίμκι και ο κόσμος της μας βάζει ξανά στον κόσμο των μαύρων γυναικών της Αμερικής και πιο συγκεκριμένα στο χώρο των μαύρων λεσβιών που ασχολούνται με τη λογοτεχνία και ειδικότερα με την ποίηση. Στο οπισθόφυλλο του βιβλίου διαβάζουμε ένα κείμενο για τα ποιητικά θέματα με τα οποία καταπιάστηκε, τη θλίψη και το κενό, τη λαχτάρα και την απογοήτευση που συνδέονταν με την περίπλοκη ζωή της και την ματαιωμένη της σεξουαλικότητα. Ωστόσο, στα κείμενα του βιβλίου υπάρχουν ανάλογες πληροφορίες και για άλλες ομόφυλές της κι επιπλέον και για λευκές Αμερικανίδες.
Η Αντζελίνα Γκρίμκι ήταν γνωστή για την παραγωγή μεγάλου αριθμού ποιημάτων από τα οποία μερικά δεν δημοσιεύτηκαν την εποχή που τα έγραφε λόγω των λεσβιακών υπονοουμένων τους. Για παράδειγμα το ποίημα «Εσύ» φανερώνει πώς η ποιήτρια περιγράφει την επιθυμία της για μια γυναίκας:
Λατρεύω το λαιμό σου, τόσο ευωδιαστό, τόσο όμορφο. /Τους μικρούς σφυγμούς που χτυπούν εκεί/… Λατρεύω τα σκιερά σου μαλλιά… /Αγαπώ τον τρόπο που κινείσαι, που σηκώνεσαι…./Δεν είμαι στα καλά μου, δεν έχω νου, Θεέ! Πώς αγαπώ τα μάτια σου!
Μολονότι ο συγγραφέας αναφέρει αρκετές ομόφυλες και ομότεχνες της ποιήτριας και εκπαιδευτικού Αντζελίνα Ουέλντ Γκρίμκι (1880-1958), το μεγαλύτερο μέρος του βιβλίου του είναι αφιερωμένο στη συγκεκριμένη η ποιήτρια, η οποία ανήκε σε μια εξέχουσα και πολυφυλετική οικογένεια. Το δημοσιευμένο έργο της περιλαμβάνει παθιασμένες διαμαρτυρίες κατά του ρατσισμού και σε αυτό ο αναγνώστης παίρνει μια γεύση από τα προβλήματα που αντιμετώπιζαν οι μαύροι κάτοικοι των ΗΠΑ στις αρχές του εικοστού αιώνα.
Το παράδοξο στη βιογραφία της Γκρίμκι, η οποία γεννήθηκε στη Βοστώνη της Μασαχουσέτης είναι το ότι η μητέρα της Σάρα ήταν λευκή και εργάστηκε ως φιλόλογος. Ο πατέρα της Άρτσιμπαλντ Γκρίμκι ήταν δικηγόρος, διπλωμάτης και λόγιος. Οι γονείς της είχαν ποικίλα προβλήματα στη σχέση τους λόγω των φυλετικών και κοινωνικών προκαταλήψεων οπότε χώρισαν όταν η Αντζελίνα ήταν τριών ετών. Μεγάλωσε με τον πατέρα της, οπότε έζησε σε ένα περιβάλλον στο οποίο κυριαρχούσαν οι Αφροαμερικανοί. Άρχισε να γράφει ποιήματα από νωρίς και δημοσίευσε το πρώτο της σε ηλικία δεκατριών ετών. Μετά από τις σπουδές της διορίστηκε σε μια επαγγελματική σχολή, όπου δίδαξε φυσική αγωγή.
Τα ποιήματά της είχαν ως βασικό θέμα την φυλετική πολιτική, κάτι που ώθησε ορισμένους κριτικούς να θεωρήσουν πως μπορούσαν να προκαλέσουν ανεξέλεγκτη βία στους δρόμους. Κι ακόμα χειρότερα: να ωθήσουν τους καταπιεσμένους μαύρους σε εξέγερση. Τα γραπτά της ενθουσίασαν κάποιους αλλά αυτή συνέχισε να είναι αφιερωμένη στην εκπαίδευση. Παρακολούθησε μαθήματα στο Χάρβαρντ και το 1907 έγινε καθηγήτρια αγγλικών σε γυμνάσιο της Ουάσινγκτον. Λίγο αργότερα, άρχισε να δημοσιεύει ποιήματα με θέμα την αγάπη. Το 1916, κι ενώ είχε ένα ατύχημα που την ανάγκαζε να μένει στο σπίτι, έγινε η πρώτη μαύρη γυναίκα που το έργο της παίχτηκε σε παράσταση σε δημόσιο θέατρο.
Μέχρι το θάνατό της δεν σταμάτησε να γράφει. Ένα από τα πιο χαρακτηριστικά ποίηματά της είναι το «Μόνα Λίζα»:
Θα ήθελα να σέρνομαι / Μέσα απ’ τα μακριά καστανά χορτάρια/
Που είναι οι βλεφαρίδες σου./ Θα ’θελα να ισορροπήσω / Στην απόμακρη άκρη απ’/ τις πισίνες των καφέ φύλλων/ Αυτά είναι τα σκιερά σου μάτια..
Το συγκεκριμένο ποίημα είναι ένα από τα πιο χαρακτηριστικά έργα αγάπης της Γκρίμκι και σε αυτό αμφισβητείται η σχέση μεταξύ λεσβιακής επιθυμίας και αισθητικής. Είναι μεν μια ερωτική φαντασίωση, αλλά ταυτόχρονα αφήνει και ερωτηματικά σχετικά με την συγκεκριμένη επιθυμία.
