Εδώ και αρκετά χρόνια η Μαρία Κούρση γράφει ποιήματα τα οποία εκδίδει με παράξενους τίτλους –το πρώτο βιβλίο της ήταν το Ποίηση–, όπως Κουκκίδα Διαστάσεων, Νομίζουν ότι λείπω, Έμεινα μέσα, Το κρυφό πρόβατο. Η πρόσφατη συλλογή της με τον αινιγματικό τίτλο Εξόδιος Αέρας αποτελείται από πέντε ενότητες, όπου αποτυπώνονται οι σκέψεις και τα συναισθήματά της που απαιτούν προσοχή στην κατανόησή τους. Στο μότο της αρχής η ποιήτρια –και συγγραφέας παιδικών βιβλίων– επιχειρεί να προετοιμάσει τον αναγνώστη για το τι πρόκειται να διαβάσει:
Οι ιστορίες μου δεν έχουν πια τέλος
Οι ιστορίες μου δεν έχουν πια ιστορία
Είναι ένας άνθρωπος αφηρημένος
Την ώρα μιας γιορτής
Οι ιστορίες μου
Η πρώτη ενότητα «Λέει η άλαλη άλλη» αρχίζει με το ποίημα «Κοντοστέκομαι», το οποίο έχει αυτοαναφορικό χαρακτήρα και αναφέρεται στο πέρασμα του χρόνου:
Συνομήλικο απόγευμα
Καθυστερεί τη νύχτα
Τα χρόνια μου μεγάλωσαν
Παίρνοντας χάπια για να κοιμηθούν….
Ακολουθεί το ποίημα «Κοντεύω» με το ίδιο θέμα και μια πικρή διάθεση, αλλά με πιο αινιγματικό χαρακτήρα:
Γεμίζει η ζωή όπως γεμίζει
το φεγγάρι και αδειάζει
Η τάξη του κόσμου με πληγώνει
Ακριβή χάρτινη σακούλα
Απομακρύνεται στο μοιραίο ποτάμι….
Το «Απροετοίμαστη» μας μιλάει πάλι για το χρόνο σε σχέση με τη ζωή και τον εαυτό της:
Μια αγκαλιά
Μια μεγάλη αποδημία
Όλα φεύγουν
Κάνουν μεγάλη
Φασαρία
Περνώντας
Τελευταία περιγράφω με ανακρίβεια
Σαν να ξυπνώ και βλέπω
Πως η ζωή μου
Δεν έγινε ακόμα
Στο «Η λεία του απογεύματος» η πικρή διάθεση μετατρέπεται σε θλίψη και για πρώτη φορά γίνεται λόγος για την ποίηση και την ενασχόλησή της με αυτήν:
Εύκολη συνήθεια να γράφεις
Δύσκολη η συνήθεια να ζεις
Τώρα που μιλάω πολύ και φρόνιμα
(γιατί απολογούμαι)
Δεν θα μάθω τι έχασα
Δεν θα μάθω τι θα βρω
Γιατί εγώ δεν είχα πού να πάω….
Η ποίηση επανέρχεται στο «Ο φωτισμός σωπαίνει», όπου μαθαίνουμε πόσο πολύ επηρέασε τη ζωή της ποιήτριας:
Αναμμένη η ποίηση
Λαμπάκια παραμορφωμένα
Στεγνώνουν στον αέρα…
Η ποίηση όμως δεν είναι κάτι απλό, βοηθάει και παρηγορεί, αλλά ταυτόχρονα είναι μεγάλη ευθύνη, το φορτίο της συχνά είναι βαρύ. Αυτό το βλέπουμε στο «Από μακριά»:
Βράχνιασαν τα μάτια μου
στο μεταξύ
Των άλλων παρακολουθώ
την ίδια ολόιδια ζωή τους
Για να μοιάζω την
τώρα που φεύγει….
Η πίκρα κι η θλίψη δεν αρκούν για να περιγράψουν την απογοήτευση, έτσι στο ποίημα «Του περιπατητή» διαβάζουμε για τις συνέπειες του χρόνου που περνάει και προκαλεί προβλήματα:
Γερνάω και μπερδεύω τους ρόλους μου
Ξεχνάω τα λόγια, λάθος περπατώ
βγαίνω στη σκηνή στη θέση άλλου
Ξένα ρούχα φορώ βαδίζω τοίχο τοίχο…
Στο προτελευταίο ποίημα της συλλογής, το «Όλα τα χαϊδεμένα μου», η ποίηση ως τρόπος ζωής επανέρχεται με τις λέξεις και τις φράσεις που την συναποτελούν:
Πλαγιάζω ανατολικά
Σε δερμάτινες φράσεις
ευλογημένες
Υποψιάζομαι λέξεις
Ξέρεις πώς έρχονται
Τα ποιήματα;
Με τον σταυρό στο χέρι
Ασφαλώς, η ποίηση δεν είναι μόνο τρόπος ζωής, είναι και η ίδια η ζωή – η Μαρία Κούρση το ξέρει καλά.
