Με επιμέλεια της Χρύσας Φάντη κυκλοφόρησε από τις εκδόσεις της Κοινωνίας των Δεκάτων, δηλαδή του περιοδικού Δέκατα, ένα βιβλίο με διηγήματα, δοκίμια και ποιήματα γραμμένα από σαράντα τέσσερις γυναίκες λογοτέχνες. Όπως σημειώνει η Χρύσα Φάντη, η ψυχή του εγχειρήματος, στον πρόλογό της, οι συμμετέχουσες «επικεντρωθήκαμε στις έννοιες της ανοικειότητας και της σωματικότητας , έννοιες που το Ξένο Σώμα αναμφίβολα εμπεριέχει ή υπονοεί».
Στη συλλογή εξετάζονται θέματα που συνδέονται με το σώμα και το πώς το αντιμετωπίζουν οι συγγραφείς, οι οποίες μιλούν για την αναπαραγωγική λειτουργίας του, τη σεξουαλικότητά του, το τραύμα του σώματος από μια επώδυνη μνήμη, την άσκηση πάνω στο σώμα της φυλετικής, κοινωνικής ή πολιτισμικής εξουσίας.
Γίνεται λόγος για το σώμα του πρόσφυγα, του μετανάστη, του ανθρώπου που ζει στο περιθώριο, αλλά και αυτό της γυναίκας στους διάφορους ρόλους της: μάνας, συζύγου, αδελφής, νοσοκόμου, πόρνης.
«Θέλουμε να πιστεύουμε», τονίζει η Χρύσα Φάντη, «ότι ο παρών τόμος, όπως και η εκδήλωση που ακολούθησε την εκτενή προδημοσίευσή του στο 59ο τεύχος του περιοδικού (δε) κατα (Φθινόπωρο , 2019) της Κοινωνίας των Δεκάτων –εκδήλωση που οργανώθηκε με πρωτοβουλία του ποιητή και εκδότη Ντίνου Σιώτη)», ανέδειξαν μια συναντίληψη των συγγραφέων.
Στο πρώτο διήγημα, το «Ξένο Σώμα», ίσως το πιο χαρακτηριστικό της αντιπαλότητας των δύο φύλων, η Φωτεινή Βασιλοπούλου διηγείται τη σχέση ενός άντρας και μιας γυναίκας που δεν πηγαίνει καλά. Θέλω να πηγαίνω με άλλες της είπε, κι αυτή σκέφτεται πως δεν είναι αυτός ο άντρας που αγάπησε. Μάλιστα, μερικές φορές, μόλις ξυπνούσε τα μεσάνυχτα τρελή από μανία ήθελε να τον ξεσκίσει, να τον διαμελίσει, να τον βάλει σε μαύρες σακούλες απορριμμάτων.
Στο κείμενο της Ελένης Γκίκα, απόσπασμα από βιβλίο της, διαβάζουμε τις αναμνήσεις της αφηγήτριας από την παιδική της ηλικία, ιδιαίτερα μια σκηνή με την ίδια, κάποια παιδιά, τη μητέρα και ορισμένες θείες. Η ιστορία της Χρύσας Φάντη αφορά μια οικογένεια, την κυρία Μ, σύζυγο του κυρίου Π και μητέρα της αφηγήτριας. Και οι δύο ήρωες είχαν ένα αναπάντεχο τέλος, τραγικό και εξαιρετικά αξιοπρεπές.
Στο δοκίμιό της η Ανθούλα Δανιήλ γράφει πως «Ένα σώμα γυναικείο γυμνό συνιστά σε μικρογραφία εικόνα του απείρου». Επίσης, πως αυτό το σώμα είναι «Χειροπιαστό άπιαστο συγχρόνως, διαρκώς μεταμορφούμενο φευγαλέο».
Τα ποιήματα που κλείνουν το βιβλίο τα έγραψαν οι Κ. Αδαλόγλου, Π. Αρωνιάδα, Α. Γκίτση, Β. Δερμάνη, Σ. Διονυσοπούλου, Ε. Καλογεροπούλου, Ε. Κορνέτη, Χ. Κουτσουμπέλη, Ε-Α. Λουκίδου, Κ. Λυμπέρη, Ε. Μαντά Λαζάρου, Α. Μπακονίκα, Α. Ξηρογιάννη, Μ. Παπαγεωργίου, Μ. Σαββίδου Θεοδούλου, Ε. Τουμαζή Ρεμπελίνα, Λ. Φυτιλή.
Από αυτά, επιλέγουμε να μνημονεύσουμε λίγους στίχους της Αλεξάνδρας Μπακονίκα, που ενώ δεν είναι τολμηροί, όπως εκείνοι που γνωρίσαμε σε άλλα ποιήματά της, είναι άκρως ερωτικοί και συνιστούν μιαν αισθηματική ιστορία ανάμεσα σε έναν άντρα και μια γυναίκα:
