Δεκέμβρης. Οι πρώτες του μέρες, με το χιόνι να σκεπάζει τις στέγες, να ντύνει με άσπρο ρούχο τη χλόη στα πάρκα. Να επιμένει στις άκρες των δρόμων, στις ανήλιαγες γωνιές. Ο κύριος Hamilton, Matthew Hamilton, ξυπνά κακόκεφος. Δεν αγαπά το χιόνι. Χορτάτος από τα παιδικά του χρόνια. Στο Crail, όλοι του οι χειμώνες μια άσπρη οθόνη. Και αυτός, μικρό παιδί, κουκίδα στο νου, ξέθωρη. Όχι, δεν το θέλει. Δυσφορία μέχρι και θυμό τού προκαλεί. Μέλος της κοινότητας φιλανθρωπίας του Liddell Centre στη Holy Corner τα τελευταία χρόνια. Απασχόληση, ανάγκη προσφοράς ή απλή  συνήθεια; Δεν μπορεί να ξεχωρίσει. Συνεπαρμένος από τα ποιήματα της Emily Dickinson διαβάζει και ξαναδιαβάζει, σχεδόν κάθε βράδυ, τους στίχους της. Κάτι κοινό βρίσκει  στη ζωή τους. Το βιβλίο ανοιχτό  στη σελίδα 27

Hope is the thing with feathers

that perches in the soul.

And sings the tune without the words

And never stops- at all-

And sweetest -in the Gale- is heard… 1*

Μια ζωή μόνος, έμαθε. Όμως στο charity centre νιώθει όμορφα, η ελπίδα με τα φτερά της κουρνιάζει στην ψυχή. Νιώθει πως, στη θύελλα της δικής του ζωής, έχει ανάγκη το τραγούδι της.

Είναι ψηλή και αδύνατη, κουρασμένη φαίνεται. Σαν διστακτικό πουλί με μετέωρο το πόδι στέκεται δίπλα στην πόρτα, εύθραυστη και αέρινη. Το ρούχο φθαρμένο και ελαφρύ για τις συνθήκες του Δεκέμβρη. Στο χλωμό φως της αίθουσας πιο μυστήρια και απόμακρη γίνεται. Μια φιγούρα έτοιμη να χάσει την υλική της υπόσταση  και να αναληφθεί στον δικό της ουρανό. Πρώτη φορά ακουμπά τρυφερά το βλέμμα του σε πρόσωπο. Φωτογραφίζει την εικόνα της, εκεί, δίπλα στην πόρτα. Πραγματικότητα ή οπτασία; Μόνη, επιφυλακτική, άτολμη σχεδόν πλησιάζει τον πάγκο με τα ρούχα στα πακέτα φιλανθρωπίας. Σηκώνει δειλά τα μάτια και μουρμουρίζει

Crumbling is not an instant’s Act

A fundamental pause

Dilapidation’s processes

Are organized Decays… 2*

Ο κύριος Hamilton δεν μπορεί να καταλάβει, ντροπή, ενοχή, απολογία; Για ένα είναι βέβαιος όμως, στο κοινό μονοπάτι της γραφής τον βγάζουν τα λόγια της… 

Έπειτα, παίρνει το πακέτο και φεύγει γρήγορα. Χάνεται.

The soul selects her own society

Then shuts the door…3*

αυθόρμητα οι στίχοι της Emily Dickinson έρχονται στον νου. 

Το βράδυ, καθώς επιστρέφει στο σπίτι, βλέπει με συμπάθεια το χιόνι στη χλόη, στις άκρες των δρόμων, στις σκοτεινές γωνιές. Ακούει τον σκοπό, που η ψυχή τραγουδά πιο γλυκά τώρα . Πλησιάζουν τα Χριστούγεννα…

* στίχοι της Emily Dickinson

( 1* Η ελπίδα είναι ένα πράγμα με φτερά

που κουρνιάζει στην ψυχή μου

και δίχως λέξεις τραγουδάει τον σκοπό

χωρίς ποτέ να σταματάει

και πιο γλυκά ακούγεται στη θύελλα

2* Δεν είναι η θραύση πράξη μιας στιγμής

μια θεμελιώδης διακοπή

οι διεργασίες της καταστροφής

είναι φθορές οργανωμένες..

3* Η ψυχή διαλέγει τη δική της συντροφιά

μετά κλείνει την πόρτα…)