Μια ιστορία τραυματικής ενηλικίωσης με στοιχεία αυτοαναφορικά μας αφηγείται ο Γιώργος Γκόζης στη Θραύση κρυστάλλων, το πρώτο του εκτενές αφήγημα μετά από κείμενα μικρής φόρμας που προηγήθηκαν.

Ο ήρωάς του, Άρης το όνομα, προς τιμή του Άρη Βελουχιώτη, γόνος μικροαστικής οικογένειας προσφυγικού συνοικισμού σε μεγάλο αστικό κέντρο, μεσούσης της εφηβείας του ερωτεύεται τη συμμαθήτριά του Μαρία, συνάπτει σχέση μαζί της και για μικρό διάστημα πλέει σε πελάγη ευτυχίας και ξεγνοιασιάς με τον έρωτά του. Η Μαρία όμως, κορίτσι ευφυές, ανήσυχο και φιλόδοξο έχει για τη ζωή της σχέδια που δεν τον περιλαμβάνουν. Με πρωτοβουλία της οι δύο νέοι απομακρύνονται και ο Άρης, παρά τις προσπάθειές του να τη συναντήσει για τις απαραίτητες εξηγήσεις, μένει με ένα αναπάντητο γιατί, που δεν το διατυπώνει ποτέ στην ενδιαφερόμενη, παρότι τον απασχολεί διαρκώς, από κάποιο διάστημα και μετά δεν έχει ούτε τη δυνατότητα καθώς η Μαρία φεύγει για χρόνια στο εξωτερικό.

Ο Άρης είναι απαρηγόρητος, μάλιστα μετά από δυο αποτυχημένες προσπάθειες εισαγωγής του στην Ανώτατη Εκπαίδευση αισθάνεται το βάρος της αποτυχίας σε δυο τομείς καθοριστικούς στη ζωή του, τα γράμματα, που υπεραγαπά και τον έρωτα της Μαρίας.

Το βιβλίο, πέρα από ιστορία ενηλικίωσης, θα μπορούσε να χαρακτηριστεί και επιστολικό μυθιστόρημα καθώς ο ομοδιηγητικός αφηγητής επιλέγει το ηλεκτρονικό ταχυδρομείο για να επικοινωνήσει στην αγαπημένη του, εικοσιπέντε χρόνια μετά, όταν τη συναντά σε σύναξη συμμαθητών, όσα δεν είχε την ευκαιρία να της πει για τα συναισθήματά του μετά το χωρισμό, την πορεία της ζωής του, την τύχη των σπουδών του, την επαγγελματική του σταδιοδρομία και τα σοβαρά προβλήματα της οικογένειάς του που τον επηρέασαν βαθιά, τον ωρίμασαν πρόωρα και φυσικά καθόρισαν την εξέλιξή του.

Η Θραύση κρυστάλλων είναι κάτι παραπάνω από μια ερωτική ιστορία. Η αφήγηση, πέρα από τον εφηβικό και δια βίου έρωτα του Άρη, κινείται και σε ένα δεύτερο πόλο που αφορά μια άλλη μεγάλη αγάπη του αφηγητή, τον πατέρα. Κι εδώ ακριβώς είναι που η υπόθεση αποκτά, εκτός του μεγάλου συναισθηματικού ενδιαφέροντος για τη σχέση πατέρα-γιου, και διάσταση πολιτική, καθώς ο αφηγητής αναπαράγει και σχολιάζει ιστορικά γεγονότα των δεκαετιών 1980 και 1990, εξαιτίας της δολοφονίας χαρακτήρα που υπέστη ο πατέρας του ως αντίδωρο για την ανιδιοτελή, συντροφική συμπεριφορά του. Εξέλιξη που οδήγησε την οικογένεια σε ατέρμονους δικαστικούς αγώνες, οικονομική καταστροφή, ψυχική φθορά και τελικά τραγική απώλεια του πατέρα.

Οι αρετές του βιβλίου ωστόσο δεν εξαντλούνται στην ενδιαφέρουσα πλοκή, την εναλλαγή των δύο ιστοριών που τρέχουν παράλληλα στην άμεση πρωτοπρόσωπη αφήγηση και την επιδέξια χρήση του χρόνου. Το ελκυστικό ιδιόλεκτο του συγγραφέα, η έντονη αίσθηση του χιούμορ, η ειρωνική και σαρκαστική ακόμη διάθεση στον πολιτικό σχολιασμό κυρίως, αλλά και ο αυτοσαρκασμός, η πλούσια διακειμενικότητα με παραπομπές όχι μόνο σε λογοτεχνικά αποσπάσματα αλλά και σε στίχους τραγουδιών εγγράφονται στα πλεονεκτήματα του βιβλίου και μαρτυρούν συγγραφέα καλλιεργημένο, οξυδερκή, άριστο χρήστη της γλώσσας, ευαίσθητο, τρυφερό και με ενδιαφέρον για τον συνάνθρωπο.

Επιτυχέστατος ο τίτλος του βιβλίου, μεταφορική προφανώς η σημασία του, ξενίζει ίσως αρχικά, η ανάγνωση ωστόσο τον δικαιώνει πλήρως.