Αισιόδοξο

Ήρθε η Άνοιξη ξανά.

Παπαρούνες πνίγονται στον πράσινο πολτό της.

Όμως εγώ

θα γράψω ένα ποίημα αισιόδοξο

που να μιλά για μέλισσες υπέρβαρες

για έναν ήλιο με γελαστικό αέριο

για τριζόνια που τρίζουν ασταμάτητα

για ουράνια τόξα μοιρογνωμόνια

που μετρούν την κλίση του ουρανού

ώστε ποτέ να μην είναι οξεία η γωνία.

Προπαντός όχι για σένα.

Για το τι κρύβεται στο χώμα,

για τους βολβούς μάτια ορθάνοιχτα,

για τον ψίθυρο σκουλήκι που υφέρπει

για το μαύρο κοστούμι κροταλία

που γδύνεται το δέρμα του.

Προπαντός όχι για τις σκιές

που ντύνονται ασπρόμαυρα

στάζουν θάλασσα

κρύβονται στις λεύκες

πίνουν από ένα φλασκί

σκέτο οινόπνευμα

και χαμογελούν με επιείκεια

για μία ακόμα άνοιξη θνητών

σε μία σειρά ατέλειωτου Χειμώνα.

Άραγε έχεις μαζί σου τα γυαλιά

για να μπορείς να με διαβάζεις;