ΟΥΚΡΑΝΙΑ, Μάρτης 2022.

Προς το ξημέρωμα της τρίτης μέρας

Ακούστηκαν ξαφνικά ομοβροντίες στο διπλανό

Δρόμο και τα σκυλιά ουρλιάζανε

Στο υπόγειο έκλαιγαν μωρά

Και δάκρυζαν οι μάνες.

Οι οξυγονοκολλητές σε πλήρη ετοιμότητα

Και τα δεκαπεντάρικα με τα μπουκάλια

Γεμάτα με την ψυχή τους

Κι άλλοι με κοντάρια κι ασπίδες

Διάβαζαν ελληνική ιστορία.

Άλλοι πάλι με τα χέρια αδειανά

Και κρύα καρδιά στάθηκαν μπροστά

Στο σιδερένιο δαίμονα

Με λόγια τραχιά μπροστά στη μαύρη μοίρα

Μπήγουν στο χώμα τους καρφιά

Να μη περάσουν.

«Αυτά τα δέντρα δεν βολεύονται

Με λιγότερο ουρανό».

Ένα παιδί έσκυψε κι έκοψε μιαν ανοιξιάτικη

Μαργαρίτα και στάθηκε μπροστά στο τανκ

Με τη μαργαρίτα στο χέρι το σταμάτησε.

Κι ύστερα έριξαν κι άλλες οβίδες

Που σηκώθηκε μεγάλος κουρνιαχτός

Που δεν έβλεπαν πια πού βρίσκονται

Οι αντίπαλες παρατάξεις και καθώς

Η γλώσσα τους ήταν η ίδια

Κι έκαναν όλοι το σταυρό τους

Με το δεξί τους χέρι, βρήκαν ευκαιρία

Κι αγκαλιάστηκαν. Δεν είμαστε εχθροί

Είμαστε αδέλφια.

Προς το ξημέρωμα της πέμπτης μέρας

Έκαναν σύναξη οι καπετανέοι ν΄αποφασίσουν

Για όλες τις υπόλοιπες μέρες της ζωής τους.

Τότε κάποιος φώναξε θυμωμένα:

–Ποιος μπέρδεψε τα ονόματά μας;;

Με λένε Ιβάν και πάω να σκοτώσω

Τον αδελφό μου Αλιόσα;;– Όχι!

«Η ζωή θα νικήσει τον θάνατο

Το φως θα σκεπάσει το σκοτάδι».