ΚΡΙΤΙΚΗ
(Στην Ανθούλα Δανιήλ)
Αφαιρώ διακριτικά μάσκες με πολλά ψιμύθια
περούκες που φορούν ουτιδανοί ηθοποιοί
για να κρύβουν τα απρόσωπα πρόσωπά τους.
Βγαίνω μέσα από το χρόνο διαρκώς ρωτώντας
και ξαναθυμίζοντας στην ανθρώπινη ματαιοδοξία
τ’ ανάγλυφα του 5ου αιώνα π.Χ. στη μεγάλη αίθουσα
του Μουσείου -αυτά τα μικρά ομοιώματα της ψυχής μας-
αυστηρούς ρυθμούς και πτυχώσεις αγαλμάτων
την τέχνη χάραξης των ραβδώσεων του Παρθενώνα
τη γέννηση του Χριστού στο Δαφνί
και δεν ξεγελιέμαι απ’ τις φωνές του πλήθους
στις αίθουσες των λογίων και των βιβλιοπωλείων. Υπάρχω
και χωρίς τον πλαστό περίγυρό μου.
Η ΠΕΝΤΑΜΟΡΦΗ ΚΑΙ ΤΟ ΤΕΡΑΣ
Ευτυχώς που οι στίχοι μου σε παραπλανούν
και δε βλέπεις ακριβώς
εμένα όταν τους διαβάζεις.
Ωραίοι ίσως εκείνοι σαν την Εσμεράλδα
άσκημος εγώ σαν τον Κουασιμόδο!
Γι’ αυτό επιμένω τόσο πολύ στην αισθητική
μήπως απαλλαγώ απ’ την ασχήμια μου
με την αγάπη της πεντάμορφης ποίησης
εγώ
το τέρας!
