ΤΟ ΟΝΕΙΡΟ ΚΙ Ο ΕΡΩΤΑΣ

                                                                                   στην Άρτεμη Τζίτζη

Τι να τα κάνω Χάρη όσα δε σου ταχυδρόμησα το ’87. Άλλωστε για σένα ήταν όλ’ αυτά μικροαστικές αντιλήψεις και μου ‘λεγες πως δεν συνθέτουν σύγχρονο ιδεολογικό τοπίο κι ενώ υπάρχουν οι πλαστικές κούκλες, που τις φουσκώνεις και πλαγιάζεις μαζί τους σε ιδανική θερμοκρασία τόσο εύκολα με τις εσώκλειστες οδηγίες, εγώ επιμένω στις παλιές ιδιοτροπίες του έρωτα.

Όμως εγώ συλλογιζόμουν πώς να ξεφύγουμε από τις μικρές καθημερινές μας τροχιές, έτσι υποταγμένοι καθώς είμασταν σε οργανισμούς, κόμματα και άλλες κοινωνικές σκοπιμότητες, που αν και τις είχαμε απορρίψει σαν αντιερωτικούς μηχανισμούς, νομίζαμε πως έτσι θα διασώσουμε τ’ όνειρο.

Όμως τ’ όνειρο ζητάει τον έρωτα, την τρέλα, το αίμα, τη μελαγχολία αν θέλεις του αίματος, τη μανία των ανέμων, τον οργασμό της ύλης, όπως όταν αληθινά μια γυναίκα γυμνή σφίγγει πάνω στα γοφά της έναν άνδρα γυμνό κι όχι πλαστικά υποκατάστατα γεννητικών οργάνων ή ανταλλακτικά standard συγκινήσεων και προγραμματισμένες κινήσεις που διαγράφουν μικρές υποταγμένες καμπύλες.

Γι’ αυτό δεν τολμώ τώρα να σου μιλήσω για τον έρωτά μου, μα προτιμώ να σε κοιτάζω στα μάτια.

ΕΡΩΤΙΚΟ

Ολόγιομο το φεγγάρι ασήμωνε την άργιλο

που σπαρταρούσε στις παλάμες μου

με μικρές φωνές π’ αγκύλωναν το πέλαγος.

Ο κόσμος από λίγες καμπύλες και δυο χέρια

με πλούσια αφή

κέρδιζε την ευτυχία του χωρίς να χαράξει ένα φτερό

τον αέρα· απέραντη ευκολία!