ΠΟΙΗΤΙΚΗ ΣΠΟΥΔΗ

Αν αγωνίστηκα τόσο πολύ σπουδάζοντας το φως

Είναι γιατί χάθηκα μέσα στους ίσκιους

Και τις φωνές.

Σε λίγες λέξεις που τις διάλεξες αλάθευτα

Σαν τον φαρμακοποιό που ξεχωρίζει τα φάρμακα

Όταν διανυκτερεύει και κανείς δεν αγοράζει

Ρίξε το βάρος της σιωπής.

Σίγουρα μπορείς να μελετήσεις τη ζωή

Πάνω σ’ ένα φύλλο με μια φθινοπωρινή στάλα

Ή σ’ ένα κόκκο άμμου μ’ ένα μεγάλο φακό

Μ’ ένα πυροφάνι να φωτίσεις τον πυθμένα

Όπου κινούνται τόσα δικά σου πράγματα

Χαμένα μέσα στο σκοτάδι.

Ύστερα κράτησε μονάχα μια πέτρα

Και σημάδεψε το πιο κοντινό αστέρι

Πέτα τις μισές λέξεις μέσα στη θάλασσα

Και πάρε το δρόμο σιωπηλός για το φαρμακείο σου.

Θα σε περιμένουν πάλι κείνες οι λίγες λέξεις

Μελέτησέ τες μέσα στο υπόλοιπο κενό.

Δεν υπάρχει νόημα πιο βαθύ

Μήτε δρόμος που να σε ασφαλίζει

Περισσότερο στο φως

Από τούτο το κενό.

ΕΡΩΤΙΚΟ Ι

Ολόγιομο το φεγγάρι ασήμωνε την άργιλο

που σπαρταρούσε στις παλάμες μου

με μικρές φωνές π’ αγκύλωναν το πέλαγος.

Ο κόσμος από λίγες  καμπύλες και δυο χέρια

με πλούσια αφή

κέρδιζε την ευτυχία του χωρίς να χαράξει  ένα φτερό

τον αέρα. Απέραντη ευκολία!

ΕΡΩΤΙΚΟ ΙΙ

Θα τη θυμάμαι πάντοτε εκείνη τη σκηνή

Εγώ μάζεψα στοργικά από το παγκάκι

Όλα σου τα πράγματα, τις κινήσεις σου

Το σχήμα των χεριών σου ανάγλυφο

Σε τόσα ποιήματά μου κι εσύ

Μ’ έναν αυτοσχέδιο μηχανισμό

Σκόρπισες τα σπλάχνα μου στην άσφαλτο.

Έπρεπε να προλάβω στα Γιάννενα να σε σκοτώσω.