Αν τον δείτε σκοτεινό, συννεφιασμένο
να ξέρετε ότι σκέφτεται λιακάδες
με τα ίδια ρούχα αν τον βλέπετε ντυμένο
σας λέει πως τον ζηλεύουν βασιλιάδες.

Κι αν δεν θέλει να πει λέξη σε κανέναν
μέσα του φλυαρεί με τα φαντάσματα
ζητάει πάντα να βρει αυτόν, τον έναν
μέσα στα υποσυνείδητα κοιτάσματα.

Αυτός ο ένας είναι ο εαυτός του
αυτό το γερασμένο έμβρυο συνήθως,
όλη η ζωή του απλώνεται εμπρός του

νιώθει μιαν ανακούφιση στο στήθος.
Καθώς τόνε φωνάζουν στο τραπέζι
η σοφή κόρη του λέει: «τα παιδία παίζει».

*

Ο συγγραφέας αυτοβιογραφείται:

Γεννήθηκα στην Αθήνα στο τέλος της Κατοχής. Είδα τα οπίσθια των Γερμανών που έφευγαν και τα εμπρόσθια των Εγγλέζων που ερχόντουσαν. Γονείς φτωχοί. Στερήθηκα πολλά παιδικά παιχνίδια. Έμαθα να φτιάχνω δικά μου με ξύλο, σύρμα και λάσπη. Όταν οι γονείς έγιναν λίγο πιο ευκατάστατοι ακολούθησε μια περίοδος μεγάλης ευτυχίας.

Από μικρός έδειξα την κλίση μου στην ποίηση. Με βοήθησε μια οξεία μνήμη, που την έχω ακόμα. Αποστήθιζα πολλά ποιήματα από την ανθολογία της Αντιγόνης Μεταξά. Ανεβασμένος σε καρέκλες, τραπέζια, ακόμη και σε κλαδιά δέντρων, απήγγειλα ποιήματα πολλά. Παιδί θαύμα. Ευτυχώς, λόγω σωστών γονιών, δεν έγινα και παιδί τραύμα.

Τελείωσα το γυμνάσιο κακήν κακώς. Στα μαθηματικά σκράπας. Στα Ελληνικά, Νέα και Αρχαία, πολύ καλός. Πρώτες απόπειρες συγγραφής ποιημάτων. Κατά τα άλλα πλήξη. Αφόρητη πλήξη. Είχα αντίληψη, υπομονή δεν είχα. Έδωσα εξετάσεις για το Πανεπιστήμιο. Πέρασα με την πρώτη. Μόνο που το σύστημα με έριξε στα Νομικά της Θεσσαλονίκης κι όχι στη Φιλολογία της Αθήνας όπως ήθελα. Ανέβηκα στη Θεσσαλονίκη. Ανέμελη φοιτητική ζωή. Παρακολουθούσα ανελλιπώς Μάνεση και κλεφτά Μαρωνίτη.

Μπλέκομαι με το θέατρο. Φοιτητικός Όμιλος Θεάτρου και Κινηματογράφου. Οργανώνεται παράσταση Όνειρο Καλοκαιρινής Νύχτας. Παίζω τον Πουκ. Ο πατέρας μου ανεβαίνει Θεσσαλονίκη και βλέπει την παράσταση. Ανοιχτό μυαλό, μου λέει: «Άσε παιδί μου τα Νομικά, δεν είναι για σένα. Πήγαινε στο θέατρο».

Ξεσπάει η δικτατορία. Φεύγω για Βιέννη κοντά στην ήδη εγκατεστημένη αδερφή μου. Αλητεύω κάνα δυό χρόνια στη Βιέννη προσπαθώντας να σπουδάσω. Δεν τα καταφέρνω. Γυρίζω στην Ελλάδα. Δίνω εξετάσεις στη Δραματική Σχολή του Εθνικού Θεάτρου. Περνάω και να ’μαι. Αποφοιτώ. Η καριέρα μου απογειώνεται πολύ γρήγορα. Θέατρο, τηλεόραση, κινηματογράφος, ραδιόφωνο. Επιτέλους ένας χώρος που κατά κανόνα δεν έχει πλήξη.

Στην ταινία του Νικολαΐδη Τα κουρέλια τραγουδάνε ακόμα, βραβεύομαι στο Φεστιβάλ Κινηματογράφου Θεσσαλονίκης με Βραβείο Α’ Ανδρικού Ρόλου.

Όλα αυτά τα χρόνια δεν σταμάτησα ποτέ να γράφω. Σε σχέση με το θέατρο δεν θεώρησα ποτέ την ποίησή μου σαν «πάρεργο», μάλλον το αντίθετο. Έβγαλα τρεις συλλογές ποιημάτων: Ποιήματα 1962 – 1970 (εκδόσεις Κέδρος 1970), 28 ποιήματα (Εκδόσεις των Φίλων 1974) και Ανοιχτή ακρόαση (συγκεντρωτική συλλογή, εκδόσεις Καστανιώτη 2007).

Είμαι παντρεμένος με την ηθοποιό, σκηνοθέτιδα και συγγραφέα Ασπασία Κράλλη. Έχουμε μαζί μια κόρη, την Κατερίνα.