Η αναμέτρηση και η σχέση μας με πράγματα και με ανθρώπους είναι και γίνονται ποιήματα και γραφές. Και μια τρυφερότητα ήπιου λόγου ρέει στις σελίδες του βιβλίου «Στον κήπο γυναίκα». Μένω στις λέξεις τρυφερότητα και αναμέτρηση, αφού ο χρόνος και οι λειτουργίες πραγμάτων και ανθρώπων αλλάζουν. Όπως και ο κήπος δεν είναι ο ίδιος ούτε με τον χειμώνα ούτε με τα καλοκαίρια. Είναι μια αναμέτρηση το χρώμα, το χώμα και τα χνώτα και οι χροιές των χρήσιμων ή μη πραγμάτων και ανθρώπων με τον χρόνο και τη χαρμολύπη του. Είναι όμως δοκιμασίες .
Μέσα σε όλα αυτά, και με αυτά, στην «επινόηση της γραφής» (σελ. 32), η ποιήτρια Σάρα Θηλυκού αναμετριέται. Είναι το εγώ της που αναμετριέται στην λειτουργία των σχέσεων και του έρωτα και της αγάπης. Απλά πράγματα, που δεν είναι ούτε γίνονται πράγματα. Σαφής λόγος, ήπιος και αποστασιοποιημένος αλλά με υπόσταση και ισορροπία. Ξεκινώντας «γυνή εγώ γυμνή / κι ούτε ένα φύλλο να με περιβάλλει / σύκα και τριαντάφυλλα / όλα ανοιχτά στον ήλιο (σελ. 9) καταλήγει στην σελ. 39 «μέσα στην εκτυφλωτική ανταύγεια των ολόλευκων ανθών / υπέρλαμπρη / να αναδυθώ».
Μέχρι το τέλος αυτή η αμεσότητα της συνομιλίας αρσενικού – θηλυκού ξεδιπλώνεται. Οι εποχές των κήπων είναι ένα πρόσχημα της ποιήτριας. Είναι ένα κομμάτι της γραφής και των αφορμών πλαίσιο. Είναι εξομολόγηση πάνω στο χαρτί με τις λέξεις η μεγάλη συνάντηση. Με το βάθος και το πλάτος τους. Ολα νερό και τα πάντα ρεί «αν είμαι μια μικρή θάλασσα / κι εσύ ένας απέραντος ωκεανός / κι είμαστε κάτι διαφορετικό / κι ωστόσο πράγμα ένα / κατά πως θέλει η μυθολογία» (σελ. 17), όταν συναντιούνται δύο σώματα, δυο ψυχές, χωρίς όρια, καταργούνται, αποδομούνται, συμπλέουν, συνυπάρχουν. Τα εγώ των μύθων, προσώπων, πραγμάτων και των ενδιαμέσων, είναι ένα μυστήριο. Όπως και η αλήθεια είναι μια εκδοχή πολλών συγκερασμών, όπως και το δάγκωμα του μήλου αποτελεί και μυστήριο και όριο.
Η αναμέτρηση της γραφής και του βιβλίου διαβάζεται, αφού είμαστε όλοι και όλες εικόνες και ομοίωση της αγάπης και της φθοράς και της χαράς. Άλλοτε παρατηρητές, άλλοτε παθόντες, άλλοτε κοντά στο εγώ, άλλοτε αγκαλιά με το εγώ. Αφού πάντοτε σε αυτές τις συγκρούσεις ο καθένας και η καθεμία αναμετριέται με τις πληγές του. Και πού θα το πεί; Και πού θα βγάλει τα εσώψυχά του; Κάτω και πέρα από τους ουρανούς,τη γη,τη φωτιά, τους μύθους, ο κήπος των λέξεων της ποιήτριας περνάει, υπάρχει, θυμάται και προχωρά με αισιοδοξία.
