ΣΟΥ ΚΡΑΤΗΣΑ ΤΟ ΧΕΡΙ

Σου κράτησα το χέρι την πρώτη νύχτα

Τότε που ολόφωτος γεννιόσουν

μέσα στη φάτνη της λύτρωσής μας

Ορκίστηκα να μην το αφήσω ποτέ, ούτε μια στιγμή

Μα τώρα απομακρύνομαι

πλανημένος απ’ την σκοτεινιά του κόσμου

Θα χαθούμε μέσα στο κύλισμα του χρόνου;

Που είναι η αιώνια αγάπη

που μου υποσχέθηκες, φωνάζεις

Γιατί προσπαθείς να φύγεις από κοντά μου;

Σφίξε με στην αγκαλιά σου, μου λες,

όπως πρώτα σφιχτά

Ν’ απομακρυνθείς δεν σε αφήνω

Μην αλλάζεις το πρόσωπό σου

Μην προτιμάς τα δεσμά και τη φυλακή

του εφήμερου κόσμου από εμένα

που με δάκρυα στα μάτια σου ορκιζόμουν

πως θα σου χαρίσω ένα χρυσό φωτοστέφανο

και την αιώνια ζωή και σωτηρία

Το μόνο που σου γυρεύω είναι

κάθε χρόνο να με περιμένεις να γεννηθώ

για να μου κρατήσεις σφιχτά το χέρι.

ΕΦΕΤΟΣ ΘΑ ΞΑΝΑΡΘΕΙΣ

Εφέτος θα ξανάρθεις ανθισμένος άγιέ μου

φορτωμένος δώρα, υποσχέσεις, αισθήματα

Θα με βρεις να διαβάζω εφηβικά μυθιστορήματα

με άγουρους έρωτες, σπαθιά,

τεντωμένα νεύρα και όνειρα

Θα ξανάρθεις εφέτος

Θα με βρεις σκονισμένο να τριγυρνώ

μέσα στο μελαγχολικό μου δωμάτιο

Θα με δεις να κάθομαι

και να σε περιμένω βυθισμένος

μέσα στις φανταστικές ιστορίες

του Ιουλίου Βερν

Έχω αγοράσει κι ένα κουτί

γεμάτο δυνατή μουσική 

για να κλείνομαι εκεί

και να κρύβομαι απ’ τις αποφράδες ημέρες

Έλα μαζί να ξαναβρούμε ένα αστέρι

από αυτά που έπαιζα, όταν ήμουν παιδί

μα κάποτε το έχασα

μέσα στους βρεγμένους δρόμους

των συμβιβασμών και των υπαγορεύσεων

Το αντικατέστησα με τη μοναξιά, ένα καπέλο

και το ξεθωριασμένο φωτοστέφανο

ενός μάρτυρα του Χριστού

που έκλεψα από ένα ερημικό ξωκκλήσι

Έλα πάλι εφέτος

Μη ξεχαστείς, μοιράζοντας δώρα

και πόθους αβάσταχτους

στα παιδιά άλλων πλανητών

Έλα ξανά σ’ εμένα

Θα σε περιμένω ξάγρυπνος

και γεμάτος ελπίδα

πως μαζί θα στερεώσουμε

το άστρο στην κορυφή

του χριστουγεννιάτικου μου δένδρου