Πάντα θ’ αναζητώ

την ανέσπερη αγκαλιά της μάνας μου

και ας έχω μνήμη ελαττωματική

Σαν τη δίνη του ποταμού

θα στροβιλίζεται πάντοτε

γύρω απ’ τις πληγές μου

Πάντα θα ποθώ

τα φιλιά και τα χάδια της

Ας λυγίζουν λυπημένα τα θαύματά τους

μπροστά στη θέα

των απροσάρμοστων ημερών μου

Το Εν του εαυτού μου

χάνεται στο Παν της μητέρας μου