ΚΑΠΝΟΣ ΣΤΗ ΜΝΗΜΗ

«…όλα του σώματος ποταμός και της ψυχής

όνειρο και καπνός» ΜΑΡΚΟΣ ΑΥΡΗΛΙΟΣ

Το θάνατό του ζει καθένας

μοναχός του

μοιράζοντας τις φλέβες του μισές

στη θάλασσα

μισές στ’ όνειρο χωρίς πατρίδα.

Κι όταν αρχίζουν όλα να τελειώνουν

ένας τρελός άνεμος τσακίζει τα καράβια

αφήνοντας στην ακοή την οιμωγή

των κυμάτων

στην όραση τα βράχια

κι ένα καπνό στη μνήμη.

ΧΡΩΜΑΤΑ ΞΕΧΑΣΜΕΝΑ

Χρώματα ξεχασμένα στις αφίσες του ’77

μοιάζετε με αγγέλους που τους ψαλιδίσαν

τα φτερά, με τα κορίτσια που φίλησα

και δεν τα θυμάμαι πια.

Χρώματα και ροδαλές ηχητικές εντάσεις

τα τελευταία cartes postals  της αγάπης μου

δεν τα ταχυδρόμησα ποτέ· τα ’καψα από θλίψη.

ΠΟΙΗΤΙΚΗ  ΣΤΑΣΗ

Πολλές φορές αναβάλλω να καθορίσω τους στόχους μου

λειψή ενημέρωση, μασημένα λόγια

και μερική μόνο παραδοχή του πλαισίου

με γυρίζουν στην εφηβική μου κυκλοθυμικότητα.

Είναι κι ο πληθωρικός ερωτισμός μου

που δημιουργεί προβλήματα

σ’ αυτού του είδους τις ιδεολογίες,

φτερά που πετούν διαγράφοντας  με το κορμί

των ποιημάτων μου

τόσες ακανόνιστες καμπύλες!

ΕΠΙΚΟΥΡΕΙΑ ΔΙΔΑΧΗ

Τελικά η ψυχή δεν είναι ασώματη,

Το ’βλεπα όταν σ’ αγκάλιαζα τα βράδια

και τα χέρια μου έπιαναν έναν ίσκιο στερεό

στη θέση του απωλεσμένου σώματός σου.