ΠΟΙΗΤΙΚΗ  ΣΤΑΣΗ

Λοξοδρομώ μέσα στον ουρανό

μια πάνω στο σύννεφο

μια κάτω στην πεδιάδα δίπλα στο ποτάμι

πρώτα φύλλο  κι ύστερα πουλί.

Όταν με κυνηγούν κρύβομαι στο φλοιό

της παιδικής μου φλαμουριάς

και γεμίζω τον αέρα με τους ήχους  της μαγικής

μου φυσαρμόνικας.  Όμως

επιμένω στ’ αρχικά μου σχέδια

και κάνω το καθετί για να βρίσκομαι κοντά σου.

Τελικά μεταστοιχειώνομαι διαρκώς

για να μην είμαι ποτέ ο ίδιος

και να νοηματίζω κάθε φορά διαφορετικά

την αγάπη μου

για σένα.

ΕΡΩΤΙΚΟ

Θα τη θυμάμαι πάντοτε εκείνη τη σκηνή.

Εγώ  μάζεψα στοργικά από το παγκάκι

όλα σου τα πράγματα, τις κινήσεις σου

το σχήμα των χεριών σου, ανάγλυφο

σε τόσα ποιήματά μου, κι εσύ

μ’ έναν αυτοσχέδιο εκρηκτικό μηχανισμό

σκόρπισες τα σπλάγχνα μου στην άσφαλτο.

Έπρεπε να προλάβω στα Γιάννενα να σε σκοτώσω.

ΟΙ  MINORES  ΠΟΙΗΤΕΣ

Εμείς οι minores ποιητές

βυθισμένοι στη μοναξιά των καιρών

πίσω από ‘να μικρό παραθύρι

με λίγο φως

φωνάζουμε μήπως μας ακούσει κανείς

μήπως δημιουργήσουμε την αίσθηση

που δίνει το φτερούγισμα των πουλιών.

Εμείς οι μήτε καν minores ποιητές

που μας νίκησε ο θάνατος με την πρώτη

μας κιόλας συλλογή μηρυκάζουμε

την επιμονή. Μια δεντρογαλιά τυλιγμένη

στην πέτρα τη θαμμένη μέσα μας

διαρκώς μας απειλεί.