Ο Μίμης Ανδρουλάκης στο “Χαμένο Μπλουζ” επιχειρεί να κάνει τον απολογισμό μιας ολόκληρης γενιάς, περνώντας μέσα από υπαρξιακά μονοπάτια και συνδέοντας τις προσωπικές ιστορίες των ηρώων του με την ίδια την Ιστορία. Ο κεντρικός ήρωας του, ο Δημήτρης, περασμένα πενήντα πλέον, θα επιστρέψει νοερά τριάντα χρόνια πίσω, τότε που ήταν ενεργό μέλος αντιστασιακής οργάνωσης επί δικτατορίας, όταν θα δεχτεί πρόσκληση από κάποιο πρόσωπο του παρελθόντος του για να ταξιδέψει στην Αμερική.
Το βιβλίο κινείται συνεχώς μεταξύ παρόντος και παρελθόντος, ξεδιπλώνοντας παράλληλα το τότε και το τώρα, σαν δύο αφηγηματικά κομμάτια που συμπλέκονται, αλληλοφωτίζονται κι όπου το ένα ερμηνεύει και διασαφηνίζει το άλλο. Με τη διαρκή εναλλαγή, από κεφάλαιο σε κεφάλαιο, του α’ ενικού προσώπου με το γ’, φαίνεται σαν έχουμε μία ιστορία δύο ταχυτήτων, που αλλού μάς δίνεται ως βίωμα και προσωπική μαρτυρία και αλλού ως αντικειμενική και αποστασιοποιημένη καταγραφή.
Ο συγγραφέας θα περιγράψει αναλυτικά τα γεγονότα της αντίστασης, όχι όπως συνέβησαν σε εθνικό επίπεδο, αλλά όπως τα βίωσαν οι ήρωες του: η σύσταση της οργάνωσης, ο αρχηγός, τα μέλη, τα σχέδια, τα όνειρα, οι ιδεολογίες, οι συγκρούσεις, οι έρωτες, οι συλλήψεις. Όση έμφαση δίνεται στα ίδια τα γεγονότα, άλλη τόση δίνεται και στην εσωτερική δυναμική της ομάδας. Συνεπώς, ο Μίμης Ανδρουλάκης δεν ενδιαφέρεται να γράψει ένα βιβλίο ιστορικό˙ η Ιστορία λειτουργεί περισσότερο ως καμβάς, πάνω στον οποίο χαράχτηκαν οι πορείες της ζωής των ηρώων του.
Κι έτσι ερχόμαστε στο σήμερα, γύρω στα τριάντα χρόνια μετά, με τους ήρωες ανεξίτηλα σημαδεμένους από εκείνο το κομμάτι του παρελθόντος τους, όχι από τις συλλήψεις και τα βασανιστήρια, αλλά από την απώλεια του αλλοτινού οράματός τους, από την απώλεια της νιότης τους και της ορμής τους. Δεν πρόκειται για κάποιου είδους διάψευση σε επίπεδο κοινωνικό ή πολιτικό, είναι καθαρά μια υπαρξιακή διάψευση από τη σκληρή διαπίστωση ότι εκείνη ήταν η καλύτερη φάση της ζωής τους που δεν μπορεί να επαναληφθεί ούτε να δικαιωθεί από την μετέπειτα πορεία τους.
Οι ήρωες του “Χαμένου Μπλουζ” βουλιάζουν στη νοσταλγία, στο ανικανοποίητο και στη ματαίωση και βρίσκονται σε μια ατελείωτη προσπάθεια “επανεφεύρεσης” του εαυτού τους. Ο Μίμης Ανδρουλάκης εκμεταλλεύεται την ελληνική ιστορία για να αφηγηθεί το μεγαλύτερο ανθρώπινο δράμα, αυτό της αποτυχημένης απόπειρας αυτοπραγμάτωσης, και στηριζόμενος σε αυτό επιχειρεί να ερμηνεύσει την ψυχοσύνθεση της γενιάς του.
Το “Χαμένο Μπλουζ” κινείται σε πολλά επίπεδα και ανοίγεται σε πολλά πεδία, διατηρώντας ωστόσο μια αξιοθαύμαστη ισορροπία και αρμονία. Ιστορικά γεγονότα, ψυχολογικές αναλύσεις, υπαρξιακές αγωνίες. Χαρακτήρες βασανισμένοι, τσαλακωμένοι, απόλυτα οικείοι. Δεκάδες ανθρώπινες ιστορίες, τόσο των κεντρικών προσώπων, όσο και των δευτεραγωνιστών. Έντονος ερωτισμός, διάχυτη αισθησιακή ατμόσφαιρα. Όλα αυτά συνδεδεμένα με μεγάλη μαεστρία και με λόγο σαγηνευτικό που καθιστούν το βιβλίο μια γνήσια λογοτεχνική απόλαυση.
