Στο ποιητικό σύμπαν του Φιλανδού ποιητή Βέσα Λάχτι τον πρώτο λόγο έχει η φύση. Τα σύννεφα, τα χωράφια, το φως, το νερό, οι εποχές -ειδικά το φθινόπωρο- διατρέχουν τους στίχους ολόκληρης της συλλογής. Ένας απέραντος ελεύθερος κόσμος που κινείται με τους δικούς του κανόνες και που ζωντανεύει εντυπωσιακά και αναπάντεχα χάρη στην εκφραστική δύναμη του ποιητή: «σύννεφα από αμυγδαλιές», «λαγώχειλη πεδιάδα», «αυγουστιάτικα σικαλοχώραφα», «στων άγουρων καρπών τα αργόσυρτα κύματα».

Όχι πως ο Λάχτι έχει μέλημα να υμνήσει τη φύση, δε φαίνεται να είναι αυτός ο σκοπός του. Θέλει απλώς μέσα σε αυτήν να τοποθετήσει το ποιητικό του υποκείμενο, τον άνθρωπο, και να τους βάλει σε έναν συνεχή διάλογο.

«Στην κατεβασιά του ποταμού

το δάσος καταρρέει  

Η βάρκα του φίλου στενάζει  

αραγμένη στη σάπια προκυμαία.  

Η φλογέρα του  

καρτερά στο παγκάκι της βάρκας»,

___

«Κάθομαι δίπλα στο παράθυρο  

ακούω  

πώς ανθίζει η βροχή».

Μέσα στο φυσικό τοπίο -που συνεχίζει ανεμπόδιστα την πορεία του- ο άνθρωπος προσδοκά, ονειρεύεται, διαψεύδεται, ερωτεύεται και όλο αυτό δημιουργεί ένα ενδιαφέρον ποιητικό παιχνίδι.

«Πικρό ξημέρωμα. 

Ο ήλιος αλάτι στις πληγές μου».

___

«Είναι κι αυτό

το απαγορευμένο τραγούδι

που κόβει βόλτες πάνω από το σκονισμένο δρόμο».

Πίσω από τους ωραίους στίχους, τις όμορφα επιλεγμένα λέξεις και τις δυνατές εικόνες ο Λάχτι δημιουργεί αντιθέσεις, οδηγεί τον αναγνώστη σε συνειρμούς και κρύβει νοήματα που αποκαλύπτονται μετά από πολλές αναγνώσεις.

«Σκοτεινό δάσος.  

Στη στέγη η τρύπα που άνοιξε η σκουριά».

___

«Μόνο οι καλόκαρδοι ηλίθιοι  

κλαίνε κάθε ξημέρωμα».

Η φειδωλή χρήση των σημείων στίξης και η παντελής απουσία τίτλων δημιουργεί μια ρευστότητα, μια αδιάκοπη κίνηση και την αίσθηση της ενότητας, σαν ο ποιητής να πραγματεύεται το ίδιο θέμα από πολλές διαφορετικές πλευρές.

«Το φως ξεχύνεται κάτω απ’ το νύχι», με τον εντυπωσιακό και χαρακτηριστικό τίτλο, είναι μια ποιητική συλλογή που προκαλεί αίσθηση με τους γλωσσικούς και εκφραστικούς χειρισμούς και τη δύναμη των εικόνων. Μπορεί να διαβαστεί ξανά και ξανά για την απόλαυση του λόγου, για την «ανακάλυψη» των κρυμμένων νοημάτων και για τον αποφθεγματικό της χαρακτήρα.

«Γράμματα χαραγμένα στην πέτρα.
Ένας ήλιος που βγαίνει απ’ τη θάλασσα
εκτοξεύει καθάριες σκιές
στις ραβδώσεις που γράφει το αλάτι.
Το όνομά σου
μες στο δικό μου.
Μαζί περιδιαβαίνουν
την πέτρινη πόλη μας
περνώντας πύλες που οδηγούν στο σκοτάδι
χάνονται μες στο δέρμα μας
μεταμορφωμένες σε αχνά σημάδια του έρωτα».