You are currently viewing Όλγα Παπακώστα, Ποιήματα  / Olga Papakosta, Gedichte  (μτφρ. Γιώργος Καρτάκης & Dirk Uwe Hansen)

Όλγα Παπακώστα, Ποιήματα  / Olga Papakosta, Gedichte (μτφρ. Γιώργος Καρτάκης & Dirk Uwe Hansen)

Το χώμα ως υλικό

Παραδεχθείτε πως τα μάτια
Είναι ό, τι γυάλινο διαθέτουμε
Βεβαίως η μύτη
Αποκαλύπτει – λεν – το χαρακτήρα
Κι οι μαλακές γραμμές στα χείλη
Την φυσική κλίση στον έρωτα

Εξάλλου υπάρχουν για το σώμα ελάσματα
Και φίνα υφάσματα
Που το σκεπάζουν
Υπάρχουν τα ωροσκόπια, οι αντικατοπτρισμοί μας

Τ΄άστρα γνωρίζουν την καταγωγή μας.

.

Erde als Material

Gebt zu, dass die Augen

alles Glas sind, das wir haben.

Klar, die Nase

zeigt — wie man sagt — den Charakter,

und die weichen Linien um die Lippen

die natürliche Neigung zur Liebe.

Im Übrigen gibt es für den Körper Goldbleche

und feine Stoffe,

die ihn bedecken.
Es gibt auch die Sternzeichen, unsere Spiegelbilder.

Die Sterne kennen unsere Herkunft.

*

Not a joy forever

Από τότε που πέθανε ο Μαρσέλ δε μ΄αρέσει ν΄ακούω τα πουλιά το πρωί. Τον θυμάμαι που ερχόταν απ΄τα χαράματα και μου δάγκωνε το μικρό δαχτυλάκι του ποδιού, μη μπορώντας να καταλάβει πώς ήταν δυνατόν να κοιμάμαι όταν όλη η φύση ξυπνούσε.

Καλημέρα ομορφιά μου.

Την πρώτη φορά που του πήραν αίμα, χρειάστηκε να του ξυρίσουν το λαιμό. Δεν το περίμενα, αν και θα΄πρεπε΄οι γάτες, βλέπετε, δεν συνηθίζουν να απλώνουν πρόθυμα το πόδι στο γιατρό, ούτε να σέρνουν έλκηθρα στα χιόνια. Ένα μήνα μετά, του κάναμε υπερηχογράφημα.

Μη με ρωτάτε για την ομορφιά.

Προσπάθησα να την αιχμαλωτίσω, μα δεν τα κατάφερα.

.

Not a joy forever

Seit Marcel gestorben ist, mag ich die Vögel am Morgen nicht mehr hören. Ich erinnere mich, wie er bei Tagesanbruch kam, um mich in den kleinen Zeh zu beißen, weil er nicht verstehen konnte, wie es möglich ist, dass ich schlafe, wenn die gesamt Natur erwacht.

Guten Morgen, Schönheit.

Als sie ihm das erste Mal Blut abnahmen, musste man ihm den Hals rasieren. Ich hatte das nicht erwartet, auch wenn es vorauszusehen gewesen wäre. Ihr wisst ja, die Katzen sind es sowenig gewohnt, freiwillig dem Arzt die Pfote zu geben, wie einen Schlitten durch den Schnee zu ziehen. Einen Monat später machte man eine Sonographie.

Frag mich bitte nicht nach der Schönheit.

Ich habe versucht, sie festzuhalten, aber es ist mir nicht gelungen.

*

Οδύσσεια

Τι χρώμα είχε
Το υφαντό
Της Πηνελόπης;
Ήταν το σάβανο
Του Λαέρτη
Ή το δικό της;
Κι όταν το τέλειωσε
Αν το τέλειωσε
Τι σκέφτηκε;

Κάθε γυναίκα ειδικεύεται
Στην μνηστηροφονία
Κάθε σύζυγος ξέρει
Να σκοτώνει ανύπαρκτους
Αντιπάλους

Κάθε γιος θαυμάζει
Τον χαμένο πατέρα του

Κάθε μεγάλος ποιητής
Είναι τυφλός

.

Odyssee

Welche Farbe

hatte das Tuch

der Penelope?

War es das Leichentuch

des Laertes

oder ihr eigenes?

Und als sie es fertig hatte,

wenn sie es überhaupt fertiggestellt hat,

was hat sie gedacht?

 

Jede Frau kennt sich aus

mit dem Freiermord.

Jeder Ehemann versteht es,

die Nebenbuhler zu töten,

die nicht existieren.

 

Jeder Sohn bewundert

seinen verschwundenen Vater.

Jeder große Dichter

ist blind.

*

Δις εβδομαδιαίως

η περίπτωση να χαθώ
εις τους κήπους
υπήρχε

πρώτος εκείνος
καθόταν στο παγκάκι
ευθυτενής –

αυτή κοιτούσε το ρολόι της
οι άλλοι τάιζαν τις πάπιες

μόλις μου άνοιγε την πόρτα
ξάπλωνα με κλειστά τα μάτια

ποτέ δεν με έβλεπε
αλλά ούτε κι εγώ
του είπα ποτέ μου τι βλέπω

.

Zweimal wöchentlich

Es könnte passieren,

dass ich verlorengehe

in den Gärten.

Jener setzte sich

als erster

aufrecht auf die Bank —

sie sah auf ihre Uhr,

die anderen fütterten die Enten.

Kaum dass er mir die Tür öffnete,

legte ich mich hin mit geschlossenen Augen.

Er hat mich niemals je gesehen,

aber auch ich

sagte ihm nie, was ich sah.

*

Not enough memory

Κάποτε μου υπαγόρευε η Μούσα
στίχους ενώ κοιμόμουν στην βεράντα.
Ήμουν μικρή, αποστήθιζα τα πάντα
και τα κατέγραφα μόλις ξυπνούσα.

Ήξερα τότε τι θα πει ελπίδα.

Είχα πολλά χαρτιά, πολλά μολύβια.
Οι λέξεις ήταν χρήσιμα σωσίβια.
Τις στοίχιζα με τάξη στη σελίδα
κι όταν πνιγόμουν, τρέχαν να με σώσουν
απ΄τις κακές νεράιδες και τους δράκους
που δεν μπορούσαν πια να με σκοτώσουν.

Τώρα αγρυπνώ κι η Μούσα μου κοιμάται.

Γράφω και σβήνω πλάι σ΄άδειους λάκκους
που τους γεμίζει με αίμα όταν θυμάται.

.

Not enough memory

Einmal diktierte die Muse
mir Verse, als ich schlief auf der Veranda.
Ich war klein, ich merkte mir alles
und schrieb es auf, als ich wach war.
Damals wusste ich, was Hoffnung heißt.

Blätter hatte ich viele und viele Stifte.

Die Worte waren meine Rettungsringe.
Die brachte ich ordentlich auf das Papier.
Und wenn ich ertrank, rannten sie, mich zu retten
vor bösen Feen und Drachen,
die konnten mich dann nicht mehr töten.

Jetzt schläft meine Muse und ich wache.

Ich schreibe und streiche neben leeren Gruben,
die füllt sie, wenn sie sich erinnert, mit Blut.

*

Θερμαϊκός

τον είδα πρόπερσι τυχαία στην παραλία
«πες μου» τον ρώτησα «είσαι τουλάχιστον ευτυχισμένος;»
«δεν σε καταλαβαίνω» απάντησε
«δεν έχω ιδέα τι εννοείς με αυτήν τη λέξη»
το βλέμμα μου αυτομάτως στράφηκε στη θάλασσα
ήταν λευκή, ενωμένη με τον ουρανό
κι όπως συμβαίνει πάντοτε σε τέτοιες περιπτώσεις
καθόλου δεν φαινόταν ο Όλυμπος

.

Thermaischer Golf

Ich sah ihn vorletztes Jahr zufällig am Strand.
„Sag mal,“ fragte ich ihn, „bist du wenigstens glücklich?“
„Ich verstehe dich nicht,“ antwortete er,
„ich habe keine Ahnung, was du mit diesem Wort meinst.“
Mein Blick wandte sich von allein aufs Meer,
es war weiß und verband sich mit dem Himmel,
und wie immer in solchen Fällen
war der Olymp überhaupt nicht zu sehen.

*

Πάντων πατήρ

ήμουν ερωτευμένη
άρα πρόσφυγας:

χωρίς να το πολυσκεφτώ
μπήκα στο ιντερσίτυ

μέχρι να φτάσω στην Αθήνα
όλη μου η παιδική ηλικία

είχε βομβαρδιστεί

.

Vater aller Dinge

Ich war verliebt,
also auf der Flucht:
Ohne viel nachzudenken
bestieg ich den Intercity.
Bis ich in Athen ankam,
war meine gesamte Kindheit

zerbombt worden.

*

Black and white

Ό, τι και να λέμε
Το κακό είναι μονότονο
Ενώ το καλὀ
Εμφανίζει πολύ
Μεγαλύτερη ποικιλία

Α, ναι;
Ως τώρα πιστεύατε
Το ακριβώς αντίθετο;

Τότε μπορείτε να περάσετε
Στην αίθουσα με τους κακούς

.

Black and White

Egal was wir sagen,
das Böse ist monoton,
während das Gute
eine viel  größere
Vielfalt zeigt.

Ach, ja?
Bis jetzt hattet ihr
das genaue Gegenteil geglaubt?
Dann könnt ihr ja eintreten
in den Raum mit den Bösen.

**

Η Όλγα Παπακώστα γεννήθηκε στη Θεσσαλονίκη το 1966. Έχει σπουδάσει κλασική φιλολογία στο ΑΠΘ και έχει μεταφράσει τις Τουσκουλανές Διατριβές του Κικέρωνα. Ζει και εργάζεται στην Αθήνα. Μέχρι σήμερα έχει εκδώσει δυο ποιητικές συλλογές.
Οlga Papakosta wurde 1966 in Thessaloniki geboren. Sie studierte Klassische Philologie an der Aristoteles Universität Thessaloniki und lebt und arbeitet heute in Athen. Bis jetzt hat sie eine Übersetzung der Tusculanae Disputationes und zwei Gedichtbände veröffentlicht.

 

 

 

 

 

Αφήστε μια απάντηση

Αυτός ο ιστότοπος χρησιμοποιεί το Akismet για να μειώσει τα ανεπιθύμητα σχόλια. Μάθετε πώς υφίστανται επεξεργασία τα δεδομένα των σχολίων σας.