Έλιωνε ο καπνός στον αέρα τον παγωμένο,
Κι εμένα, ελευθερία μελαγχολική με κρατά μαραζωμένο,
Ποθώ με κρύο, ήσυχο ύμνο να υψωθώ.
Για πάντα να εξαφανισθώ, αλλά είναι γραφτό να περπατώ
Σε χιονισμένο δρόμο, αυτή την ώρα την εσπερινή
Γαύγισμα σκύλου ακούγεται και η δύση μακρινή,
Και όποιον τυχαία συναντήσω
Μη μου μιλάς! Τι να σου απαντήσω;
В морозном воздухе растаял лёгкий дым,
И я, печальною свободою томим,
Хотел бы вознестись в холодном, тихом гимне,
Исчезнуть навсегда, но суждено идти мне
По снежной улице, в вечерний этот час
Собачий слышен лай и запад не погас,
И попадаются прохожие навстречу.
Не говори со мной! Что я тебе отвечу?
Ο Όσιπ Μάντελσταμ γεννήθηκε το 1891 στην Βαρσοβία (όταν αυτή ανήκε στην ρωσική αυτοκρατορία) και πέθανε το 1937, εκτοπισμένος στο Βλαδιβοστόκ. Ένας μεγάλος Ρώσος ποιητής του20 αιώνα, εκπρόσωπος του Συμβολισμού και του Ακμεϊσμού, μεταφραστής και κριτικός της λογοτεχνίας, που έζησε απόμακρος, παρεξηγημένος και μοναχικός. Κατηγορήθηκε για αντισοβιετικές απόψεις και αντεπαναστατικές ενέργειες. Θάφτηκε σε ομαδικό τάφο, κάτω από τον πάγο. Αποκαταστάθηκε πλήρως το1987, επι Γκορμπατσώφ. Η γυναίκα του Ναντιέζντα Μάντελσταμ, στο βιβλίο της : «Ελπίδα στα χρόνια της απελπισίας», καταθέτει στην μνήμη του άντρα της όλη την περιπέτεια της τραγικής ζωής του. Η ίδια μεθόδευσε και την επανέκδοση του έργου του.
