«[…] Ἐφαίνετο ὅτι ἦτο χάλασμα, ἐρείπιον οἰκίας οὐ πρὸ πολλοῦ κατεδαφισθείσης. Ὁ ξένος, ἀφοῦ ἐκοίταξε τριγύρω, νὰ ἴδῃ μήπως τὸν παρετήρει τις, εἰσῆλθε δειλὸς εἰς τὸ χάλασμα ἐκεῖνο, ὅπου εἰς τὴν γωνίαν τῶν δύο τοίχων ἐφαίνετο κόγχη τις μαυρισμένη, ὡς νὰ ὑπῆρχεν ἑστία ἐκεῖ τὸ πάλαι. Εἰσῆλθεν ἀσκεπής, κρατῶν τὸν πῖλον εἰς τὰς χεῖρας, ἐγονάτισε, κ᾽ ἐστήριξε τὸ μέτωπον ἐπὶ τῶν ψυχρῶν λίθων τῆς γωνίας ἐκείνης, καὶ ἀφοῦ ἔμεινεν ἐπὶ τρία λεπτὰ γονυκλινής, ἠγέρθη, ἐσπόγγισε τοὺς ὀφθαλμούς του, καὶ ἀπεμακρύνθη βραδέως. […]»

Ἀλέξανδρος Παπαδιαμάντης, Ὁ Ἀμερικάνος, Χριστουγεννιάτικον Διήγημα, (1891)

Ἐπιστροφὴ

Τὸ δικό του σπίτι ἀπὸ σκυρόδεμα

μὲ θέρμανση κεντρική, τζάκι ἄκαπνο

δὲν θὰ πέσει ὁ τοῖχος.

Ὁ ξενιτεμένος

θὰ τὸ βρεῖ κουφάρι γερὸ

χωρὶς στεναγμοὺς καὶ παρόμοια.

Οἱ γεννήτορες φευγάτοι ἀπὸ καιρό,

τὸ καντήλι σβηστὸ

στὸν τυφλὸ διάδρομο

καὶ στὸ κομοδίνο τους

ἀνοιχτὸς ὁ Συνέκδημος

κι ὁ Παπαδιαμάντης.

[ἀδημοσίευτο]

Νύχτα Χριστουγέννων

Τὰ πρόσωπά μας εἶναι ἐπιζωγραφισμένα.

Χαράζει ἀπ’ τὶς χαραματιὲς ἡ πρώτη εἰκόνα.

Γι’ αὐτὸ καὶ μεγαλύνονται οἱ ρυτίδες,

τ’ ἀρνητικὰ ψηφιδωτά, τὰ καπνισμένα.

Δές, ἀναθρώσκει στὴ γωνιὰ ὁ παππούς μας

κι ὅλοι μαζί, σὰν σὲ κωπηλασία,

ρίχνουμε στὴ φωτιὰ

τῆς ἐπιζωγραφήσεώς μας τὰ πινέλα.

Ἀπὸ τὴν ποιητικὴ συλλογὴ Τὸ μέτωπο (1992)